Achter gesloten ogen Ligt de nog ongedachte Gedachte onbewogen Te wachten Op een grofstoffelijke trillingsvibratie Ontvouwt zich een sidderende sensatie Een kaleidoscopisch kleurenspectrum, een repeterende ringcollage Niet te koop, onbetaalbaar En geenszins geschikt als handelswaar Stromen mijn gloednieuwe gedachten Naar mijn gedachtenetalage…

woorden na elkaar marcheren in gelid naar verre vreemde landen boeken…

de dichter moet scheuren vormen slopen en delgen zodat de waarheid over blijft…

Niet meer dan wat wol aan mijn voeten, hetzij wat katoen als de winter haar vacht weer intrekt en ik een insteek heb aan de wereld waarom trekt de lucht zich samen in 't blauw met zwijgzame strepen het gesprokene is nog niet koud als de donderwolken zich verweiden Aan elke druppel hangt een wit woord dat ik in onvruchtbare grond gezaaid…

Iedere spartelende letter als vis vaak gevangen in vertroebeld water, het wijze net met wijde mazen bleek te groot, om daarmee nieuwe alinea's in te blazen, ketter tot in de schoot. Iedere verwachting teruggevallen als afgeschoten pijl, bedoeld om doel te raken, gegrepen door de zwaartekracht van het cynisme, terug te vallen…

daglicht dág licht iedere dag weer dag ligt voor me oneindig…

Als de dag z’n zegeningen telt en zijn blik laat lopen over mens en dier waarin het licht zich in de schaduw versnelt, vermaak ik mij met spellingen, speling van herinneringen op een onafgemaakte tocht, het hart en hoofd op papier te hebben opgeslagen. In een strak regime uitgevoerd, waarin ik menig dagboek heb verbrand, verhoedt de…

Waar is de loopplank om als dichter bij je aan te leggen, helpt de tijdsbrokken te verleggen in het onvoltooide droomlied van vroeger, als dwaas te dromen van reizen om dan te zeggen ik ging vrij in jouw wereld rond, werd die valreep mij ontnomen. Gehechte waarde aan onze stappen herinneringen aan het onuitgesproken woord, leg het…

enkel een verzameling woorden als verweer verdwaal ik soms in wat ik schrijven wil welk bewijs zoek ik in welke vraag het is allemaal onwerkelijk omdat toch niemand antwoorden wil…

Vermijd de woordenschat op lange duur waarin ik onderga, machteloze strijd tegen taal en tijd, vaak niet te begrijpen wat te doen, vertil me aan een lege letterkast, streep de barcodes van gisteren. Denk ik de waarheid te benaderen, er zijn zo velen, mogen die bestaan om tegen wil en hoon, de vlinders van de Muzen aan te mogen raken…

Moedeloos zijn de laatste woorden een droom van taal is heengegaan ontvoert als voer in vreemde oorden misschien geschikter voor de maan en leedvermaak heeft ook gesproken de langste neus, leven gestaakt bevestigt liever tussen spoken dat taal zijn ziel heeft uitgebraakt.…

Je eerste leesboekje van de stoffige zolder halen gretig op zoek naar primaire klanken wat....leest dat moeilijk.…

nacht plaagt haar zinnen prikkelende fluistering wakkert schrijflust aan [Gedichtendag 2011]…

stilte bemantelt de aarde enkel de bladeren ritselen vol is de maan de dichter is opgestaan waarom nog in woeligheid wachten zijn hand wrijft langs het gezicht hij plukt woorden uit zijn gedachten strijkt een zwaluwstokje een kaars brengt hem licht hij schrijft en schrijft zijn rijke poëtische klanken niets blijft meer verborgen…

Tergend langzaam worden gedachten weer begaanbaar, verbleken metaforen in de tijd, zwerven purper deeltjes taal in kortstondige regenbogen, gekastijd door toevalligheid, kwinkslagen schieten droom – kastelen aan flarden, associaties van herinneringen uit het niets en uit wollige kluwens van overtal en hernieuwde nalatigheid. Toch weer…

Het woord papagaait de taal een iluster teken keramiek de fluister van aangesproken stilte handen tasten in het duister evenredig links evenredig rechts de verteller kijkt loepzuiver door het oog van de naald.…

Als kind tekende ik graag en ik deed zelfs een cursus via de post uit Groningen met prima resultaten, zodat ik dacht een nieuwe Van Gogh te worden, want die was gek genoeg. Ik ontdekte daarna de taal en raakte verslaafd tot nu toe en verder, schreef liefdesgedichten voor de vrouwen van mijn dromen en had er zelfs zichtbaar succes mee. Een…

taal blijft grappig ik zeg niks je zegt wél wat inderdaad!…

zwijg géén woord hou je mond ik hoef hem niet stilte…

Levend ben ik dood en dood kan ik niet leven, of zoiets, ik ben dichterlijk wel vaker de weg kwijt. Welke zinnen kun je nog meer ratelend haspelen en jezelf inkleden met dichterlijk imponeren? Terwijl je alleen maar aan het klooien bent, toch is de verleiding groot om soms serieus genomen te willen worden, om voor vol te worden aangezien. En…