Hier rust een uniek ontwerp, geraakt door welgevormde zinnen, verkoos het gezegde, geen deelwoord bleef onvoltooid nog voor haar stem zich verder kon ontplooien, in het stramien van het denken, verving de kracht in een ongeëvenaarde zetting waarin zij de grip en geest verloor een schaduw langs het leven streek terp van wilde rozen…

De stormen zijn voorbij - het angstig jagen van nood en drift, van zorg en pijn - 't Is warm op deze lentedag, geen vragen, gelukkig om jouw vriendschap zijn. Een hond blaft in de verte, vogels fluiten en 't zonlicht draagt wat vrede aan. de kinderen spelen zoals vroeger buiten en buren blijven even staan. 't Is alles heel eenvoudig,…

hoe konden zij niet zien dat de wereld aan hun voeten lag welke angst strooide er zand in de ogen van hen beiden dat de maatschappij te intens was te groot leek om te overkomen waar woorden stokken, en tranen het verdriet niet stelpen kunnen blijft het gemis voor altijd voelbaar…

op de brugleuning van mijn leven zie ik hoe de weg achter mij is geplaveid vol liefdevolle tranen vragen over het waarom zullen nooit meer een antwoord vinden op de brugleuning van mijn leven vervormen druppels voortdurend mijn spiegelbeeld in het water dat langzaam aan mij voorbij voert op de brugleuning van mijn leven tuur…

Niemand, niemand, niemand zal tussen ons kunnen staan nooit zal de intense liefde afnemen ondanks dat ik bij je weg ben gegaan Mijn grootste pijn is dat jij je nu afkeert terwijl ons afscheid liefdevol was, niet boos wij geen vrienden meer kunnen zijn omdat je een rancuneuze nieuwe liefde koos Je verdwijnt weldra uit mijn leven vol ingefluisterde…

Jouw verstilde tranen de pijn in je ogen maken van mijn hart een ruw omgeploegd veld Ik wilde zo graag samen zaaien en samen oogsten maar het werk deed ik alleen jarenlang Nu besluit God dat ik alleen moet oogsten jij moet nu zelf gaan zaaien en ik wens je zo'n mooie goede geweldige oogst toe…

ik schrik wakker in een leeg bed waarin ik je adem hoop te vinden roerloos wachten schoenen op de instap van jouw voeten niets is meer zoals het gisteren was zelfs de zon kleurt anders…

Nooit geweten lieve vriend Dat je nog wat na zou laten Had niet eens in de gaten Dat je wat bezat. Maar familie staat Hiernaast te schelden Zoekt in alle gaten En hoeken De notaris komt naar binnen Het stel raakt buiten zinnen Want alles is weg, opgemaakt Wat rest, is een donderbui Die zijn weerga niet kent Ik mis je mijn vriend…

bewolking dreef voor de zon opdat zij nooit meer schijnen zou nooit meer je oogopslag noch je lieve warme glimlach de hemel huilt haar wolken leeg nu je bent weggerukt de leegte immens…

onze geheugencellen verhuizen traag nestelen ze zich in en rondom het hart we herhalen onze levens met woorden foto's en zoveel afgedwaalde herinneringen achterwaarts trekken we ons terug uit het leven we wonen meer en meer alleen voor het venster waaiert de beuk in lichte vreugde tegen alle zwaarte in de kraanvogels vliegen over…

zwoele zomerdag duifgrijze veren vallen vogel is niet meer…

ik leg je in een bed van geleende woorden sprekend over jouw liefde de schoonheid die daaruit voort kwam van toen het leven nog zachter kleurde tot vleugels je konden dragen…

nog tijd te gaan als vogelvlucht op broze vleugel waren er ogenblikken was er zachte adem eerder dan verlamde woorden alvorens stilte voor avondzwijgen een stenen morgen schuchtere zon zoals zo vaak…

De nacht zuurstofloos in ijle lucht het bloed stroomt kil door aderen haar boezem verwarmde de koers blauw bloed door de kamer. Het is kil versteend luister ik andermaal haar zwanenzang als refrein in gedachte neuriën we samen bij sluiten van het gordijn. Uniek mens mijn warmte bron die de wolk in mij condenseert voor mijn…

De kist waarin zij rust sleept hartverscheurende aanhang van verslagen huilende geliefden over het gangbare grof knerpend grindpad van het oude kerkhof als gebogen menselijke zerken, op weg naar het o zo diepzwarte graf waarin zij tegen haar zin in zal moeten rusten continue heeft zij zich ingezet voor haar dierbare kroost zij had zich…

Op wegen speelde wij onze verlaten route een oneindige horizon in het vooruitzicht. Op wegen deelde wij gespeelde situaties maar de toekomst was op de splitsing gericht. Ondanks onze rotondes die wij hadden ingebeeld rij jij door jouw tunnel naar het begin van het licht.…

Ik hield van haar maar de vrees dat ze dat niet wilde kon ik niet verdragen. Ik heb getalmd tot het te laat was. In de luchthaven heb ik haar zwijgend uitgewuifd. Afscheid van wat nooit geweest is en nooit meer komen zal.…

Wanneer Ik wegga, Ga Jij dan met mij mee? Zo maar ergens heen, Het liefst ver weg, Zonder dat ik over de reden iets zeg. Wanneer ik wegga, Ga jij da met mij mee? En samen zo nu en dan Naar de horizon turen, Tot het wachten op de laatste uren. Wanneer ik wegga, Ga jij dan met mij mee? En kruip dan dicht tegen mij aan, Van de duisternis…

zij die veertien lentes telde had nog maar net haar entree gemaakt en dartelde vrolijk door het leven midden in de groei van tiener worden onderging ze vele lessen waarvan de één moeilijker dan de ander haar schaduwleven drukte zwaar langzaam aan verdronk ze in een onmetelijk diepe put waar licht haar nooit meer vinden zou…

In het verweesde huis sta ik nog even stil met de wijsheid van het kind loop ik mijn jeugd nog eens voorbij onvolwassen kijk ik terug twee paar ogen zonder leden kijken hoopvol over mijn schouder mee ik sluit de mijne … en zie het achtergelaten leeg gevuld met het gemis van niet te vergeten dagen vergeef me om dát wat ik…