Let goed op om haar te zien haar te horen: de minimale taal En al wat koppig ongeschreven ongezegd verder leeft achter muren Drijvend op weg naar de dood denkt men: daar zal de haven wel zijn De taal drenkeling klemt zich wenend aan wat ramptoeristen vast Altijd in de hoge vlucht van hoop om betekenis te scheppen Zij graaft voor…

dichten is een zwoegwoord het houdt me in een houdgreep niet wurgend maar lichtjes pijnlijk de vragen of het ooit gelezen wordt of het ooit geprezen wordt of het wel begrijpbaar is of het past in deze tijd of het raakt of net niet raakt of het voldoende literair is of het leidt naar vage afgunst of het leidt naar medelijden of het belandt…

de nacht ligt naast me het is wachten op de storm er is een muur van regen er is geruis, gehuil, gekraak donder op zeg ik en het bliksemt als ik diep in zijn ogen kijk lees ik zijn ziel en zijn oude liefdes hij leunt op me en rilt we lijken twee stokoude mannen ooit konden we drinken als Richard Burton dansen als Michael Flatley zingen…

we beginnen met taal in de lichte ruimte van het volledig leven volgen eenvoud klank en ritme vanzelf we verkeren op de rand van zingen en denken onze plaats in het landschap afgeschut en open het is niet te laat…

soms zie ik ergens tegenop soms loop ik ergens tegenaan ik heb duizend dingen niet gedaan ik heb duizend gedachten niet gehad de gedachte bijvoorbeeld dat een eiland zee nodig heeft om een eiland te kunnen zijn soms wil ik een slaapplaats tussen de sterren soms licht ik het leven uit zijn hengsels al is mijn koninkrijkje niet zo breed er…

Bokser, geen dichter zijn is helemaal niet zijn Een bulderend publiek heb je ons niet onthouden Twaalf mensen zijn er binnen de helft slikt zoete koek, de rest is familie Tijd om met je projectielen te beginnen Vrouwen, bereid om op een najaarsavond neer te zijgen doen dit slechts omdat er wordt gebokst Comedia del arte maar non…

Onzichtbaar zijn in de berg van middelmatigheid En toch die bijna sacrosancte drang dichter te zijn De onbenoembare dingen willen vangen in een dodelijke strik Zwarte merktekens krassen op muren van beton Een Medka getekend tussen de werelden De liefde blijven oefenen met potlood en een beetje gum Droeve woorden dopen in…

Heb je het gehoord Men spreekt Van woord naar woord Zo schrijft men bovendien Je kunt het hier al zien Als jij ze husselen gaat Dan staat er wat er staat Maar niet meer wat er stond En komt warrig uit de mond Daarvan bij deze kond *) *) Die d klinkt als een t Daar zit ik lekker mee…

bekoor me en verwoord me en beschrijf me je gedachten (als mijn woorden kunnen wachten) laten we beneveld en beschonken van de liefdesbron gedronken naar een mooie plek gaan, schatje waar we sprakeloos en oeverloos alleen in nevelen gehuld zijn, schatje op de betastzin in het donker spraakwaterval ik in je armen raken we samen buiten…

Bedolven onder diepe lagen van het leven Voert de pen ons naar zanderige verre woorden Een wolk schuift over het land als de weemoed in ons kruipt Het verstilde wachten tot sterren in het vangzeil vallen Hoe het water ons laat gaan hoe we vechten In zinkende tijd met verwaaide woorden naar de lichtste stilte…

1. SPECCHIO FALLACE, INGRATO (MARINO) Taalknoet, dwangvers, tres van larie die zichzelf benijdt. Raster dat het licht wil splijten, de adem horten doet en perst haar letteretter in de wonden. Bedrieglijke spiegel, lieflijke schijn van schone waan, lege lijst met bladgoud belegd, niets dat aast op eeuwigheid: zwijg tot je ziet wat je zegt…

de dichter moet in de onthechting thuisraken de gespletenheid helen de chaos bedwingen de veelheid van ditjes en datjes temmen om niet te worden opgegeten de poëet moet zonder verdrinken over schotsen- en-scheven van kolkende rivieren springen om langgezochte tekens te bereiken te omhelzen misschien…

een man kwam de hoek om het is de man die alles stillegt spanning oproept wie is hij? de dood zelf? hij komt langs mijn raam de avond blauwt hij komt er weer vandaan wie is hij? ieders reisgenoot? ijle hoofdpersonen in poëzie verwoord de kern van wie jij bent…

ik wilde woorden schrijven tekens van de taal eenvoudig als gras lichte woorden hebben hun eigen leven zijn uit de ziel ontsnapt sober en sereen ingetogen kleuren op het schrijverspalet lagen strijken fragiel penselen op wit papier schitterend transparant jij pakte het schildersmes zei dat eenvoudig als gras onhaalbaar maar…

Zeg mij, zit ik er naest, taelwoordenaer Zit er geen rek in klankrijm en ritmiek? Dan doe ik graeg wat hersengymnastiek En voel mij voor heel even bestevaer Het is niet zo dat ik iemand verketter Als kritikaster, dat boeit mij geen kriek Ik zet de woorden om in taelmuziek Van stille klank in ongeschreven letter Het einde nadert van…

kon ik ze maar vertalen de halve woorden in slaap gemompeld van lispelend gras halve woorden van de stervende soldaat de oude vrouw de ruisende bladeren de stilte van de nacht kon ik ze maar vertalen de halve woorden in slaap gemompeld…

op de tribunes in de Arena van de poëzie bekijk je alles anders zelden thuis nu present de Avonturier luisterend naar twee ras Betweters die snelsonnetten vinken een Criticaster mierenneuker van geest zift muggen met lijf en leden koning op zijn eigen vitters-boeken-fuif ach zie daar de droeve Denker zitten naast de denkende Dichter…

hij leest de krant dooft zijn peuk ruikt de geur van Lancôme Poême hij is bang voor grote gevoelens koelt ze af met taal blust de woorden hij houdt afstand typt schrijft streept schraapt beent uit staart naar buiten zijn taal staat stil bij wat voorbij is dichterlijk plaatst hij de dingen buiten de tijd wat is gebleven…

Wees welkom in de Arena van het palaveren waar polemieken met Très Grande Vitesse voorbij daveren. Zij is the Place To Be waar dichters strapatsen maken elkaar met talige humor troost en tragiek weten te raken. Woordenaar scherp de punt van uw ganzenveer kruis op de zandvloer fair de degens telkens weer. Welkom dichter van het hoogste woord…

poëzie is een rivier die de verbeelding draagt meevoert op haar stroming zij is de regen die de voetstappen van de dode meeneemt de gedachte waarvoor je achter tralies belandt poëzie is de schoonheid van de kanteling naar de zwartheid van het licht zij is de angst die op een zonnige dag in het heldere oog van het hert schijnt…