Onder de toren razende voorbijgang. Boven de toren draaien de wolken. Tussen de cijfers op de klok rusten bedachtzaam de minuten. In het uurwerk hangen onverstoorde webben en zittend op een wijzer klaagt de onbewogen nachtegaal geen ochtend aan.…

de avond valt ik groet de schemering en haal de nacht door naar de morgenstond ik glinster goud in de mond want ik lach naar een nieuwe dag…

Hoedt u voor de tijd hij sluimert namelijk niet als u vlinders vangt of beukenhagen snoeit In minuten bent u uren verder, niet meer te achterhalen In adviseer u: sta rechtop, geen spiegels, geen diepzeeduikhorloges Alleen maar kijken Ik garandeer u grote rijkdom maar niet dat u zo een maaltijd krijgt…

hoe het verleden mij achterhaalt? in rode bieten, knoflook, peteh bonen lombok rawit of Madame Janet vanmorgen in de spiegel keek lachte om het gezicht van oude lappen met maquillage herstelde wat gisteren perfect glad en soepel was oude foto’s heb bekeken die melktanden waren pas wit die oogopslag zo open ik moet hebben gehuild…

ach vadertje, vadertje tijd dat u juist nu, door donder in nachtelijk ontij het oudje komt halen al dagenlang ligt zij op zolder haar droge hoest hangt aan de balken als uien ach vadertje hoort u hoe zij lijdt en ziet u hoe moeke schreit achter jast zij de piepers in tranen nu kom vader, ik zal u voorgaan het is een hele klim maar…

Het is acht uur ’s ochtends en het Amsterdamt De klok slaat, de zwervers ontwaken Mannen zoeken hun werk op. De zon verwarmt klinkers en droogt de lucht, de daken Door de open poort zie ik al het gesloten Eenmaal binnen klinkt het slot Menig vrolijk mens heeft hier gefloten Wie is hier niet op verzot? Rechts een boom tot in hemel reikend…

Hoe ik zat met dat boek in mijn handen Dromend dat ik een groot dichter was Kopland, Nijhoff of misschien wel Kloos Maar dat ik toch voor het leven koos Zoals het kwam zo leeg en langzaam Zittend op mijn stoel kwam het voorbij Niet als een film – zoals het hoort En valt eigenlijk beter uit te leggen Door gewoon niets te zeggen En te kijken…

de tippelzones zijn opgedoekt verkreukte spiegels weerkaatsen sanseveria’s ik knipoog naar een Belga meisje ze rookt nog steeds…

Een koperen maan krulde aan de hemel, dreigde te vallen...bladeren slechts. Hitte bladerde van het licht en zette de nachtelijke herfst in vlammen. Zo was het. Die nacht gloeiden de daken in een zinderend schijnsel van spanning en de huizen vloeiden borrelend mijn ogen binnen, maar mijn droge lippen bladerden en ik was een boom, schorsend,…

Een oude wijsheid van een oude koning (die alles had gezien, zei hij): Er is een tijd van liefhebben, haten opbouwen & afbreken enz. (we vatten samen) Hij zal wel niet bedoeld hebben: van 3 tot 4 en van 4 tot 5 Een oude wijsheid van een wijze oude: Er is een bestemde tijd, op geen klok te zien maar aan de eeuwigheid af te lezen…

ik heb nog een oude foto van mezelf als baby een zwaar gehavend exemplaar maar ook een oud luciferdoosje met krullen van mijn allereerste haar... beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen wel eens ontheemd voelt…

soms houdt de tijd zijn adem in ik pak mijn dagdroomvleugels en spring de lucht is vol met tortelduiven er zijn warmwaterbronnen en jij mijn lief bent daar de zon verbrandt de nacht het tere maakt het harde week een bloem groeit uit een rots een bergkristal schittert en ik denk wanneer stopt het klokkenhart kan de tijd ook sterven…

het verval ten voeten uit als bij de oude romeinen de opkomst, bloei en teloorgang zo kwamen, zagen en gingen ook de Spanjaards zij lieten een afdruk na in de tijd het lief, doch vooral leed uit overlevering waarbij lijfsbehoud en hongerklap schering en inslag waren een stukje historie in de volharding van een gemeenschap zomaar ergens…

wakker worden in een vreemde kamer de dingen staan niet op hun plaats het bed ruikt anders, ziet er eigenlijk bijzonder wantrouwen wekkend uit de hardheid van de matras onbekend rijgen vragen zich alleen maar aaneen de weg naar terug lijkt afgesloten van buiten klinkt onbekend geluid antwoorden worden nog niet gegeven op de muur…

Polijst je nagels maar, de vale glans van de spiegel we hebben nog uren te gaan alvorens de ochtend te dopen. Gordijnen paraderen ons voorbij het licht valt dood op mijn schoot gedaan, voorbij met vergeten de vergeelde toetsen te raken. Er tikt een klok, ergens. Ver weg herinneren oude mensen dat er een nacht was.…

Waar ooit iedere boom en blad zich nestelde in de zachte morgen sluipt nu de nacht ongedurig rond maar tijd dringt zich op gestaag de wingerd wacht op de bloei en jij zal zijn waar ik jou plaats dichter bij of ver van waar ons was…

Ik sta, hoewel ik zit, in vuur en vlam. Een vierkant staart me aan. Ik word gedreven om met een viltstift kleur eraan te geven. Ik zie zwart-wit. Het is een cryptogram. Merkwaardig zijn de woorden hier omschreven: Gehandicapt jong dier. Bedoeld wordt lam. Een werkwoordsvorm in 't woud - is dat een stam? O, mijn gepeins duurt lang - ofwel oneven…

de verwondering op haar gelaat schittert en straalt en verhaalt over die verre tijd, lang geleden, toen hij nog zelf het kleinste zag herinnering aan gelukkig zijn met schijnbaar onbelangrijk de minieme stukjes van de puzzel liefst zonder handleiding gebracht vreugde na die creatieve seconde waarin wat stuk was tot leven kwam dankzij gebroken…

Kwikzilverig rollen mijn gedachten als korrels over de gladde vloer (de koortsthermometer gevallen en wij, als kinderen ademloos toekijkend hoe mamma de druppels met stoffer en blik opveegde van het donkere zeil) 'vandaag doe ik een dagje niks of nee, ik ga mijn zaagwerk voorbereiden heb ik maat 58 of is dat te klein de Lidl heeft een overall…

toekomst is verdovend reeds langere tijd in 's lands hoofdstad van noord tot zuid normen en waarden diep ondergronds verpulverd aangeplempt vroeger vaak lastpost genoemde mokummers geloven hun ogen oren niet denken mesjogge kijken daas in diepe putten lijken gestild door een lijntje met eeuwigheidswaarde leefbaar amsterdam diep…