Je hebt een smalle brug gemaakt tussen het landschap en jouw dromen en het landschap van jouw waanwereld toekomst scharniert met ruwe werkelijkheden machinerie van dolle economische welvaart welzijn van pure natuur in het nauw gedreven verleden rekent af met arme onschuld allemaal betalen we de hoge rekening zonder natuur is er nauwelijks…

we zagen in elkaars ogen de kleuren weerkaatsen van bloemen die bloeiden waarvan het blad groen en nog ongerept bijna de lente voorbij was op weg naar het mooiste van zomer jij danste om en voorbij pirouettes op rij bedwelmd door lijnen narcissen hun kleur en geur mogen wij ook dit jaar net als voorafgaande jaren echt niet missen…

in tal van variaties zij die haar tijdens een sferisch contact mochten ontmoeten spraken van een warm en weldadige inzichtgevende zelfontmoeting in de structuur van het universum en aarde niet aan de hand genomen maar zelf ontdekkend door de ziel en essentie te raken en vooral te ervaren zonder de aardse fysieke beperkingen natuurlijk…

jij die beweert dat de wil een ziekte is je hebt het leven niet begrepen ook ik lijd aan nogal wat waan-ideeën zoals bijvoorbeeld dat zeldzaam en uitzonderlijk hetzelfde zijn en coherentie een deugd is ik wil het allemaal de rust en extase reflectie en beweging het geld en evenwicht de nacht en de dag verzaken en omarmen ik wil het…

altijd was er dat wispelturige lokje springerig midden op je voorhoofd wilde nooit op haar plaats blijven zitten bij iedere staccato sprong zij uit de band moest dan met een correctieve veeg weer terug naar haar geboorteplaats als jij je betrapt voelde was er altijd dat bijna schuldige lachje over een gewoonte waar jouw muziiek…

de grond ademt zwaar, een diepe zucht een dreiging sluimert in de lucht geen waarschuwing, geen enkel signaal plots splijt de wereld, bruut en fataal huizen dansen op hun broze benen beton versplintert, staal gaat wenen straten kronkelen als buiken open alles wat vast leek, blijkt hulpeloos schreeuwen verstikken in stof en steen de stad…

het kostte mij wel veel blauwe plekken meer dan normaal maar met bloedverdunners omdat ik als het ware naar binnen werd gedragen in een arena waar de sfeer met de tanden bloot was onbetrouwbare blikken met een drugsflikkering echt senang voelde ik mij zeker niet in publiek dat niet te temmen was met een roofdierachtige berekenbaarheid…

waar het verband tussen oog en hand nog fijntjes functioneert blijft een bijna slachtoffer gelukkig ongedeerd wat losgeslagen aangedane bloremen heb ik voor het oog weer keurig in gelid gezet omgewoelde aarde met de schep weer scheppingbereid wat licht en luchtig zaaiklaar neergelegd ik goochel met woorden van hand tot…

uit het gele pak puilde zijn massa zacht rustend op de beperkingen die zij oplegden als zijn motoriek zich had gekleed zonder kapstok zijn stemvolume deed pijn als de woorden met een kleine hoge stem naar buiten worden geperst een indrukwekkend schouwspel zonder overigens pompeus te zijn en met veel theatermogelijkehden…

ogen vol feest zacht lief en innig vroom waar zijn de stukjes religie en emoties gebleven in hun binding met elkaar groot gezin en familie opkomende jeugdbeweging jongens en meisjes scholen en flakkerend kaarslicht kappelletjes het magistrale orgel de grote paasoptochten met palmtakken misdinaars in feestkfeed met toebehoren…

in verschijningsvorm op tal van plaatsen toch weer anders dan anders ook onder dezelfde omstandigheden nee ik heb geen gouden bloemen om jou te geven wel mijn met een gouden glans gevulde ogen meer dan 21 karaat echte liefde direct warm terugstralend anders wordt liefde koud alleen ingepakt door afstand in de kleur onbereikbaar…

Nog maar drie-en-een-halve eeuw geleden belegerden Osmanen, Transsylvanen Moldaven, Turken van het Krim-kanaat ten tweede maal de keizerhoofdstad Wenen Het waren Polen, Litouwers die streden met Franken Saksen Zwaben Oostenrijk als Christenen van 't Heilig Roomse Rijk de kathedralen werden geen moskeeën Nu, op het zwaardpunt…

het waren de kleine gesprekjes zonder woorden en eind die de lange dag verbabbelde zonder punten te zetten die vraten aan je tijd en schema want die andere het ega zat er af en aardig tussen met haar ratelende nooit stilstaande eigenwijze kwebbel…

Wereldpoëziedag 2025 vanochtend wilde ik hierover schrijven misschien als je poëzie strooit in de wereld minder haat is minder oorlogen minder mensen strijden ik heb mijn pen weer neergelegd inspiratie gezocht vandaag maar niet teveel bloed teveel tevergeefs gezegd misschien volgend jaar…

het is eindeloos gaaf om even in jouw licht te mogen twinkelen te glanzen als de bekende sterren in de eyesline van succes als de knipperende lichten van het grote heelal hun bundels richten en de stralen ons bereiken met hun warmende energie groots is het dat te voelen en te weten dat dat in alle rust en balans het ervaren…

te snel ging de bus langs de grijze streep van bleke bekkies en ogen zonder blik door te weinig variatie krijgt het bewegen een verkrampt beeld door de ookal introverte leefwijze een veel te kleine woordenschat door het mankeren aan sociale vaardigheden intussen is de rij tot kring verworden de open einden hebben contact…

wij spleten de draden sponnen allerhande kleuren knoopten met tijd stukjes gelegenheid terwijl de achtergrond hits uit reeds lang verleden jaren liet horen waarop door alle generaties gedanst kon worden vooral door blond met trippelwitte voeten terwijl de navel al ondeugend rondkeek zonder te knipperen spontaan welde…

Wees welkom in het luid gekwaak der hofvijver in haagse kring van ooievaar in niemandsland van kikkerland en bonestaak van redeloze meerderheden waar alle minderheden reden in 't nieuwerwetse voorportaal van 't huis der staten-generaal Wees welkom in het koninkrijk het laagland van de minderheden het groene hart achter de dijk bekneld…

lang heb ik je gezicht kunnen lezen juist de vele stukjes leven die zich dan goed laten zien want niet alles wordt in rimpels vergeten die groeven gaan dieper dan verwacht ook kunnen zij de pijnen nog niet vergeten komen van traag herstel of van genezing is nog niet helemaal sprake zoiets vraagt een specialistische begeleiding…

nog staan ze op papier maar dadelijk dansen de woorden in hun eigen snelheid en kleur vertragen of versnellen zij afhankelijk van de emoties die zij dragen en of zij nog in dezelfde sfeer kunnen aanhaken zonder de rode draad van het gebeuren uit het oog te verliezen of te verdwalen in een bos waar alle bomen op elkaar lijken…