1.740 resultaten.
Het gif van deze zomer
netgedicht
2.0 met 10 stemmen
288 Deze zomer zal niet paraderen in een
dodenmars waar ’t verdwijnen
zich classificeert als nummer één
terwijl de hemel tergend traag
de zon doet rijpen
brengt mijn groet de warmte
die zich schorpioent tegen het grijs
van de komende herfst, het lijkt een
visioen die het gif laat vloeien
en het sterven overtreft
met leven dat nog ongeschonden…
sporen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen
137 het strakke vel is weg en
het glanzende vakantiebruin
heeft plaats gemaakt voor
ouderdomsvlekken, oudbruin
ik ben verouderd,
zegt mijn kind,
geen handzalf
dicht die kloof
de spiegel trekt voren,
gelaten laat ik
een leven achter mij…
Rond de watertoren
netgedicht
3.0 met 8 stemmen
185 Naakt hangt het gras te weken
in de azijn van de vroege morgen
het leven zwijgt rondom de burcht
waar ’t geharnaste sterven
zich ontbindt van zorg en waar wind
nog de namen spreekt van hen
die in het amen zijn gepredikt
samen met het duister
verdwijnt het spel waarin
ik me heb genacht en ik weet
mij dat deze nieuwe adem
mijn vlucht…
Zoals jij bent (foto).
netgedicht
4.0 met 5 stemmen
177 Lachend langs de kade over
de rand terwijl het stormt,
de wind en 't water slaat op
je oren en op je ronde bril.
Je kijkt vrij onbevreesd de
kolkende massa in, en lacht.
je houdt van deze spanning.
Je hebt je handen uitgestrekt
nu ben je er dus niet meer,
maar dit was jij toch ook?
Dit was jij ten voeten uit,
vanuit gene zijde…
back to the 60's
netgedicht
4.0 met 4 stemmen
150 De graafmachine groef me uit.
'heb je je nou alweer verstopt?'
vroeg de zandgraver aan mij.
'Ja, excuus, al heb ik geen ex-
cuus, maar ik wilde dichter
bij de aarde zijn, en me ver-
bonden voelen met de aarde,
weet je wel?' (ik kwam op-
recht over). Het maakte wei-
nig indruk op hem, hij zei:
'dat dachten ze in de jaren 60
ook al…
Spiegel
netgedicht
3.0 met 5 stemmen
154 Een blik in de spiegel,
een verwarrende blik.
Zie ik nou mijzelf,
is dat nou mijn ik.
De wereld zo groot,
een persoon soms zo klein.
Hoe lang is de weg,
kan ik mijzelf ooit zijn.
Gedachte aan het verleden,
terug in de tijd.
Moet ik nou zo door gaan,
blijft het steeds een strijd.
Blijf kijken in de spiegel,
het liefst elke dag.
Weet…
dichters hoop
netgedicht
2.0 met 1 stemmen
144 mijn gedichten van gisteren
zullen de morgen
waarschijnlijk niet halen
zo vergankelijk als wij
zijn ook onze gedichten
het optekenen van woorden
en gevoelens als herinnering
voor een mogelijk later
tenminste dat hoop ik...…
Nu
netgedicht
4.0 met 3 stemmen
217 “Nu” is het moment dat blijft verbazen.
Zo scherp, dat het “vroeger”, uit de toekomst snijdt.
Een filigrain dat droom van daden scheidt.
Ijl, als één noot door wijlen Miles geblazen
op een trompet van dun gesponnen glas.
“Nu” gedenkt gretig wat is verleden.
Hoedt zich voor de toekomst in gebeden
“Nu” volbrengt, wat nu begonnen was.
