mijn toekomstige gedichten zijn nu nog ongeschreven maar ik voel ze in me leven als volhardende intentie met het hevige verlangen op te lichten tot presentie tussen het toetje en de vaat is bijvoorbeeld zo’n moment waarop het woordenloze woord ineens precies zijn letters kent de deur naar het onzegbare staat dan even op een kier en leegte…

Alles wat zo jong als het gevoel kan zijn alles wat zo nieuw en steeds verbaasd kan zijn wordt steeds kleiner in mijn woordgebaar waarmee ik in de leegte woon bevreemd de snaren van mijn luchtcello ook al droeviger van toon alles wat zo oud als het verstand kan zijn alles wat zo doorleefd en steeds geweest kan zijn wordt steeds…

Iets is een stoel of een gedicht. Op een stoel kan je zitten. Op een gedicht ook mits het gedicht op een stoel ligt. Een stoel is dus belangrijker, maar wat zou een stoel zijn zonder gedicht? Je gaat wel zitten en je kunt iets zien evengoed: een plant op tafel, een opwaaiend gordijn op een zomeravond, en je kunt iets horen…

men zegt dat poëzie oogverblindend is kristal van schoonheid toegankelijk is spiegelt in het water vloeiend in woorden in overbrugging naar dichtwerk maar soms trekt het als een labyrint door het leven vol vraagtekens bouwt een doolhof van mysteries in de taal en legt een hypotheek van onwetendheid…

je laat mij wonen in je woorden als ik ontheemd mijn plek niet vind me thuisloos waan en in de wereld sta als vreemdeling de ochtend neem als sprakeloos de avond als voorgoed verdaan als blinde in het licht moet kijken dan geef je rust met al je zinnen beland ik in een veilig nest de duivel en mijn zieledeuk voor even weg…

de oude schrijver heeft niet gefaald een mensenleven schreef hij zo levendig in zijn taalgebruik zodat hij altijd zijn woorden kwijt kon de voorwerpen op zijn schrijftafel zijn de zijne geworden wat geweest is, heeft hij voortgebracht hij heeft het schrijven genomen in de lichtval van zijn moedertaal de tijd heeft zich kenbaar gemaakt…

Je vroeg mij of ik klaar was met de Goden, lieve schat waarom denk je dat ik je woordloos bemin en altijd zwijgend doorga in zuiverheid der liefde achter blauwe schemerlampen hoor ik zachte droeve stemmen van andere lijfzuchtige schimmen die voelen waarom denken aan taal taal schenken aan het denken is en in verbeelding vertrouw ik…

je danst langs nachtkoel ijs, in wervelende pirouettes, mijn donkere, verlangende ogen begeren je te volgen, dat stil smeulend, vurig, krachtig idioom, vol passie, die soepele, krachtige spieren die zich tekenen vlak onder blanke huid, onder blauwgeaderd vel, ik voel me schuldig en betrapt op schoonheid, intense schoonheid van huid, lichaam,…

vandaag doe ik mijn best oprechte poëzie te schrijven het ligt niet echt in mijn handen slechts goden bepalen of mijn verzen ten einde in lyrische zin aan uw superbe ziel zullen beklijven die zo met waarden en normen van de letterorde is begaan en zij, strofisch als gezegd, in uw edele gemoed wensen te landen ik spreek thans…

Schatje, wat schat je - dat Maria onbevlekt ontvangen is of zou haar hoofd toen ze ging solliciteren weer besmeurd zijn met duivenpoep?…

Touwen van taal ontbinden traag als gebande stem het lijf verlaat, in lucht verwaait tot klank naar keuze, hecht aan het ontluisterd oor. Spraak en schrift op goud gewogen, laten letters ‘leven’ schrijven op onverschillig dood papier, met onder regels, achter zinnen, vermoeden van beweging, richting, liefde, lust en last.…

en wit is de basis van het gedicht dat veel gebazel doorstaat maar vaak de voorliefde geeft aan het rood in adem van verlangen dansend in het driftige geel van de zon een kleurenleer ten beste een encyclopedie van grote woorden waarin het zwart de harde taal van stilte weergeeft…

Gebakken taal heeft soms een snoet als hoofdletters een rok dragen en lange lussen veters rijgen in op maat gemaakte korsetten dansen volgzinnen ademloos verliezen af en toe grip bij het walsen en keren geven platweg smoel aan lachende letters tussen soms verwrongen woorden wanneer zij zich spontaan verhangen aan een wit gekalkte…

Normaal echt allesbehalve tettezot stond ik nevens een kloeke porre die in Geel haar kiekens zichtbaar gelijk konijnen door den draod appetètlijk rond liet zingen met heel veel volk in de statie spek veur den bek op de boulevard steeds roerend naar ander plaatsie Ik in de hoedanigheid uit te wringen was die jenoffel nie te porren happig…

op tafel ligt ze inktloos, leeggeschreven haar vertrouwde vorm mijn reddingsboei wanneer in dreigende stormnacht ik vertwijfeld en stuurloos het noorden zocht gaf zij weer regel richting aan mijn hand stolde verwarde flarden tot woord afbakening brengt rust paniek op papier is overzichtelijk…

Dichten is vrijen met taal kussen en strelen van woorden gedreven door passie vooral niet te snel. Omhels en bemin je verhaal laat klanken van liefde klinken met zoete en zachte akkoorden. dichten is vrijen met voorspel…

zoals de vogel in de morgen mij uittilt boven alledag verwarmt jouw toon mijn hart meer nog dan klank en kleur de woorden die ik met je deel raken dieper dan de huid want zoveel meer dan taal zijn zij vooral muziek…

Vloeken is gebrek aan woorden. Pesten is gebrek aan begrip.…

met de kim in mijn gedachten denk ik aan een verhaal in horizontaal…

schrijven, dat is wat ik wil misschien wel over heksen of toverkollen, aardknollen en trollen, over bezemstelen vliegende schotels en kopjes zonder oor blauw gras en groene jongens inktappels in een mand blauwe tanden van de wolf die kwijlend mekkerende geiten bestempelt tot avondmaal zeven kippen en een kokhalzende haan…