Ja, niet omdat we moeten, maar omdat we willen. Gestuurd door een bestemd gevoel, dat steeds opnieuw, in mensen wordt herboren, na een onbestemde nacht. Nee, niemand is verloren, wanneer we leren leven, in de vertraagde tijd. Wanneer we met nieuwe ogen, leren zien. Wanneer we met nieuwe oren, leren horen. Vandaag, en elke nieuwe dag…

een lichtbaan in de versluierde hemel van al oktober een gedroomde missie kruist door een sfeer die wij de onze genoemd hebben in het gebruik van de tijd dun verlengd met kale takken het verloop van een dag zou stoppen bij de traag schokkende overgang van licht naar schemer zoals wij die half verdoofd kennen door het gewoon horten van de…

Door de schaduwen in mijn rugzak besta ik in alleen in mobiliteit, al was het maar voor even, de dorst gelest uit geleende tijd voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, bezwangerd het gemoed van aanzwellende golven eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet winnen wil, heeft bij voorbaat al verloren…

De dood is de toekomst het leven het heden de jeugd het verleden Alleen aan het heden kun je wat veranderen de dood komt toch wel en de jeugd kun je niet meer terug halen Als je er iets mee kunt als je er iets mee doet biedt deze conclusie best toekomstperspectief…

het is maar een steen die hier ligt maar wel één die, zonder tegenbericht er nog ligt op de dag dat ik rust in koude grond deze steen die er ook al lag voordat ik bestond…

ze staat tussen tafel en keukendeur hij komt de kamer binnen onverhoeds tilt hij zijn fragiele moeder op zwiert haar rond en rond haar parelende lach klinkt als het meisje dat ze ooit moet zijn geweest…

er viel een snelle blik van ‘t oog -ik kan het geen aanraking noemen verwisseling van woorden leek op een gebeurtenis zo kort als een fractie of een moment, ergens tussen voortduren en beleven, een vlek op de vlakte van de muur de U van het uur, een volle seconde genoeg om onherroepbaar te zijn Ik wacht een ademteug Herdroom het…

(de tijd in het bijzonder) zo blijkt alles relatief je hebt balbezit of de bal blijft juist buiten bereik en ook al is het een afstand van niets je kunt er net niet bij zo gaat het dikwijls je waant je daar maar bent er niet of daar is hier maar je beseft het niet.... nog niet…

er zijn flarden blijven hangen restanten mist uit een eerdere zee er vormt zich aanwezigheid in onze wachtrij druppelsgewijs, nummeriek gemeenteloket, mensenheugenis hangende het onderzoek kunnen we herleven kaalslag met bos vullen, het bos met bomen -wat nu volgt is toekomende tijd…

we raken verstrikt in kleverige draden van een spinsel wie voelt na het losweken de schijn van bevrijding als hij langs zere struikelpaden in het laatste voorland valt wie wil soms verdwijnen in zachtgekleurde troostwoorden en niet getelde dagen…

zometeen ga ik je bellen en vertellen dat ik in- en uitgeklokt heb waarmee gezegd is dat geen minuut ooit hetzelfde is waarin ik graag nog eens zou willen doen en niet doe omdat er dan niets meer is wat ik ooit nog eens zou willen doen wat ik altijd al had willen doen…

een sonnet hoe levenslustig het gezang een melodie waaraan ik hang de tekst nog zelf geschreven zoals bij ongekende drang het zoeken dikwijls dagenlang soms zelfs het hele leven zó dobber ik vaak stuurloos rond daarvan doe ik u gaarne kond in verzen nauw verweven de tijd is slechts het lopend voor dat steevast aftelt uur na uur...…

wat verdwijnt komt nooit terug het zijn de foto's die getuigen van weleer... we weten dat niets blijft zoals het is maar dat doet niets af aan de pijn en 't gevoel van dat het wel wat snel ging…

verborgen in het slib op de bodem van de rivier raakt het water je soms aan het slib omklemt je moeiteloos als een stolp een gesloten huis onbewogen in verstikkende duisternis hoe blaas ik lucht door de loden hemel hoe lijm je verscheurdheid hoe vind ik je hart opnieuw…

ik speel als choreograaf met de wereld om mij heen de bühne wordt wat intiemer het publiek komt ademloos dichterbij wij hebben niet zoveel meer om te overbruggen met gebogen ruggen wij knikken al instemmend als de woorden nog niet uitgesproken zijn onze golflengte in de wereld wordt identieker en vooral heel klein…

hier liggen we dan ons geheugen te ontkalken is het moment daar, vergeten we onze herinnering te ontklemmen dit heet een tedere beroering aanraakbaar, vleesgeworden verenigen onze gebeurtenissen met datering en plaats onontkoombaar en voltooid bevroren tot we in eeuwigheid verzanden is het nog niet gedaan…

Ik ben een vagebond Die aan het einde van het jaar Naar het Zuiden verzwond Met de barende ooievaar Zoals tot wortel verwelken Aleer ze weer opbloeien in het gras De persistente krokuskelken Omdat zo het leven was Gelijk het ochtendrood Dat uitmondt in de nacht Het alter ego van de dood Die dagelijks op ons wacht…

De nacht fluistert verhalen, die ik alleen in stilte horen kan. Ik luister. Mijn ziel vertoont beelden, en leert me kijken in het duister. Ik zie. De nacht maakt me sprakeloos, en leert me nieuwe woorden spreken. Duister spreekt een taal van licht. Ik fluister. Nachten zijn als moeders. Moeders die nieuwe dagen baren. Dagen waarin…

De koetsier in Brugge sprak op een toon die 'tien' werkelijk deed weerklinken voor tien en in zijn ratelende stem verdwenen wij voor de tijd die hij ons gaf, geborgen in zo'n oude kar uit een andere eeuw en sidderend van jaartal naar jaartal. Ik spotte met een magere begijn en ik zat als een vis in een fuik, het net zat strak om mijn buik…

De snelweg van nu snijdt het wandelpad van gisteren af en maakt herinneringen onbereikbaar voor iemand van meer dan tien tot twaalf jaar. Het land van toen ligt daar en hoe graag stap ik in de tijd over wat mij hier weerhoudt. Een scherm van bomen voor het verleden dat ik door de nevel even ontwaar.…