Ik kon het nauwelijks een feest noemen verweesde verwarring weemoed en verdriet leegte door eenzaamheid niet te verbloemen waar is mijn doel een huiverende kilte nu ik niets meer voel Hem niet meer zie Ik bid om warme stilte in mijn ontheemde hart dat ik daarin Zijn Geest als een zachte bries mag horen fluisteren steeds mag ontdekken…

het lage land sprak verlaten tot een kleine bloem die in haar blaadjes de t.v.gids van gisteren droeg een valse psalm droeg het kleine kind in een vaasje naar de tempel alwaar de dienaar Gods sprak van liefde en hij brak terstond de bloem van haar steeltje…

De twijfel als volgende schaduw over het pad, het doel dat ik blauw in de verte zag, lag verscholen achter luchtkastelen, die blijven onbereikbaar. Zorgeloos was ik vertrokken, met handen aan weerszijden, strijkend langs het goudgeel koren die bogen, werd ik keurend afgewogen, ik vertrouw de richting niet, alles blijft onherkenbaar…

Een grote vogel zag ik in de wolken zich verwonden en de wonde was de zon die bloedig rood al dalend ging vertolken het beeld dat ik niet meer bevatten kon. In het donker dwaalde ik door zalen waar hymnen slapend in 't gebinte hingen en spiegels licht van dode sterren vingen. Nergens was er nog verhaal te halen. Op de drempel van de morgen…

gelig, als gerimpeld perkament, zo voelt de huid van dit boek, vol geheimen, vol gedachten, vol van rimpels en gekromde hersenspinsels, van hier naar straks en van daar naar nu; ik weet, tijd en ruimte zijn ongedefinieerd, zijn beide bewegingloos, beide mogelijk in stilte opgelost, verkruimeld in de eeuwigheid, waarom zou ik, monnik, dit…

Het blijft een droevige aangelegenheid Wanneer wij bij een open graf staan In alle eerbied en bescheidenheid Wetende dat wij zelf ook eens zullen gaan. Moeilijk, iemand te moeten achterlaten Het geeft zo veel verdriet en pijn Om je beminde te moeten loslaten Te weten nooit meer samen te kunnen zijn. Een begrafenis, we staan stil bij de dood…

Wij overschaduwen vorsten Wij slaken gaarne Onz’ boeien Wij zij geprezen Door Wij en door Ons Wij schuwen daden niet, dorsten Wij immers niet te verfoeien Wij, Ons gelezen De les, met een frons? Wij bonzen luid op Onz’ borsten Wij talmen niet uit te roeien Wij die niet vrezen De wrake van Ons…

Ik ben verloren Al had ik alles gewonnen Ik ben verdoemd Bij de gratie Gods Ik ben verloren Achter in de Kerk Neergeschoten voor het altaar Bloedend op het kansel Kwijnend ontvang ik nog het Lichaam Christus Een druppel van het voor mij vergoten bloed Een brokstuk op m'n voorhoofd De kerk stort ineen…

Die koele ochtendmist kan nooit verhullen wat zich vandaag ten volle met lichte warme liefde zal vervullen. Dat je in die liefde groeien mag als je dan maar wel beslist je gezicht naar Hem te draaien dus jij tulp jij narcis en hyacint en mensen kind straalt op Zijn gezag het is vandaag jouw dag.…

wat zag Boeddha wat ik niet zie als hij zijn ogen sloot wat zag Boeddha wat ik niet zie dat hij het zolang volhield wat zag Boeddha? misschien zag hij een rijke mozaiek van bloemen die zich verstrengelt in karma aan elkaar uitspreidden richting de uiteinden van een immer uitdijende vlakte misschien rees hij omhoog op het waterbed van…

vrijdag is eindelijk voorbij eerste sterren fonkelen ver de duisternis weet van niets nu kun je knielen en huilen de tranen vrij laten stromen bij het donkere open graf deze goede avond verdwijnt de haat zwijgen we de verloochening dood verdringen bespotting en geseling denk alleen aan de liefdevolle vergeving van onze man uit nazareth…

Als ijdelheid een droom was die de zondaar deed verslapen in een spiegel die het oog in duizend scherven had verdeeld Hoe wist Hij dan ooit zo zeker toen Hij Adam had geschapen dat Zijn evenbeeld gelukt was zoals Hij dat had verbeeld Volmaakt geworden was hij niet maar God- het had niet veel gescheeld…

op grens van leven en dood roest het leven in nostalgie vrede slaapt in vergane tijd levenslijnen langs de dood wisseltijd neemt beslag in huivering van verlangen het leven geveld in splijting van uren waarin de opstanding boven alles uitgaat…

morgen, luttele uren van heden zal ik nieuw licht ontdekken is hoop de kleur van kwetsbare harten in verwachting waar eens alles gelijk liep in evenwicht met de seizoenen van struiken en bladeren en waar de koude dood sluipend, ondergronds op weg ging naar een aardse wedergeboorte lijkt alles omhuld met de valse zucht…

Zoals vandaag was het ook toen: wachten in stilte op wat komen gaat, zonder perspectief, verdoofd, verdwaasd. Zoals toen ook vandaag: geen licht meer zien, geen uitkomst, enkel wachten op wat komen gaat. We hebben toch enkel maar dit: de roerloosheid, geen antwoord, geen kracht, een stil doorwaken van de nacht.…

. Op de eerste dag van onze laatste zeven jaar bakken wij weer bruin brood achter tralies. Verbazen zonen van vroege bruiden met een nieuwe kubuswoning. Maandagmorgen en lange benen zijn te zwaar gespekt om spoken uit het park te vegen. Kattenstaarten treuren nuchter bij de aanblik van pas gemaaide gras. Op de eerste dag van de laatste…

gestorvenen zijn hier sinds lang verschenen zo onbevlekt tast het licht der eeuwigheid rond dat het ons van hoop en vreze ons bevrijdt elk open graf heeft ons losgemaakt in hogere machten wie weifelend nog de nissen stond aan te wijzen met een glimlach de stenen afvoelt waant zich plotseling tijdloos in herinnering van antieke mijmering…

Ik heb gewacht op deze dag wist wel dat hij zal komen. De dood verliest voor goed gezag nieuw leven is gekomen. God gunde ons het laatste woord in een Mens van licht en leven totdat die liefde werd gesmoord die Zoon aan ons gegeven. Verlosser, Vriend, Heiland en Heer Naam boven alle namen. Die vrijdag spraken mensen weer God moest zich…

Priester zijn is zoals Jezus knielen voor de armste mens, voeten wassen, nooit vergeten wat Hij als zijn laatste wens meegaf aan wie Hem wil volgen: dat ze liefdevol en één dienen zouden, niet als heersers leven, zoals Hij verscheen in die laatste levensuren, brood en wijn als teken bood. Priester zijn is zo getuigen van het Licht dwars…

Blijvend ontmoeten door kijken en bekeken worden ben ik veilig. Je treurige ogen volgen mij weg of onderweg je bent me heilig. Steeds mag blijken dat in zoeken, lachen, huilen ik jou steeds zal blijven wees gegroeten.…