De armoede heeft je wakker geschud de geest kan niet leven van water en lucht ademnood van de ziel raakt dan berucht je bent door tegenslag veranderd ziekte en geldgebrek hebben je eenzaam gemaakt in een leven zonder genegenheid waar drank geen oplossing bood je tussen de wal en schip viel met niemand om je te redden de strijd om door…

Latent tot de lente Verschuilen zich wezens Als entiteiten zonder id- Verbreken niet langer Te dimmen hun ketens Ongrijpbare zwevende geesten Ontsnapt uit de fles Doorkruisen de schimmen Lichtjaren ruimte Spottend met wetten Van ratio en tijd Onverhoeds kruipend Bij nacht en bij ontij In aders van duivelsgebroed Maar tonen op…

(voor Maxi Pretorius) Via Facebook volg ik jouw herstel na longkanker. Op de intieme foto's zag ik hoezeer je leed en hoe de pijn tot in jouw diepste wortels ontbrandde. Ik zie het Liefdeslicht in jouw ogen. Na een zware longtransportatie zit je nu in een rolstoel en word je door een lieve zuster rondgereden, terwijl jouw trouwe man altijd en overal…

Als het zoekende hart tracht de kracht van de last te beogen, in het lijden van het leed, in het licht van het vermogen, als het gaan het rood betreedt, dan openen gesloten deuren ogen.…

de nacht is zwart de dageraad breekt aan zodra de rode zon is opgegaan schijnt door het venster ik warm mij aan het licht breek de toekomst open in een lente gedicht om te geven te ontvangen te leven…

Moge alle levende wezens overal zich veilig, gelukkig en gezond voelen en moge ze vrede vinden…

Donker december duister en zwart ook goud van een kruis op de mijter goed en heilig buiten bootjes waarop spanje kinderen serieus voor de gek krijgen als ze hun best, dan geeft Sint en zij vragen nadien serieus aan elkaar of de ander gelooft nog Instorting van dat teder geloof en wij die ons schuldig hoe voor de gek wij een…

Ik ben bijna zover dat al dat geschrijf me niets meer kan schelen, nog even en ik ben vrij van dat nare gedoe om sporen na te laten, terwijl dat nergens op slaat, want fossielen dekken de lading niet en aan nieuwe hiërogliefen hebben wij ook niets. Ik heb mijzelf nog wel het meest bedrogen met dat woordgetover en literair gespit, want als alle…

Herfst verblikt, verbloost verbonden nog met aan bomen:blad.... 'We hebben het gehad'... zonneschijnsel een godsgeschenk De kleur van het blad van bladeren een stille wenk van herfstmaanden nog onbesproken onvoorspelbaar de nukken van't weer De deur.... van winter op een kier?…

De zee willen zien de branding, golven het lage zonlicht dat erop spettert Maar vooral is het... het -hoorbaar-ademhalen van zee Haar gefluister en lachen haar ach en wee herkennen we niet ....onze emoties? wandelend of joggend langs de verhalende zee.…

Hij buigt heet ons welkom.... de deur scharniert De rode loper voor ons uitgerold worden we gevierd? De straat nog morgenstil het terras kiert... Wij zijn de vroegste gasten de tafels zonder kaart of bloemen.…

Het is goed mag zo zijn 't zuur en zoet op de tong te proeven van elke door God gegeven nacht .......en dag Het mag.... weleens tegen vallen niet meezitten verwend als we zijn met succes Het geluk nietig, gering of goed verborgen als druiven, niet geoogst voor het helder zoet van wijn.…

Op zoek ben ik mijn dorst te lessen mijn honger te stillen aan bloem van kelk het blad Ik sta te boek als 'vliesvleugelig' insect zwaar op de hand ben ik niet ik zing geen lied ben zelf partituur voor hen..... die zwaarmoedig zijn.…

Er zullen altijd lieden zijn die zichzelf belangrijker vinden dan vrede. Dat zit mensen in het bloed. Het ego primeert. Ze willen koste wat kost in de geschiedboeken belanden, ook al hebben ze er zelf nooit één gelezen.…

geen herinnering zal louter euforisch zijn want er hangt altijd wel ergens een flard van een wolk sluimerend in één of andere hoek van het hemels plafond we kunnen het verbloemen doch tegen beter weten in heeft hetgeen je beweert tóch iets van twijfel…

ik heb je gevonden maar had eigenlijk geen besef… je was al die tijd in en rond mij maar… na de roes volgt ontnuchtering onzichtbaar voor ogen van anderen voel ik perfect aan dat dwangmatig denken, en extreem houden van dagdagelijkse dingen of mensen, wel best eens gevaarlijk zou kunnen zijn want obsessies bepalen... begeren het…

gisteren ik laat haar liggen bij de twijfel vandaag bepaalt de dynamiek mijn gang schoon als het vrijgevig daglicht zich vertoont zoek ik de bron dat wat het leven tot waarde kroont…

in den Haag woont een man een man van veel woorden zijn muren behangt hij met vragen: wie klopt op de deur? waar is je paspoort? je maakt me blij schrijft hij je hebt me al laten huilen honderd keer en maal de muren vertellen dat het dondert en stormt het is warm en het is altijd wat met het weer ik mijmer met je over namen…

Ik vraag me af zal het bij jou zo anders gaan als bij mij dat je los komt van alle dingen die je deed of niet hebt gedaan nu komt er bij mij ruimte vrij om geluk te hergeven ik voel en ik zie dat de nevel van vragen het gevoel dat ik faalde optrekt in een tijdloos even ben ik eindelijk los voortaan loopt er een bekend pad met…

Wij zijn onderweg door het leven onwetend waarheen onze reis gaat Wij zijn bijzonder, om in ons weten dat leven eindig is tóch het oneindige te kunnen ervaren We zijn onwetend van de onbegaanbare wegen waarheen die leiden maar vooral, hoe onze reis ten einde komt…