zonder dat we er bij stilstaan zijn we steeds op doorreis en trekken bomenrijen voorbij langs viaducten over dalen je hoogte valt koud op het dak daarmee wijken alle talen zwijgend of niet, onverstaanbaar het gaat immers om het gebaar om het moment zonder misbaar toen we samen aten en dronken ik zie een hand grijpen naar glas genoegzaam…

geordend buiten Haags paradijs van toen Adam & Eva verheven op pilaren zomers domein van een zwaan kleef aan op wielen die vast allang verloren is gegaan…

In de nachten van de vroegste maanden van elk passerend jaar bestaat er iets dat water drijft om zich te verharden om voor vormen te kiezen die oude wetten niet toestaan maar water laat zich niet strikken in richtsnoeren van gewoonten het uiterlijk wordt in contouren gegoten van warme verbazing zoals dichters profielen schetsen van onbestaanbare…

De houten zee schep ik in blikken emmers drenkelingen worden eruit gezeefd sloepen en boeien werp ik terug op de door eb schoongespoelde bodem een zwoele bries blaast de kleuren droog dolle meeuwen storten zich op een zeekaart zonder water duinen en dijken kijken werkloos toe in het stuifzand dolen de schippers er valt vers licht op eeuwenoude…

de vlammetjes achter mica ruitjes als tongetjes die een verhaal vertellen over de vervlogen tijd toen alles nog sober was en het leven zó leefbaar jezelf betrappen op een hang naar warmte en een vleugje heimwee dat is wat het is…

Het avondrood in purper getooid, is al verleden tijd. Een serene stilte overvalt de ruimte. Overmorgen is het zó. De druk even weg, een ritme beteugeld. De geur van ontspanning voltrekt zich in getemd ademgeluid. Louter weelde in het ochtendblozen. Intens geluk zorgt voor een zichtbare glans.…

de dood staat aan de deur dichterbij dan ooit nog net niet postgevat vraagt hij wat mij beweegt om mij hier op te houden mezelf uit evenwicht te schrijven de nacht hangt stil tussen ons in boven slaapt alles wat ik liefheb maar de tijd loopt steeds verder leeg hoe moet ik mezelf vergrendelen? zodat hij geen beslag op mij kan leggen…

de tijd is soms een bom wachtend op ontsteking zelden een kabbelende rivier stromend door sprookjesland windstilte voor een storm barst die los aan alle kanten lijkt er geen eind aan te komen wanneer je er midden in zit een schrale troost die wacht: elke tijd is tenslotte verleden vooral als de pijn is geleden want het heden leeft zich…

Toch gegrepen die kans genomen die ruimte gezien die tijd als vriend als verkenner rond getuurd en gestuurd over wegen van belang hoofd- of zijstraat pad of laan ik zal hem gaan ben niet bang en aangekomen waar ik nu ben geloof dat ik herken nergens beter dan waar ik nu ben mijn eigen licht en donker ken nergens mooier…

Dat stuk verstilde tijd aan het einde van de dag, net voor het donker wordt, dat magische moment waarop ik als groot kind nog even, na het eten, buiten spelen mocht: “Vergeet niet thuis te komen wanneer het donker wordt ”. De kindertijd voorbij laat ik nu graag de honden uit nadat het eten is gedaan. En in dat stukje tijd, onttrokken…

Ik liep laatst nog dwalend door de woestijn toen ik op het zand een druppel zag die vlak daarvoor er nog niet lag en nergens van gekomen kon zijn. "Drink toch, drink!" is wat mijn lichaam riep, maar de tocht is zo oneindig lang en de dorst te groot, zo ben ik bang dat ik hiervan onmogelijk geniet. Zo keek ik slechts, terwijl ik dacht aan…

De paardentram die rijdt niet meer, de gaslamp is nu voor de sier, het bakeliet is kunst geworden. Mijn oma heeft nooit weet gehad van chip en pin, van tweet en chat: zij is niet meer. Zij was de brug van haar verleden Naar die van mij. Eén pijler is die brug al kwijt en als de tweede ook verdwijnt dan is ook mijn verleden toch…

Ik rijd een dAk hoog ______boven land______ waar koeien vastgenageld staan: de laatste zomer-zon-ne-straal—— ________rechtop en roerloos ondergaan. Ik prent dit ansicht (O-)(Gen)-blik op melkwit ingebonden blad: een =spoortje= zwartgereden inkt dat r[a][a]mpjes poldergroen bevat.…

Vroeger, het lijkt zo lang geleden. Toch kom ik meer en meer vroeger tegen. In het verloren huis de kartelrandkiekjes van oude vrienden, onafscheidelijk, maar buiten het lot gerekend, neemt de tijd een achterwaarts loopje en van lieverlee hoop je dat het ooit terugkeren zal...…

Als ik aan vroeger denk Moet ik toegeven Dat ik jonger ben dan nu. Denkend aan de toekomst Word ik niet ouder Dan ik nu ben.…

Niet te branden uit het bed, het is zo donker, hoor ik gekreund nog maar net! Niet te porren op te staan, doe dan ook geen lampjes aan! Ik kijk eens rond en besluit dan snel, die dag begint ook zonder ons wel nestel me gezapig wederom in het nog warme bed! Hoe heerlijk is nestelen?…

Een vertind landschap verbergt morsige schandalen verzonken in bladgerande meertjes op de oever staan roerloos diepgewortelde bomen ze brengen gebroken kleur en chaos aan het licht alleen de woorden hebben geen wortel ze zingen vloeibare slaapliedjes wat ooit gestold was wordt weer vloeibaar.…

er viel nog zoveel te zeggen maar krampachtig of niet het feestgedruis is vergeten door voltooiing van geheugen nu valt niets meer te herhalen wat we eigenlijk al wisten dat jeugdstemmen verdrinken in windstilte zoals ouderdom dat momenten voldongen zijn voordat de storm is gaan liggen anekdotes, ons bord is leeg met tijdsbestek…

Wanneer ik stop met doen en in luister zitten ga. Hier, in dit heilig moment, waar gisteren vandaag bevrucht, en weer nieuwe morgens baart. Hier kan ik aandachtig zijn. Wanneer ik stop met doen en in volle luister zitten ga.…

hangend aan december als het fragiele bewijs van vergankelijkheid bevriezen we de tijd steken een kaars aan en veinzen voor een moment de knusheid van weleer…