dit verleden herkent zijn stemmen, verdooft het licht tussen morgen en avond, met handen die houden, met daken die het onweer weren. Dit huis behoudt zijn muren, ook als het kraken van zijn vloeren de voegen vult tussen de tijd en het heden. Nog altijd posten we brieven, openen we deuren, 2x bellen, sluiten we het boek, verdrinken…

Achter de heuvels van mijn dromen staat een huis vol zomerbloemen en in de tuin de beukenbomen van mijn jeugd. Gefilterd licht zachte rust als een moeder in een leunstoel voor het venster ouder wordend.…

Avonden van grijze saaiheid onder het schijnsel van een schemerlamp. Gesprekken gaan vaak over hetzelfde; blinken niet uit in hun originaliteit. Plichtmatig wil men wel weten hoe het met de ander gaat. Maar belangrijker is de vraag, wat zullen we vanavond eten; en hoe de voetbalclub er voorstaat. Het weer en andere oppervlakkigheden…

Als ik mijn rug naar de toekomst keer, heb ik geen oog voor het zwarte gat dat ik vrees. Wandel ik langs succes en falen, langs vrienden, vreemden, vrouwen. Leeft mijn vader nog, geloof ik in verzoening en verlossing. Geloof ik in een toekomst.…

Een duister hart, waar de misdaad tiert. De zedeloosheid niet begrenst langs de rand van de betamelijkheid giert. Waar lichtekooien te koop zijn; voor zij die wanhopen de hoop zijn. Waar studenten bij het nachtelijk ervaren de zorgen voor de toekomst voor de morgen bewaren. Waar de ziel van het burgerfatsoen ieder greintje verliest…

hoe licht moet men zijn om aan de aarde te ontsnappen hoe ver zal men gaan om de horizon te bereiken hoeveel honger heeft de zon als zij de planeten opeet hoeveel as is nodig voordat de zon een ster wordt hoeveel jaren duurt het voordat de oceanen verdampen hoe pijnlijk is de sterrenstof waaruit we gemaakt zijn…

kijk, daar vlijt zich een vlakte, restant van spiegelende schaduw, achteloos gedrapeerd over dekzandruggen uit een tijd dat je de weg kon kwijtraken zoals de bomen in de stad, de zwarte rafels aan dooraderde gaten, alsof waterweefsel in ijs gegoten is, lawaai in achtergrond begraven, mijn muren met behang geblindeerd, de velden kort…

Op weg naar de toekomst die ook morgen nog zal zijn. Die zich verenigt met duizend en een wensen. Die verborgen blijft zolang het leven er zal zijn. Die koestert een hoop zonder grenzen. Op weg naar de toekomst, zoals een trekvogel op zijn vlucht. Zoals een zoeken naar warmere oorden. Zoals een zwerver die warmte nimmer elders vond…

Een jaar trok aan mij voorbij. Van het oude zeer maakte ik mij vrij. Het nieuwe levensjaar plaatst mij onafgebroken in het licht van de hoop door haar in mij ontstoken. Een jaar trok aan mij voorbij. Van binnen uit vormde zich er een levensring bij. Ik ben die levensboom aan wie het groen is ontloken; in wie de levenssappen van het nieuwe…

wat is dichten meer dan een hoeveelheid aan loze woorden op papier zetten je weet immers maar al te goed dat het morgen vervlogen kan zijn wat echt blijft zijn flarden van mooie tedere zinnen die de dichter heeft geëtst in de bundel van onvergankelijkheid…

Mijn werkdag begint meestal hier, in bad. Drijvend zet ik mijn dromen om, in ideeën en in plannen. Daarna kleed ik me kleurig aan, en bezoek een koffietent. Daar ontspan ik wat. Voorbereiding is het halve werk. Nooit begin ik met haast en spoed. Compleet geluimd begint mijn dag, pas goed.…

Een eeuwigheidsmoment het zomaar stil bewust worden van vrijheid als we de tijd passeren waar we zo vaak slaaf van zijn…

Oud, dat worden we met goed gedrag, dagen tikken eender weg, die malen niet om nog een dag. "haal eruit wat erin zit" of "carpe diem" is er ook zo èèn, van die dooddoeners, quasi intellectueel prijkend boven een kont. Nou, ik heb de dag ter handen genomen, heb haar uitgelepeld, kaalgeplukt, maar lege uren en minuten was alles dat…

als ik in de dood het verderf niet kan vinden en klokken luiden verdoemenis dan weet mijn oude jas dat de huid geborgen is in een vals gelaat patronen liggen stil te wenen tegen de werkelijkheid waarin ze zijn gelegd, het zwart overheerst het rectale brein dat van onrust zich bevuilt met dagen die schrijnend het lot willen bepalen toch…

dwars door het duister ligt een steen ter hoogte van de afdruk in destijds deze ruimte bespaart geen zwaarte- kracht, deze vogel vangt geen kat zo gaat er een steen aan elke dag voorbij, die ingesneeuwd en vergeten daar al lag voor het ochtendgloren en zal blijven liggen tot na de dood…

de wereld krimpt bij zo veel stille uren op de dag een droom op zoek naar houvast valt ontredderd uit de lucht we raken verloren in een mengsel van beelden woorden en wie we waren het wassende water verorbert het land het land wordt weer water eenmaal in de wolken zie je niets tijd om te gaan…

loop tot waar een stenen muur u zal keren, vrees de koude niet die is maar zo dun als een spiegel van de hitte, overbrug de afstand die niet valt te dichten, vergeet de cijfers, de wijzers, het uur de fragmenten van een verwaaide tijd, het geritsel in de marge, voel het kraken van uw botten, het knagen aan het vlees van uw geest…

het was de wind waar je ooit van hoorde strelingen van wat nog komen zou ze lachten als glinsters op water tussen de kruinen van de toekomst bewogen de jaren stormen had je in de hand luwte opende een meer om op te blijven en van het dwarrelen van de vogels dacht ik kon je leren…

Ik zie honderden bruine belletjes, waarin aromatische geuren wonen. De belletjes glinsteren en versmelten, voordat ze samen op reis gaan, door mijn neus en langs mijn tong. Ik sluit mijn ogen en drink aandachtig, totdat ik langzaam koffiedronken word. Ik waan me in het Ethiopische bergland. Genieten van koffie voelt als reizen, naar een…

al veel eerder maar ook later hadden wij de illusie laten varen we gingen de tijd stoppen, alle rivieren verleggen, de zee bevloeien onze gedachten herschikken de schrijver leren brood bakken het bleef bij machteloos rommelen bij morrelen aan de machine de eeuwigheid of het niets maar wel de moeite waard…