toen de kruik brak sijpelde mirre over zijn voeten de albasten scherven riepen : schande mirre is niet voor voeten Maria wel voor liefde schreeuwden twee ogen ze begon hem af te drogen met zoute kussen en magdalena-haar…

In zeven vlechten toegewijd aan God sloeg ik die mij knechtten donder op verrot Om me de les te lezen bond je mij aan m'n bed met zeven verse pezen 'k heb het je belet Je kwam met zeven touwen nooit gebruikt soepel als vrouwen m'n kracht werd niet gefnuikt Je vlocht mijn haren in de schering van 't getouw kon ze toch bewaren…

één is er niet twee wel en drie en honderd maar dat ene is verdwenen ravijnen dorens duisternis geen antwoord op haar roep kuilen huilen droefenis een halo in de troep de weg gaat hoog en ver weg van twee tot honderd maar liefde klautert verder de berg af tot verwonderd voeten vallen over waar was je…

de trein kwam aangespoord duizenden zielen aan boord hengelend naar leven op het kruispunt van de dood gaf het wisselsein rood jij hebt je kind overgegeven toen de trein kwam die zijn leven nam bood ik jou mijn boterbrief een slavenring door mijn oor nu ik jou eeuwig toebehoor mijn liefste, mijn lief…

Langs de lichte kromming van mijn hengel glijdt zonder rust mijn blik de lijnen af verwacht een wonder, wellicht een engel het snoer trilt en de wind blaast straf Ook Jezus was een vissersman een voet op het water, een hand in het zand dat het vaak mislukken kan wist Hij van het verlaten strand Waar ter wereld Hij ook viste op schepsels…

Bij God ging de telefoon. Hij rinkelde heel vrolijk of je aan het geluid kon horen wie het was. En zo was het ook. God hoefde niet op te nemen. Hij wist exact wat er werd gezegd en vaker nog: verzwegen. Dit keer ging de telefoon heel kort. Had iemand hem weer neergelegd omdat hij spijt had? Angst voor een gesprek of verkeerd verbonden…

Met dank aan Jan Engelman Akhenaton, ik roep je aan je tempels zijn hier ver vandaan en alle sterren hozen. De vele beelden die ik vond je teksten en je buik zo rond deden me telkens blozen. Jouw Nefertete, fijn en slank met kinders in een zonnerank diep in een steen verscholen Getuigt van vrede en van jeugd van spel en ook van kindervreugd…

slechts een uil nestelt hier nog binnen gewijde muren ruist in de geur van gedoofde kaarsen nog een vrome psalm schuilt de toren tussen stokoude bomen in lome vergetelheid…

De avond hangt in gele strepen boven de slapende huizenrij. Is de dag er zo tussenuit geknepen dat de avond nu hangt te dwepen in een kleedje van gele strepen boven de huizenrij ? Tenzij, tenzij de angst haar heeft aangegrepen bij 't zinken van al haar schepen in die zee van gele strepen boven de huizenrij ... Ach mij, ach mij, scheur…

het angelus klinkt nodigt wie nog horen wil minzaam tot gebed steek de spade in de grond schep ruimte voor verstilling…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

Ik kruip door een donker gat van de tijd langs echoputten vol stilte en voel uit mijn hart de kilte weglopen is een vuurpoel van eeuwigheid. Kruip ik dus door des tijds' donker gat waar, vol stilte, echoputten galmen dan komt des eeuwigheids' vuur mij inpalmen terwijl toch kilte mijn hart bevangen had. Zo, terwijl ik door het tijdsgat…

In een samenzwering met de goden Woekert een wonder Hij die hoog van de toren -Een donderslag lang- Geheime vragen blaast Dansend op sintels In een boog om het offerlam Dat een bloedspoor nalaat Plukjes wol uitstrooiend Wankelt hij op één gebogen been Ontzenuwt de droom…

kwam je vandaag bij toeval tegen je foto’s en verhaal op een verlaten site een strijder voor het vrije woord in weerwil van een duist’re macht ontvang hierbij postuum mijn eerbetoon niet slechts de levens die je redde de richting die je velen bood in een op drift geraakte tijd noch dat wat je ons naliet als onbedoelde held die droom aan…

Was Mozes niet voldoende tien keer uw wijsheid Uw vurige woorden. Tot het einde, vrije wil die paar regels in elke ontwikkeling gebonden. Niet Uw zoon die stierf omdat ons genot verbonden met zonden. Geen Laatste Profeet verslonden om zijn getrouwen heen. U schreeuwt: ‘mensen leef, omdat Ik uw leven lief heb’ De atheïsten: ‘…

mijn God wegens het uitblijven van uw reactie voel ik me genoodzaakt U weer te schrijven ik stel U wederom met klem deze keer mijn onbeantwoorde vraag waarom kijkt U op mij neer…

Pasen is voor mij het enge verhaal van doornenkroon op bloedend hoofd, spijkers door handen op houten kruis, scheldende massa, Verlosser beloofd, afgescheept met strompelende zielenpoot. Verloochend en bedrogen, alleen geliefd bij Maria M., voor immer in mijn ogen een vrouw om van te houden. Als een dief in de nacht stond Hij enkele dagen…

Zelfs met miljoenen goede werken poets ik mijn wezen niet meer schoon Al schrob ik vloeren van de kerken wied rondom de oude perken Reinig in de hof de oude zerken er is slechts redding door Gods Zoon.…

Er klonk een zwarte stilte na de dood van Hem die 't leven had verkondigd; die voor zo velen nieuwheid bracht, en rood van morgenlicht wie had gezondigd. Die stilte is al eeuwen lang de nacht en zal voor velen nu nog duren; voor hem of haar die hunk'rend heeft gewacht en maar niet branden ziet de vuren van liefd'en tederheid, van groot…

Ach Heer, de wetenschap is zo precies beschikt over een absoluut gehoor de oerknal klinkt oneindig door geen spoor van dreigend gehoorverlies Miljoenen, een miljard, of wat jaartjes meer het klinisch rekenwerk zo éénvoudig koel het dient toch slechts een schamel doel wij kunnen, kennen, moeten alles, Heer Uw hand, overbodig bij ons rapen…