Waar de nacht Allesbepalend was, Voorgoed verdrongen Het oude licht, Wordt voorzichtig Het deksel Van de dag gelicht Liggen boten Loom te dromen En begroeten meeuwen Het nieuwe ochtendlicht Spilsluizen, Groningen, 11 april 2012…

onder de oppervlakte liggen de woorden verspreid over lagen verzonken in gedachten waarin gespit moet worden stenen vormen de inspiratiebron steeds weer omgekeerd door werkende handen vormen om te watertanden opgeraapt en schoongeveegd vertonen ze hun huid die onbeschreven lijkt als een niet gezongen lied de snelle vliet geeft…

Frustratie. Stenen. Ogen vol Vuur Emotionele toestand door Teleurstelling 't Vuur leidt zinnen in as van opening tot slot Puntige stenen in handen vol woede Verbeten gezichten Gegrimasseerd Behandel elkaars overtuiging Met Begrip en nog veel meer respect Van laaiend vuur Naar vurige passie Van begin tot het eind Laat wapens…

(Een brug bouwen van Oost naar West, leven tussen twee culturen) Ik heb getracht de echo uit mijn oor te wrijven De letters tot een woord te schrijven, van de kribbe tot de min Met kapitalen en schreven het kille wit omarmd Met koudvuur het hart verwarmd van een levenloze steen Ik heb gepoogd het schrale licht te kleuren…

Gebouwen, eens bij hun wording geleid, door zeer kundige kunstenaars, zien mild neer op woonhuizen, oud en streng, vol trotse eer, steeds bestand tegen de voortgaande tijd. Geest van geld en nijverheid klinkt verblijd; zijn roep verzwakt soms, verjongt zich dan weer, samen met het lied, dat krachtig of teer, het vertier der zeemanskroegen inwijdt…

Eb en vloed met blauwe inkt geschreven. De op- en neergang van een naastverwant, van een duisternis die licht kan geven, geregeld in strakke orde van hogerhand. Zij laat zich een aards leven aanleunen, in een dans van aantrekken en afstoten. Het is meer noodgedwongen elkaar steunen, een verhaal van de kleine en de grote. Als het dooit is…

Ik zoek de wereld achter de woorden, Achter het bedrog, de schuld en haat Ik zoek de wereld achter de gezichten Achter het slechte, het vernietigende en achter de leugens Ik zoek die zachte, fragiele, breekbare wereld, de wereld, die alleen uit vluchtige momenten bestaat, Dat is de wereld, die ik zoek…

De muur in Berlijn voor de val Je proeft de teneur van mishagen Het volk spuugt al jaren zijn gal Maar voelt zich ontdaan en verslagen De val van de muur in Berlijn Geeft aan dat de grenzen vervagen Het sein voor een werelds festijn Ik lees met plezier de verslagen Berlijn na de val van de muur Een stad in gelukkiger dagen Men kent…

ik wil de zee niet ontmoeten in haar schuimende opwinding het verzinken van trots en haar zaak behartigen al was ze een godin laat de wind maar smijten met frustraties, vileine woorden snijden niet maar strelen de klinkers waarvan de golven zijn gebouwd het is haar geaardheid, tweedelig en vruchtbaar zoals tijd momenten deelt in zomerige…

Het mysterie van de graancirkels irriteert de leer der machtigen; voor hen slechts het gekakel van kaketoes, deze tatouage van velden. Komt iemand iets vergelden? Pictogrammen scherp als een piccolo, als uitverbrede hiëroglyfen. Moeilijk te peilen. Schilderachtig barok? Uiteengevallen alfabet in de oksels van het gras? Een organische geometrie…

mijn boek, schuldenaar van nacht en slotakkoord jij bent de verwarring waarin ik de gevallen bladeren raap en de geur van verval omhels de tijd misstaat, ik lees het in de krassen op mijn gezicht wat kunnen we nog vieren als gebroken wolken mij stenigen eenvoud mijn intellect te boven gaat en mijn wezen zich als een zonderling gedraagt…

de storm beweegt in leunende schoven over het Wad, het licht dat als een viool het water bespeelt markeert mijn geweten met gezette passen, passen die het opgeworpen zand kruien in de maat van herfst de kwelder, leeg van ontboezeming draagt het naakt in schorren zeewier dat als een raster het land lijkt te beschermen, hoe innemend het…

Er worden buiten ons zonnestelsel raketten gebouwd die binnenkort onze planeet zullen bereiken het gelijk van halve waarheden terwijl de stoere mannen van nu na gedane arbeid in hun lederen ligstoel virtuele borsten kneden en sinds E.T. geen wapenfeiten uit de kosmos meer verwachten dus nog een stapje verder gaan en zelfs in vreemde…

ik schrijf van leven tot aan de ondergaande zon draag de dood tot aan mijn kraag het kleedt warm en is barmhartig het eind smaakt naar doffe gebeden en bidt zich door het sluitwerk van opgedrongen vaardigheden die roerloos blijven staren het monotone, het lied zonder verhaal dat toonloos de tijd laat passeren met schreden die al dolend…

zonder zich te storen aan een wereld die vechtend verkloot blies hij de laatste adem uit en stierf de hongerdood zonder zich te storen aan een wereld zonder brood blies hij de laatste adem uit en stierf de heldendood maar de tranen in hun ogen, uitingen van angst of pijn, glinsterend verdampend op hun wang, zouden dezelfde kunnen zijn…

Geboren in onweer ontlading en donderslag de flitsvereniging van twee vuurstenen, de ene rond - vol, de ander lang en fors is zij een verzinsel mannelijk begonnen is hij sindsdien onvermoeibaar bezig met uitvinden hoe een en ander in elkaar steekt het gat te dichten valt jaagt hij haar achterna krast en tekent hij spijkert, pint haar…

Lampen, de lichtheid van het bestaan Licht over de gehele wereld Hoeveel jaren korter zal de aarde leven Doordat overal die lampen branden Op straten, in winkels, in de cafés, de bordelen. Zien zonder te kijken, meer licht, minder waarnemen Niet meer voelen, geen geur Al die computers Geen gevoel, wel "contact" Geen aanraking. Met internet…

Het kruis brandt op mijn ziel als kindervuistjes rammen, op trommels van verlangen op het netvlies van de wereld van een hunkerende God Dit licht waarvoor ik kniel om schaduw in te dammen en normen op te hangen aan de doornen van de mensheid in haar onomkeerbaar lot verzoent zich met het offer, wat genageld aan het hart de hemel waar moet…

Er gaan eindeloos dagen voorbij, samengepakt in een bundel van tijd, van op afstand als een amorfe brei en zij lijken allen aaneen gebreid. Krampachtig het gesprek gaande, geen moment te laten blijken, alle dagen ten overstaande voor een obligate pose te wijken. Verloren is het juiste moment. Achteloos, voorbij voor je het weet. Voor iemand…

Geborgen ligt in eenzaamheid het eiland onder de hemelboog. Onttrokken aan de horizon, bijna verloren voor het oog. Door zeewind voortgedreven, wuiven stralend witte wolken het eiland toe, dat zich slechts door zonderlingen laat bevolken. Alle golven zijn gesmoord die in de branding breken. Zo ver het oog reiken kan, is de wereld er gladgestreken…