Maar…
Tijdelijk eigenwijs
netgedicht
2.0 met 8 stemmen
301 Wacht niet op de tijd
die komen gaat
gisteren kwam hij
immers ook al niet
Pak de wijzers
wijs je eigen tijd
wees maar tijdelijk
te eigenwijs…
Goud en zilver
netgedicht
4.0 met 2 stemmen
111 de nieuwe dag begint des ochtends
het is goed daar rekening mee te houden
een gewaarschuwd man telt voor twee
waarbij nog komt
dat de ochtendstond
slechts kort
wat goud heeft in de mond
met bovendien een
verzilverbaarheidscoëfficient
van vrijwel nul…
achtertuin
netgedicht
2.0 met 2 stemmen
119 we hebben alles begraven,
mijn jongste broer en ik
zesenzestig rozen
een flesje oud bruin
diverse snuisterijen
we hebben het achter
ons gelaten in de tuin
dag ma, het ga je goed
wij gaan, nog even,
de toekomst tegemoet…
De tijd in vrijheid
netgedicht
2.0 met 5 stemmen
208 Alles wat zweeft
tussen goed en slecht
alles wat proeft
tussen nep en echt
alles nooit krom is
en niet recht
optimaal op naar
een eigen verhaal
middelpunt in u eigen universum
een reden om je bij neer te leggen
stil op je rug in het gras
een zwaluw in de lucht
die slaapt en droomt
in zijn vlucht
vlucht weg van alles en iedereen
onder…
toekomstwijze
netgedicht
2.0 met 5 stemmen
196 toekomstwijze
in tijd geleende
kennis die uit
het onrijpe groeit
op zoek naar juister
en dieper dan de zon
die zo oud klimt
dat ze iedere dag
haar treden telt
en ze steeds vergeet
ook in de winter
spant het hoofd
zich in boeken
van het ijsbloemenraam
door het donkere
heen en weer
de lamp volgend
tot het hoofd moe is
en zich gewonnen…
Kwijt
netgedicht
2.0 met 10 stemmen
491 Geschilderde onmacht
Vertelt het verhaal
Van de dingen
Die niet mochten zijn
Verscheurde herinneringen
Dwarrelen om ons heen
Gevangen in de ochtendzon
Schitteren zij nog een laatste maal
Al snel rest niets
Dan duisternis en ben ik
De vraag op alle antwoorden
Voorgoed verloren…
Luisteren met dichte ogen
netgedicht
2.0 met 5 stemmen
176 De wind was stil
geen blad bewoog
liggend in de zon
met dichte ogen
Luisterend naar
alle geluiden
van verder dan weg
dichter dan bij
Het licht lijkt rose
dan weer geel of groen
donkerder als je knijpt
lichter als bijna open
Tijd bestaat niet meer
als je alleen maar ligt
zonder reden of haast
alles lijkt volmaakt…
Zee van tijd
netgedicht
4.0 met 5 stemmen
257 ondanks haar bange zelf
bracht toen de stroomversnelling
haar gedachten
naar een open water
een zee van tijd
maakt plotseling haar leven
onvoorspelbaar wijds
en alles kan
zo lijkt het
naar haar hand gezet
wat vroeger zo
ongrijpbaar leek, zoals
het eindeloos geluk
ze rekt het uit en trekt
het naar zich toe
als was het een gedicht…
Het verdwenen dorp
netgedicht
3.0 met 8 stemmen
238 Ik keer terug naar ‘t dorp
dat ik lang geleden verliet
maar voelt als gister
De dorpsklok in m’n geest
staat stil al die tijd
voor mij verandert niets
Er is niemand die ik ken
ben vreemdeling in de straat
waar ik geboren ben
Als ik lang stil sta
voor mijn geboortehuis
slaat een waakhond aan
Waar is m’n dorp gebleven
dat opduikt…
Tijdloos
netgedicht
2.0 met 6 stemmen
304 ze wrijft grijsheid uit haar ogen
terwijl de klok twaalf slaat
krult de fauteuil om haar heen
vergroeid,
één met het heden
spint er in haar schoot een lapjes
met wie ze lieflijk de tijd dood…
Mijn platje
netgedicht
3.0 met 8 stemmen
297 De maar gelaten kamer
lijkt altijd groter dan ooit,
net als het op rommelmarkt
afgeboden gordijn, gehangen
in het kleine venster boven het
begijn en de nauwe keuken,
tooit zonnestrepen op ruw
gebeitste planken, verzet tegen
alles en - de met jazzportretten –
beplakt behang, stille klanken in
een kleine leegte, vol doortrokken
van idealen…
diep
netgedicht
2.0 met 6 stemmen
226 de klokken luiden
hun lied
de zon gaat weg
verlaat
de dag
als deze
is er ooit bewezen
dat ie opkomt
opnieuw
opnieuw
opnieuw
voor ieder wezen
opnieuw leren
leven
in ruimte
en leegte
luiden de klokken
hun lied
en op de straat
en in deze steeg
een lied
dat het leven draagt
op de schouders van geesten
een traan klinkt
er is nooit…