overvallen door natuurgeweld ineengeplet door de overweldigende zwaartekracht tevergeefs worden armen uitgestoken in de hoop een levende hand te kunnen vinden roepen om hun dierbaren worden stemmen in de kiem gesmoord vermengd met kalk opgaand in het niets duurt het wachten... oneindig…

ze vliegen nog de vogels die ik nooit met grote aandacht heb bekeken ze sprongen op toen gebouwen van hun aardse voeten losgescheurd bezweken de rustpunten zijn weg alleen het schreeuwen en de kreten zijn gebleven…

Heb gedeeld, alle nieuws en uitslagen, rauw en puur en eerlijk, heb de stenen niet gevoeld van alle volkeren. Uitgeroepen, alle vrije dagen, om wat er pijnlijk verloren was, honderdduizenden slachtoffers zijn gevallen. In rouw wordt gehouden wat lot heeft genomen, waar aardbeving heeft plaatsgevonden, hebben mensen de vlag van de ziel…

zij riep mij niet haar lokroep ebde weg ze nam alleen stormvogels mee in vertraagde slag tot zij het krijsen brak en hoog verheven in duizend talen haar klaaglied zong die dag baarde zij Leviathan…

Klimatologen wijzen op het smelten van de polen Het water stijgt, het gaat behoorlijk mis Een Eskimo belde aan en smeekte om een vis Vers of ingevroren zei ik onverholen Een vraag die me voortdurend op de lippen brandt: Lig ik morgen weer in Brugge op het strand ?…

zie toch hoe fraai zij glooit maar als gehaaide kaper zand in de ogen strooit van waker en slaper hoor toch ‘t woeste grommen schuim koppen metershoog de rug weerbarstig krommen klokken luiden droog meeuwen krijsen zonverloren vluchten voor de overvloed en zij verslindt de sporen van menig voet en goed…

Nimmer viel Oranjebitter zoveel bitterder verloren als toen op die ene dag die er met glans viel van de stad waar een oranjezon in smoren lede ogen zou doorboren daar waar iemand in de waanzin zo die ware zin vergat die ooit een Vijftiger - zo schoon in dichtersinkt had neergestreken maar nu weerloos was gebleken ín de waarde die het had…

Zie op tv de wereld aan mensen die daarginds creperen aarde-schokkend tenten-kampend hoe zij naast hun huis kamperen regen-schuilend leed-verkrampend wachtend op een nieuwe zon zich aan sprankjes hoop vastklampend waar een reddingsploeg begon kon hun leven toch weer verder gaan op zoek naar iets dat laat hanteren of hun geliefden veilig…

We zouden ze de kost moeten geven die door alle goeie bedoelingen van de opperste crisismanager ginds nog in angst en herinnering leven Horen de laarzen nog stampen waar de botten uit de wegen steken vijanden van het volk die bezweken aan honger oedeem dunne gratensoep kogels en bittere kou in Goelag kampen Stalin liet steeds nieuwe interneren…

kindeke zo teer pas op aarde kleeft de dood aan zwarte borsten…

Jij, onverwachte Dood, weet jij het nog, van Elcerlijck en van zijn pelgrimstocht? Weer spinnen Nornen winter in de lucht En duiken eksters steil een curve omlaag De weg in waar zij vallen uit hun vlucht. Zeg, ongenode gast, leen mij je oor: vanuit het water en de woestenij bereiden vogeltroepen trektocht voor, vliegen met van dood geladen…

Hij houdt me bezig de peuter in een graf in Halifax Canada; slachtoffer van de Titanic, volgens z’n DNA het Finse jongentje Eino Viljama Panula Finse moeder met vijf kinderen gaat niet met Eino in de sloep zonder haar voltallig gezin; ik verplaats me in een drama waarin de dood bevrijder is ik voel dat angsten hersens malen ruk me los…

Wat is het toch, dat zachte die zephyr in mijn armen dat vriendelijke vreugdevuur waaraan ik mij kan warmen Ze ligt met mij verstrengeld tevreden, moegespeeld en ik zie in haar ogen dat ze mijn gevoelens deelt Maar wat is toch dat ijle, die gedachtenparasiet de schuldbewuste oorzaak van dit slepende verdriet Gewikkeld in een ochtend…

orkaankracht, die nachtelijke storm al ontelbare jaren zieltoog ik gelaten boegogen gericht op het land half verzakt in zwaarmoedig zand grafdelver klus gestaakt, voortijdig steigerend nog over kokende golven sloeg het rijkvergaarde overboord aan xenofobe kust kon torenlichtsnoer de stranding niet verhoeden evenmin geroutineerde boots…

de allergrootste volksvijand die ooit bestond heette het mensdom…

Aan de zee nog wil ik vragen wat zij die nacht heeft gezien toen het jammerlijke klagen de zee niet meer kon dragen en de zwartgesponnen kragen zich vergrepen bij kracht tien Waar de vogels zijn gaan zingen in het allereerste uur toen het licht zich liet verdringen door afzichtelijke kringen die de zon deden omringen met het allerzeerste…

ik was scheerslags plat gegaan en besefte gestrekt op één oor dat ik mijn gezicht verloor en voelde eenmaal opgestaan van voren alleen een open wond daarbij viel ik ook op mijn mond met droge ogen en lange bloedneus water stijgend tot aan de lippen geen kies over om mee te bijten geen baard om aan te plukken ja wat je noemt zwaar flippen…

woorden zeggen niets splijten slechts de stilte na de storm weerlichten sterven in de gezwollen lucht wassend water stroomt langs verlaten gezichten flinterdun hangen de laatste stemmen aan de wind voorbij het witte kind…

Is de nacht vol dwaze geruchten bij het ochtendgloren zingen gevleugelde mannetjes opgetogen hun lied Ver weg groeit het aantal wezen en bamboeratten die razend kezen…

Mijn bril vergroot de tranen van de moeder op het scherm die gilt en kermt en jammert om haar kind waarvan ze onder rokend puin alleen de hand, waarin een potlood, vindt Ik zet mijn bril af voor zulk wreed ondeelbaar leed Tranen zullen haar niet baten Ik heb ze desondanks gelaten…