geluksbesef in treinen oostwaarts op lijnen van het begint te dagen zie de zon gaat stralen is echt niet het mijne het is namelijk zwaar balen dat ze niet vooruit rijden door zonne-energie gedragen geheel gelijk op met de tijden daar het mij van nature stoort dat 't niet gans de dag gloort…

juni 2002 bevind ik mij terug in het huis van oma doof in haar stoel ik wil de straat op maar dat kan nog niet en terug in de huiskamer waar mijn moeder rust onder een berenjas ik wil de deur uit maar het mag niet de dood lijkt aangetreden vandaag hier in dit huis morgen vlucht ik naar mijn dochter om met haar kinderen te spelen…

Ik passeerde tijd. Zij zweeg, liet mij voorbijgaan. Ik zing een lied in mijn hoofd, alweer. Bomen zwaaien, zwiepen. Een nieuwe wind, een nieuwe dag. Ik knijp mijn ogen dicht om de nacht te missen, maar zij is overal aanwezig, op tijd om ergens te zijn.…

Het aanraken, het strelen begint in de ogen zoals eten met ruiken de eerste stappen aarzelend gezet de reis begint, het lichaam wordt bemind, verkend, betast en opgesnoven geproefd, beproefd op buigzaamheid totdat het als water, de ene stroom in de andere vloeit, opgenomen door de zee, tot regenwolken verdampt Op de rug wordt het plafond…

een dolende op aarde, die een straf heeft uitgezeten. ik teken uit het hoofd de hersenschimmen, mij was meer beloofd ik wil niet klimmen, tel niet op, maar af een slinger die het punt passeert waarop geen twijfel is, geen 'lager' hij mindert vaart en stijgt steeds trager tot hij tot stilstand komt en niet meer keert wie heeft dit dan verzonnen…

Zephyros blaast met zijn warme adem al dagen lang jong leven door April, zij fleurt op in roze appelbloesems, tooit zich met zacht fluweel en groen, straalt jeugd en kracht wanneer ze opstaat, en flirt stiekem met de zon, haar bronzen minnaar in de morgen. Iedere nacht speuren haar blikken onrustig de grenzeloze diepten van de hemel af, haar…

Jaar in en uit wordt er veel weggegooid Het raakt bedorven of er vallen gaten Wat blijft is de gewoonte om op je knieën de matras te betreden daarna met je hoofd Later de moede rest draaiend te ruste legt op de rug Nog even de dagelijkse zonden overpeinst en vergeving vraagt…

hoe dikwijls was ik niet verdwaald in het leven begaf ik mij bekaf op onbegaanbare wegen en ontmoette er hindernissen op mijn pad klauterend over dwarsbalken van weerstand en springend voorbij greppels van wanhoop moest ik wel toezien hoe de dood mij quasie onverschillig doch nauwgezet als een schaduw bleef volgen vooralsnog met de hakken…

Vogels vliegen in de lucht Als ik weer in gedachten vlucht Vogelvrij vliegen levenslang Gedachte vrijheid duurt nooit lang.…

op het oog een foto uit voorheen de USSR maar schijn bedriegt we schrijven 1954 in Den Haag op een schoolplein aan de Ferdinand Bolstraat rennen piepjonge scholieren tijdens een autobandenrace naar de blinde muur van de toekomst die later vaak zo kwetsbaar bleek…

Weinig wist ik als een kind van jaren niets van tijd, het noodlot kwam in vlagen machtig schudde hij zijn wilde haren van zijn zin begint nu iets te dagen In de toekomst is zijn wil ophanden daarom heb ik duidelijke klachten elke dag zijn wazige verbanden nu en dan gevangen in gedachten Ik verwens zijn ongewisse kansen later klinkt niet…

kinderen hebben hun namen op stoeptegels geschreven uitwisbaar teken van leven want krijt gedachten gaan terug naar een andere tijd waar het land dat hier lag is achter gebleven er was gras zon en hooi en ik op de mijt…

Vandaag Gekleed in het lichtblauw Vliegt ze door de lucht Lacht en huilt Vriest en dooit Ontmoet een vriend Morgen Maar dat weet ze nog niet Vandaag…

Zacht geel zonlicht in de ochtendmist, kleurt de klimopstruiken van de dromende, stille Palatijn. Slakkensporen glinsteren langs verbrokkeld puin, vertragen het verleden. Heel ver in de verte, hoor ik hoe Cicero, fel en overtuigend Catalina vernedert. Rome's senatoren, wit en indrukwekkend in hun wijde toga's, geven hem gelijk…

de tijd verstrijkt in een muur van stilte doorbroken door een schamel licht waarin wij zoeken tastend, struikelend onze dromen tegemoet verblind in een spoor van jong verlangen waarin troebele beelden zich uiten in helder schijnen en donkerte opglinstert in een weergaloze schittering…

Hoe ver ik ben ontgaat mij halverwege of bijna daar dit is slechts een halte tussen ruimte en tijd dan passeert ze likt de glimlach van haar lippen stapt samen met mij over van buurtbus naar eeuwigheid we stoppen nooit meer.…

roestig reclamebord van een vervlogen gazeuse... destijds een echte knaller…

Terug op handen en voeten, zwart-wit en monogeluid. Gelukkig zonder schuld en het heilige moeten. Geuren en geluiden drijven boven bij een beeld. Weemoed als verlossing, voor een wereld die je niet meer deelt. Klauwend in de ijle lucht, verstikt onder een dikke deken. opgeruimd en liefhebbend het einde tegemoet, voor je uit alles wit…

Jouw stille woord van angst dwingt mij tot nader denken over het verstrijken van de dagen, terwijl nu, op dit moment, de tijd langs het balkon vervliegt, in de ijle, kringelende rook van onze laatste sigaret. Iedere dag ligt vast en strak verankerd, in het eeuwig herhaalde ritme dat onze dagen deelt. Misschien, misschien ben ik al…

er zijn erbij die vleselijke geneugten des avonds ondergaan ik niet, ik betreur in stilte het klimmen van de maan is er immers niet een dag verdwenen een dag die zoveel brengen kon warmte en liefde onder een ware vrienden-zon ik verzucht en schuif de gordijnen dicht wend mij af van het kille maanlicht…