Mensen met grootheidswaan. Zij zullen achterlijk blijven. Mensen die zwaarden smeden. Damocles zal hun voorbeeld zijn. Mensen die alles beter willen weten. Zij zullen Socrates leren kennen. Machtigen die zich onsterfelijk wanen. Zij kunnen door Brutus worden verraden, door massamedia worden verguisd. Parlementen zullen zich over hun lot…

die geen sporen nalaat, de regels tussen het wit niet met letters vult, het rangeerterrein niet halogeen verlicht, geen richting aan chaos toedicht, het ijzer niet laat glimmen, die taal in brieven verstopt, treinen in hun spoorwegen, reizigers in aankomst en water aan vissen voert, die dag cijfert zich weg, zonder omhaal, wisselt het heden…

Vogelvrij zijn zij, de vogels ze vliegen, zweven cirkelen hun leven Vliegen op -bij onraad- en strijken neer als zweefvliegtuigen Ze zien alles van bovenaf en van een afstand meer van lucht dan van land Hun vlucht vaak op rij in de vorm van een V En nee, ik ben niet jaloers of afgunstig op hun vliegen Ik vrees de…

Er was nog niet geploegd er was nog niet gezaaid, het fluweel van de aarde was nog niet geschoren, helaas de zon ging zwetend onder in de balans en stof van het laatste jaar we volgen de zwerfstenen tot aan de laatste morgenstond, het aftellen van de tijd is al begonnen, het wist de tranen op het voorhoofd glad in het spoor van…

jarenlang stond er op de blinde muur van de fietsenstalling met witte verf 'heb vertrouwen in jezelf' thans jaren later is de tekst weggevaagd wellicht vanwege een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen…

Wanneer alles werd gezegd, ontzegd. Gedaan, ontdaan. Ontdekt, ontbloot en toegedekt. Wanneer de waarheid zwijgen is, en zwijgend wordt verzwegen. Ja dan, wordt het tijd om op te staan, om zonder te vragen waarom te doen, wat in stilte moet gebeuren. Vannacht werd ik zonder willen wakker. Kreeg ik starend in het donker zin, om met woorden…

Zelfs wanneer ik in alle rust loop neemt de tijd mij te pakken en wandelt met mij mee…

Leven, het is continue een ontwarring van iets wat nog nieuw en in elkaar gevlochten is. Men hoeft niets te doen geduld en tijd zullen het laten groeien tot iets wat uniek in alle schoonheid tot rijping zal komen.…

Zonder pen of papier zal ik blijven schrijven woordeloos verloren herboren woorden in gebaren te geven gebleven leven geeft mij nieuwe woorden nog dagen niet voorbij de bladeren van mijn herfsttooi pracht bij vlagen op de grond rondgestrooid weer al een seizoen voltooid om paden te verzachten in duistere nachten…

Ongemerkt was het later geworden. De TV moest steeds harder. Overal in huis slingerden tweede ogen. In onze schoot doofde heel langzaam het vuur. Ons laatste huisdier vleiden we in de garage. Voor 5 euro kochten we een nieuwe sjoelbak, voor de kleinkinderen. Pissebedden trokken onze aandacht en bomen en vogels en wolken en taal: laat, later…

we kijken elkaar in de ogen als ik in de spiegel kijk we houden elkaar zonder vragen vast tot het donker wordt we zien wat verloren ging in de kakafonie het lawaai van het leven de stilte haakt ons vast aan de angst voor het einde…

Tussen het warme daglicht en het donkere avondrood Ligt een stille aanwezigheid van minutieus onzichtbaar zijn Een sober transparant silhouet Met een lumineus bijna poëtisch effect Golvend ontvouwt zich een koortsachtig moment Gewoon buitensporig en bijzonder welbekend Tot een rusteloze punt mijn gedachte vermoordt Niets ontziend…

er zijn ontelbaar oude bergpaden waar ik niet komen zal loodrechte kliffen die mij de adem zouden benemen zilte luchten zijn er vol van vogels die ik niet zal horen wolken van het blauwste blauw waarin ik zacht verdrinken kon er is de oude tijd die vleugellam ter aarde valt…

als ogen niet langer dwalen gedachten het nomade bestaan de rug toekeren de razernij uit het hart sijpelt het vuur niet ontregelen kan als woningloze woorden aan het licht komen de hand in huid gewikkeld de pen traag meevoert naar het binnenste van de ziel…

Ik sta nog wel in zomertooi maar herfstig is mijn tijd. Mijn stam, eens rank en glad is knoestig krom. Het bos waarin ik groot geworden ben dunt zich steeds verder uit, mijn takken reiken nog omhoog maar raken nauwelijks andere meer. Wat schaduw geven doe ik nog maar vruchten zoveel minder dan voorheen. De stormen van de tijd hebben…

De tijd is als een mooie vlinder Die vliegt van bloem naar bloem Over het pad van gebeurtenissen Het pad dat leeft De geschiedenis is als een stofdoek met mooie kleuren Kleuren die dwarrelen voor je ogen als schitterende sterren Een raadsel met antwoorden Die zich bevinden in ons verleden Een klok met jaren als cijfers Zo interessant dat…

Dat tijd illusie is. Dat al wat leeft beweegt, rondom dit ene, heilige moment. Dat al dat leven ritme kent. Dat gevoel ken ik al zo lang, zonder dat ik dat wist of weet. Dat mijn verzet is aangeleerd. Mijn behoefte aan beheersing. Mijn streven naar veiligheid. Dat verleden en toekomst, herinneringen en verlangens zijn, die ons tot egoslaven…

Vannacht viel de hagel tikte tegen het raam ik ging kijken want eerder bekeek ik in zwart gekleed de maan Ik zag de sporen van jouw voetstappen aan Morgen zouden zij niet meer zichtbaar zijn in mijn ringvinger klopte pijn…

't Was orgastisch en multi langs schilderswijk, markt, mooi weer en lijn elf waarin wij en jongens met planken over de hoogte van golven praatten, het einde van trambaan, bij naald waar jij wachtte met fiets achter een hekje, een hand. Hand? Daar huis te koop, het uitzicht, over handschoenen ging het, machines, over een houten auto met kachel…

Morgen was gisteren Die tijd is voorbij Het zweeft ergens in het nergens Vandaag is al kwijt Het ooit is nu nooit Het nimmer immer ooit Een adem Een zucht Een wolk in de lucht Zwevend Fluisterend Door alle tijden heen Rollend Stuiterend Als een dobbelsteen…