een krijsende kleine burgemeester zwiert sierlijk boven het droogvallend wier in de monding van de rivier zoeken eenden gelaten naar voedsel op de nerende scheidslijn van zout en van zoet de hemel verliest in egale bewolking haar gloed de wind valt geleidelijk weg en in de verte vergrijst een berg in het zwelgende grijs steeds verder…

De zomer lonkt, de zomer wenkt, de zomer komt eraan boven de zee het zwijgen van de zon, de dag breekt aan zinderend en vlinderend een flinterdunne waan van ozonrafels in het zenit, van hun laag ontdaan zwoele erogene zones zwellen af en aan op zwaar gezalfde zonneheuvels van hun top ontdaan, zuchtend onder monokini's zwoelheid -…

in straffe wind vanaf een neolithisch graf - tientallen opstaande stenen van Lewis gneiss - met in het midden een crematietombe waar ooit door vlakgom van de vlammen de doden werden gewist liep ik op reis een onbesliste route langs naar hier een laatste rustplaats in het niets in regen en wind een dodenkoerier inscripties op…

harde noten gekraakt: dommelend door de domme discodreun, trein trekkend naar het land van zero onderweg afgehaakt op een smalle reep tussen zee en strand snel ondergedoken in het volle zwembad minder diep dan gedacht wachtend op het blauw van de nacht om te dobberen op haar golven zacht…

De dag duurde 2 korte nachten De krekels vervingen de klok De wind maalde mij tot los zand En verspreidde mij over het vergezicht. Ooit keer ik terug voor de rest…

De opstoot van wind errond bedwingt de burcht niet. De rots stoot relletjes van schuim af, terug de lege zee in. Verbeten altijd opnieuw weer vloed tot eb.…

'Dichtbij zien is geen enkel probleem' zei me de opticien die m'n ogen test, keurt 'Maar in verten ......... zien?' zei ik op mijn beurt 'misschien komt een bril van pas' weerhoudt u van het -in schijn zien- van 'n Fata Morgan?…

Na de vloed van bergen dobberen reddende lichtjes aan de rand van de woestijn: ze boeien ons in de nacht, wij zijn weg van Death Valley…

Gekroonde torens met hopen Monumenten ketenen dromen Ertussen groeit elke wandelaar Reikend uit tot gedenkteken Voor de beelderige Karelsbrug De verrukte ziel klimt tot het Slot Van weelderig, prachtig Praag…

De nacht opent de sluizen: lichtreclames en wagens overspoelen Las Vegas. Verkeerslichten pompen stroom in de lanen, ze leiden naar 1 punt: vertier in Living Valley.…

Na schepen keren ook de golven terug naar de beschonken haven onder het alziend oog van de zinkende zon. De golven blijven komen en tegendraadse vogels houden hen niet tegen. Traag slokt de nacht alles op. Met rode kaken. Enkel het werk van lichten behoudt de band. De overgave ruist ……

Staan ze niet symbool voor Holland.... symbool voor Amsterdam? Zoals de Jordaan en draaiorgelmuziek onze molens aan de Zaan Klompen te zoeken aan man-of vrouwevoet in het voorbijgaan Verbaasd, verstomd te staan over zoveel 'open monden' bij zovele Japanners, Koreanen in rijen, groepen een voorjaarsreis boeken om Holland…

als thuis mijn vingers over stukjes landkaart schuiven hangt de wereld voor zolang het duren kan van reislust aan elkaar geef mij een atlas ik draag hem op mijn rug over de aarde ik loop de barre sneeuwnacht in zoek verglaasde kiezels in woestijnen in mijn geest verborgen de reiskracht zoveel groter dan ik mijn vingers…

De kerk van Montserrat baadde in goddelijke inkt die de onzegbaarheid van het verhevene neerpende ad fundum. Ondertussen liep de regen in de val van de ravijn.…

De landtong slurpt aan de zee. Verrukt springen golven op. Dit minnespel dooft uit, stilaan wanneer de avond haar sjaal slaat en het land tegen de bergen aanlegt. Restanten van het festijn drijven als verguld glas de haven in. Nog lang pikken vogels de dag al fluitend in.…

De zon daalt langs de golven naar het strand Onze blik beklimt ze Tot wij mekaar ontmoeten In volle geopende zee Langzamerhand Verbrokkelt de lichttrap Wij spoelen weer aan Laatste glinsters wuiven De horizon glimlacht…

Verstuivend heden, we getuigden mee met het verleden. Onze dromen neigden naar de eeuwigheid maar kwamen maar tot het einde van de pier. Op elke reis blijft een stukje achter. Dat belooft als we ooit onszelf opnieuw zouden verzamelen ...…

Landen bereizen met je lichaam de halve wereldbol rond zonder ooit te vinden waar je geestelijk naar zocht. Dan maar de andere helft rond? Herinneringen aan wat nooit heeft bestaan: opgravingen in archeologische leegten. Jij steunt er mijn heelal.…

Zij zagen de stilte. De tralies van haar mond weerhielden woorden. Enkel zuchten ontsnapten langs de kronkelpaden. Zij keilden de tijd de afgrond in en proefden de eeuwigheid van gouden ogenblikken ... Zij hoorden de diepte van de Grand Canyon.…

De bergen slorpen ons op tunnel na tunnel, totdat de stofzuiger van de tijd stokt, stopt voor de Gotthardtunnel: stilstaand verkeer, uren aan één stuk alleen de zon gaat vooruit, dalend net als ons humeur. Far niente, far niente ……