Wanneer het water stijgt tot onze lippen. Wanneer ons bloed wil kruipen waar het niet wil gaan. Waar ons verzet gedwongen wordt tot staken. Dan pas toont zich ons stille pad. Pas dan opent zich een poort die altijd open stond en staat. Dan pas opent zich een venster. Een venster in de tijd. We zien een land waar niemand denkt. Waar…

Leef in het nu wordt er gezegd Maar wie kan er nu in het nu leven? We leven in het verleden en anticiperen op de toekomst Nu gaat steeds aan ons voorbij Wordt een herinnering We hebben geen tijd…

Hoor de kreet die niet wou huilen zie de tijd dan ook vóór want achter is sowie- so echt minder mooi Haast, ingehaald door passie hoe snel ook ingepland rust nu weergekeerd…

Herinnert u zich nog uw allereerste fiets? De valpartijen en schaafwonden waren niets toen u eindelijk uw vehikelevenwicht vond. Uw ouders stonden glunderend aan de kant, ook al zat uw knie danig in het verband: u was een vogel die eindelijk vliegen kon, de hort op naar de zomer en de warme zon, ook al was er veel dat u nog aan huis verbond…

laten we het ongezeefde verleden ‘toen’ noemen waarmee dit zich onderscheidt van alsmaar voortdurend nu we toch verdwijnen kunnen we, eendrachtig de taal, gebruikmaken van aanhoudend zwijgen om al vergetend ons verlaten voort te zetten later dan destijds is ons toekomend gras bezaaid met onbeschreven blad…

Een aanwezigheid ontvouwt zich en maakt me wakker. De nacht spreidt haar vleugels en draagt me door de tijd. Ik zie vader onderwijzen. Zijn zoon leert luisteren. Ik weet dat ik zijn bezit, zijn leerling ben. Ik zie mijn moeder terug. Ik voel haar zeker weten. Zij wist zeker wie ik was. Wie ik werkelijk ben. Haar bevrijde zoon. Niemands…

In de vroege morgen van de toekomst Tikt de klok lekker door Alles wat je toekomt Komt niet van achter maar Van voor Als de tijd zich maar laat zien Geen negens Zeker geen Tien Maar veel gezondheid En veel geluk Blijf af van de dienstmeid En vooral veel geluk…

zo de tijd ook maar ergens vat op kreeg dan wel het zadel dat hier in de zeven alleetjes sinds jaren her gestald staat zowat alles vergaat in de straat maar fiets en zadel in levend groen houden braaf stand…

In gevoel alsmaar te moeten te kiezen, en als ik me de weg vergis, toch maar door te gaan, waar al lang geen pad meer is, geen duidelijk doel, ingeslagen door de tijdsmechaniek die richting geven moet aan de voortgang van stappen, een voorspelbare tragiek, zal me in de herhaalde vraag verliezen of ik wel het juiste heb gekozen, kan…

Een heel leven duurt maar even, laat staan het vorige jaar, dat, was dat gisteren alweer, veel te vroeg is overleden. Eventjes, straks, nu, later? Tijd leeft zoals water stroomt. Moderne mensen leven snel! Een neef van mijn vader, het is al lang geleden, moest nog even sigaretten halen, op de verjaardag van zijn vrouw. Hij is voor altijd…

In tijd is ons leven gemiddeld zeer kort Afgezet tegen oneindig is 't niets Weer and'ren zeggen: ''t is tenmin- ste íets' Naast het zeer vele dat er echt wél aan schort Hoewel berekening gaat im- mer door Leef ik mijn leven, echt wetend waarvoor...…

De morgen kleedt zich in de jute zakken van oude plunje, de zon drapeert z’n stralen en vertekent de ornamenten van een verdwijnend jaar, een vluchtig contrast tussen schaduw en licht, wat zich op de kortste dag weer heeft opgericht, Ik zag je roerige wijzerplaat op je slapen, een kloppend bewijs van een gevoelsstroom in ontembaar…

Jij bent voor mij als een horloge Altijd bij de tijd van slechts puur goud Geen blad-, geen nep-, maar voldoende karaats Jouw goede hart, uit 100% puur goud gegoten Immer bij de tijd Gezien het klopt >< Titel: Horloge II Vooralsnog ben ik in deze tijd Ziekte echter versnelt mijn leven Op weg naar een tijd die voor eeuwig is…

Wij zijn mensen van de dag. Mensen van het laatste uur. Mensen van het moment. Precies daar, gelukkig maar, speelt zich ons ware leven af. Daar, waar u zich nu bevindt. Vanuit hier, waar ik nu ben, stuur ik u mijn glimme lach. Fijne aanwezigheid wens ik u, in de momenten waarin u leeft. Wie of wat u ook denkt te zijn. Waar u zich ook…

De stoutste dromen die ik droomde bleken contouren van een oud verhaal beleving opgeklopt tot Kathedraal, die oprijst uit de schimmen van vergetelheid en van de tijd, die onverzadigbare gastronoom, in zijn meedogenloze paukenslagen van herinneringen aan chocolademelk, wat langzaam uitdooft in het verre licht van mijn jeugd, daarachter…

In een brandpunt bewegen wij. Een denkbeeldig punt is dat, dat onvermoeibaar onderweg is langs onze levenslijnen. Zo beweegt ons brandpunt. Van jaar naar jaar. Dag voor dag. Uur voor uur. Per moment. Zo bewegen we van punt naar punt. Een punt dat tijdloos reist. Een punt dat nooit stil kan staan. Kijk, hoe we stil blijven staan. Zie…

Altijd zal het ergens hier zijn en vandaag en nu altijd ergens zee met eb en vloed golf over golf ergens nog nazomer eind oktober altijd een eeuw die zich verder boort in de tijd met de snelheid en de wissel van seizoenen altijd herinneringen aan iets en woorden om te zeggen Weet je nog, toen ergens wel een hand die door je haren strijkt…

Nog zijn het schimmen en nevelslierten dunne draden die horizonten spinnen naar onbekende verten in een tijd nog sluimerend in cocon hier is nu, daar is later stemmen die zullen klinken leven dat zich een weg zal zoeken ongebonden en beweeglijk als water.…

Een ingehaalde herinnering geeft z’n tranen door in een open gevormd gezicht omarmt haar achtergrond in symboliek of teken of in een oneindig woord, verspreekt zich niet in onbetamelijkheid zonder vooroordeel, verzwegen in een ongeschreven gedicht zich telkens uitvindt, om weer wat origineels te verzinnen, van de tijd is niet…

ik vraag me af of er verschil is tussen droom en belofte aanraakbaar met de hand op roerloos bezit, volstrekt en zonder eindig weten de adem van nu gulpt met sluimerbesef aan lichtjaren voorbij sporen van naamlozen beklijven met wildkrassen aan steile wanden toch, hemelgewelven krimpen tot kleine boeken, zijn in oogwenken gewist…