jarenlang stond er op de blinde muur van de fietsenstalling met witte verf 'heb vertrouwen in jezelf' thans jaren later is de tekst weggevaagd wellicht vanwege een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen…

Wanneer alles werd gezegd, ontzegd. Gedaan, ontdaan. Ontdekt, ontbloot en toegedekt. Wanneer de waarheid zwijgen is, en zwijgend wordt verzwegen. Ja dan, wordt het tijd om op te staan, om zonder te vragen waarom te doen, wat in stilte moet gebeuren. Vannacht werd ik zonder willen wakker. Kreeg ik starend in het donker zin, om met woorden…

Zelfs wanneer ik in alle rust loop neemt de tijd mij te pakken en wandelt met mij mee…

Leven, het is continue een ontwarring van iets wat nog nieuw en in elkaar gevlochten is. Men hoeft niets te doen geduld en tijd zullen het laten groeien tot iets wat uniek in alle schoonheid tot rijping zal komen.…

Zonder pen of papier zal ik blijven schrijven woordeloos verloren herboren woorden in gebaren te geven gebleven leven geeft mij nieuwe woorden nog dagen niet voorbij de bladeren van mijn herfsttooi pracht bij vlagen op de grond rondgestrooid weer al een seizoen voltooid om paden te verzachten in duistere nachten…

Ongemerkt was het later geworden. De TV moest steeds harder. Overal in huis slingerden tweede ogen. In onze schoot doofde heel langzaam het vuur. Ons laatste huisdier vleiden we in de garage. Voor 5 euro kochten we een nieuwe sjoelbak, voor de kleinkinderen. Pissebedden trokken onze aandacht en bomen en vogels en wolken en taal: laat, later…

we kijken elkaar in de ogen als ik in de spiegel kijk we houden elkaar zonder vragen vast tot het donker wordt we zien wat verloren ging in de kakafonie het lawaai van het leven de stilte haakt ons vast aan de angst voor het einde…

Tussen het warme daglicht en het donkere avondrood Ligt een stille aanwezigheid van minutieus onzichtbaar zijn Een sober transparant silhouet Met een lumineus bijna poëtisch effect Golvend ontvouwt zich een koortsachtig moment Gewoon buitensporig en bijzonder welbekend Tot een rusteloze punt mijn gedachte vermoordt Niets ontziend…

er zijn ontelbaar oude bergpaden waar ik niet komen zal loodrechte kliffen die mij de adem zouden benemen zilte luchten zijn er vol van vogels die ik niet zal horen wolken van het blauwste blauw waarin ik zacht verdrinken kon er is de oude tijd die vleugellam ter aarde valt…

als ogen niet langer dwalen gedachten het nomade bestaan de rug toekeren de razernij uit het hart sijpelt het vuur niet ontregelen kan als woningloze woorden aan het licht komen de hand in huid gewikkeld de pen traag meevoert naar het binnenste van de ziel…

Ik sta nog wel in zomertooi maar herfstig is mijn tijd. Mijn stam, eens rank en glad is knoestig krom. Het bos waarin ik groot geworden ben dunt zich steeds verder uit, mijn takken reiken nog omhoog maar raken nauwelijks andere meer. Wat schaduw geven doe ik nog maar vruchten zoveel minder dan voorheen. De stormen van de tijd hebben…

De tijd is als een mooie vlinder Die vliegt van bloem naar bloem Over het pad van gebeurtenissen Het pad dat leeft De geschiedenis is als een stofdoek met mooie kleuren Kleuren die dwarrelen voor je ogen als schitterende sterren Een raadsel met antwoorden Die zich bevinden in ons verleden Een klok met jaren als cijfers Zo interessant dat…

Dat tijd illusie is. Dat al wat leeft beweegt, rondom dit ene, heilige moment. Dat al dat leven ritme kent. Dat gevoel ken ik al zo lang, zonder dat ik dat wist of weet. Dat mijn verzet is aangeleerd. Mijn behoefte aan beheersing. Mijn streven naar veiligheid. Dat verleden en toekomst, herinneringen en verlangens zijn, die ons tot egoslaven…

Vannacht viel de hagel tikte tegen het raam ik ging kijken want eerder bekeek ik in zwart gekleed de maan Ik zag de sporen van jouw voetstappen aan Morgen zouden zij niet meer zichtbaar zijn in mijn ringvinger klopte pijn…

't Was orgastisch en multi langs schilderswijk, markt, mooi weer en lijn elf waarin wij en jongens met planken over de hoogte van golven praatten, het einde van trambaan, bij naald waar jij wachtte met fiets achter een hekje, een hand. Hand? Daar huis te koop, het uitzicht, over handschoenen ging het, machines, over een houten auto met kachel…

Morgen was gisteren Die tijd is voorbij Het zweeft ergens in het nergens Vandaag is al kwijt Het ooit is nu nooit Het nimmer immer ooit Een adem Een zucht Een wolk in de lucht Zwevend Fluisterend Door alle tijden heen Rollend Stuiterend Als een dobbelsteen…

Omdat eens de dag zal komen, dat wij niet meer samenzijn, draag ik je vandaag op handen. Gisteren, zoals elke oude dag, is nietszeggend overleden. Vandaag, zoals elke nieuwe dag, zal niet vanzelfsprekend zijn. Omdat eens de dag zal komen, dat wij niet langer samenzijn, draag ik je elke dag op handen. Vandaag, zoals elke dag, scheppen…

Gisteren hadden we het over in-het-Nu-zijn... Vandaag ben ik er weer en zie gisteren en alle voorgaande gebeurtenissen met wie ik was op de dijk, meeglinsteren alsof een garde de herinneringen mixt met heden één brij details aanvankelijk de kleurtjes zichtbaar maar dan als massa luchtig in een bakvorm gegoten in de oven, en terwijl ik…

Ons stoffelijke leven is tijdelijk. Dat is logisch. Dat weet iedereen. Daarom hebben we... Geen tijd meer voor onbenulligheden. Geen aandacht voor domme tegenstrijd. Voor nieuws over onenigheid. Voor reclame, die ons wil verleiden. Kijk, de kastanjes zijn al bijna klaar. De eerste vogels trekken naar het Zuiden. De zon schijnt tegen de…

Elk schip waarmee ik heb gevaren, blijft zwerven door mijn ziel. Hartverwarmende ontmoetingen, worden nooit meer uitgewist. Wat van waarde was, is waardevol gebleven. De Lofoten langs de Noorse kust. Het noorderlicht en de noorderzon. De mist die over de Wadden trekt. De liefde in het land van Avalon. De liefdes van mijn leven. Herinneringen…