Nezami* In de twaalfde eeuw al werden sterren van 't gewelf geplukt en werd liefde met de muze bedreven in schraal licht Dichter koos zorgvuldig uit alle hem ingegeven woorden; schoof en schrapte tot uiteind'lijk verzen in vorm gieten Een fluitje van die veel besproken cent bleek te zijn Van dimlicht naar donker en vale avond…

Zoals mijn leraar me verzekerde is taal een middel om ons uit te drukken. Om te kunnen liegen wat onuitspreekbaar is. Om te benaderen wat ver weg lijkt. Voor mij is het een kelder waar ik me kan verschuilen, me in het donker mag vergissen en waar ik mezelf wijs kan maken Dat het zo slecht niet gaat.…

Diepdonker lilazwart haar blinkende huid wat een glans aubergine is er een mooier woord ik vind er geen berenjena wat een Spaanse meid melitzana kan het Griekser zijn…

Met een vluchtige streel schilder ik woorden, ijlings beelden vormend die weer vervagen en oplossen in oude verhalen. Kleuren nemen andere schakeringen; het is als een caleidoscoop waarvan alleen het licht een constante is.…

alles is gedicht de woordenstroom aan zinnen geordend hiaten verholpen haperingen aaneengeregen als een prachtig collier de valkuilen geëffend en toegedekt met klinkers en medeklinkers die lopen als in juiste cadans... alles is gedicht met dekselse verzen waarin de dichter zich kan vinden…

Van onder het dichte wolkendek dat laaghangend tegelijk een deken is waaronder de tijd kruipt als een slak die glimmende sporen achter zich laat glijden perst zich een woord met moeite naar buiten waar het gewikt wordt en eindeloos gewogen uiteindelijk te licht bevonden om zin te geven aan een volzin waarop het zinloos sterft als onzin Kom…

Met woorden alleen kan je niets of niemand vangen; toch proberen we telkens opnieuw iets te stamelen, iets te vertolken want zonder woorden zijn we nog meer alleen.…

In de gauwigheid 'k zocht en 'k vond het als vertaling is het niet een leukigheid ( à la va-vite )…

ik is de eerste persoon verklaarde adam die taalleraar was…

Vrij dicht zij maar vol akkoorden rijm en klank behagen haar schier onmisbaar papier en pen kiert verlangen waarin woorden; rei of dans met maat vermengt gaandeweg zinnen flaneren stuk voor stuk geschaard ineen geluk verschijnt sereen vermomd vlecht cadansen in die kering rechts of links, zij rijmt weerom ------------------------------…

ik schrijf wanhoop geruisloze woorden die ledigheid vertolken in het nietszeggende niets lees ik die loze woorden zet er een kader om en kleur de hoeken zwart met omfloerste ogen herlees ik kwetsbaarheid als bij het voorspellen van onvoorspelbare weersverwachtingen…

De wijzen, kwamen uit het oosten de domme weet geen mens. Maar als ik bij mezelf te rade ga zijn wijze en domme mensen vol kennis!…

Op weg naar Etikhove komende van Bavikhove het rijmt rijm zegt men bij ons rijp bij onze noorderburen het verschil is klein maar wat is groot een landschap bij het ochtendgloren het heeft vannacht wat licht gevroren…

Moest ik ooit nog ergens vechten, dan zou het de Sahara zijn Want soldaten sneuvelen bij bosjes en dus niet in de woestijn Ik heb heus wel idealen maar ik wil nog lang niet dood En als ze op je lopen schieten is dat risico vrij groot Als je iemand voor z'n kop schiet omdat je 't oneens met hem bent Denk niet dat je er mee opschiet want het is…

een lied voor bert even speel ik een landschap voor jou die nu misschien doolt in oneindig hogere sferen misschien is heel veel moed nodig een nieuwe lente af te wijzen mijn gedachten meer dan een ogenblik op jou gericht geven een fragment weer van eeuwigheid van mensen voor mensen van alles dat groeit en bloeit een bloem…

ik vraag mij af waar mijn sleutels zijn kan er wel naar fluiten ze liggen buiten mijn bereik hoe ik ook zoek en kijk het heeft totaal geen zin vandaag kom ik dat gedicht niet in…

Levens staan hier opgeslagen. Vol emoties, wijsheid, vragen. Fraai vervat in woorden, taal. Tot een boek, tot een verhaal. Reizend op de rug van woorden, ga je mee naar verre oorden. Inzicht, uitzicht, avonturen. In het hoofd van schrijvers gluren. Al die boeken op een rij. Zo gesloten, niet gastvrij. Met hun ruggen naar je toe lijken…

poëzie wil ontplooiing het wil expansie het klampt vast in pientere puberschoenen in losse klanken raakt het niet uit de maat het verfrist zich in de muze van warme omarming in bronnen van droombeelden zo valt ze in de zachte schemering dalend achter de horizon iedere dag in verandering als een stroompje in beweging…

het enige ritueel dat de kamer kent is er niet meer, hoe hard ik ook met mijn mouw schud een betraande zakdoek maakt elk woord overbodig: de duif is dood kaarten voorspellen nuchterheid, het teken is het lege glas zonder dubbele bodem kan ik niet verdwijnen de asbak geeft geen gehoor aan het rookgordijn; die illusie brandt zichzelf…

men schrijft zo’n tienduizend jaar poëzie naast verslagen verslagen poëzie het woord is altijd sterker gebleken geschiedenis, lyriek, epiek, liefde, dood… het was en geeft ons de toekomst wie anders dan de dichter kan verhalen over oerknal een bezoek aan blauwe maan springen door meanderend water de o zo tedere eerste zoen? woorden…