Wij kennen het gemis niet, van kinderen die nooit werden geboren. Wij kennen de spijt niet, van mensen die nooit hebben bestaan. Wij missen ongeboren geliefden niet, voor hen janken we geen traan. We voelen troosteloos verdriet, wanneer mensen ons ontvallen. We kennen de felle pijn, wanneer een geliefde ons verlaat. Maar wat uiteindelijk…

Meisjesnamen ontvouwen in zacht roze, vredig bloemenbladen als troostende dromen. Hun hoge stemmen verstillen het hart tot het vrome met en eendenvlucht over meren van het mateloze, ieder contrast verheven en opgegeven in een groeiende wereld waar deuren worden ontsloten. Meisjesverdriet, tranen die in tederheid tronen maar altijd met kans…

Voel je niet eenzaam of verlaten weet dat het mij altijd zal raken uit zal maken waar je ook gaat weet voel en herinner je ik zal er zijn liefste mijn je laten lachen om en naar de wolken die de hemel bevolken ik zal er zijn liefste mijn wat je ook doet wanhopen weet dat alles voorbij gaat en morgen misschien een nieuwe…

Opgestapeld ligt de tijd zinvol oud te wezen Ik lees ons terug De klank van jazz geurt whisky als rookgordijn voor eeuwig dronken Ik hef mijn glas en kijk omhoog Proost mijn lief het duurt maar even…

zijn lach en zacht gezang galmden in overvloed door de bejaardengang ondanks de treur van terreur achter zijn bruine ogen verschool er een geborgen schoonheid om de wereld als achttienjarige in herkansing te mogen zien nu wordt hij een kind zonder (t)huis met de riemen van VVD en de losse eindjes van de Bijbel CDA al die…

In jouw sterven ligt het ontwaken van de ochtend in winterbrons en zomergoud, een dageraad van eeuwigheid en peinzend denken aan een land met bergen bij de oceaan in een bibliotheek vol met gedichten klinkt jouw naam in waakzaam zwijgen en niemand die het rijmwoord vindt in een droom van diep verleden bij de rivier ver naar beneden in…

als kind, al vol verwondering groeide hij tussen telers op doorploegde woorden en ideeën niets was vanzelfsprekend steeds op zoek naar samenhangen zwalkte hij, een ware zoeker achter zijn grote woordenstroom een onzekere man ik zie je gaan voorbij de tijd op klanken van een Fado…

daar hangt hij nu troosteloos aan een haakje kale plekken overheersen reeds zijn aanzicht resultaat van zijn jarenlange trouwe plicht in zijn rug zit al een slijtage gaatje als hij toch eens spreken kon, dat zou wat wezen verhalen die liggen opgeslagen in zijn huid voorgoed niet dat het er nu nog wat toe doet maar toch zouden sommige mensen…

winterbang zichzelf niet tegen te komen zoekt sneeuw houvast de bomen, kijk, ze zwijgen niets dat mij beweegt oorverdovende stilte hoopt zich op geen tijd meer te verliezen ik ga er aan voorbij stilte,niets dan stilte alle vergeten woorden ze vallen zacht zacht zachtjes weg in het nog onbeschreven wit ik kan mijn zinnen…

grijs kleurt de lucht in een aangesloten dikke wolkenmassa de eerste regendruppels vallen reeds op de tengere gestalte bij de brug ze haalt nog eenmaal diep en amechtig adem grauw kleurt het water van de stinkende stadsgracht onder haar terwijl regendruppels kringen laten ontstaan op het kalme wateroppervlak waar dode bladeren stil op…

De dood met haar losse hand toont zich weer vandaag. Als van gewoonte woont ze in mijn dag. Zij is geen spijtoptant. Een tijd geleden heeft zij mij opnieuw veroverd. Zij tovert leed uit haar duistere mouw. De heimelijke sluipwesp. Zij plant haar haken in mijn lijf. Rauw. Hoezeer treft zij raak. Rouwen heeft geen smaak.…

botervet en vers gesneden zo liggen de graslanden in mijn herinnering ik zie hoe hij zijn hoed afneemt haar kust naar mij omkijkt en glimlacht kinderen dansen muziek aan de touwen van de klokkentoren hij loopt weg uit mijn schaduw licht vloeit tranen spatten tegen de hemel ik aarzel nog twijfel wortelt diep onder de zerken…

één grote gaap van de kleinste telg geeft aan dat het te lang duurt…

Daar stonden we dan beiden onwennig alsof we ons nooit eerder verloren hadden ik ga dan maar, zei hij heb je nou alles, vroeg ik terwijl ik het vergeten snel in zijn koffer stopte zo treuzelden we ons afscheid dichterbij ga nou maar, ‘t is goed zei ik quasi nonchalant vluchtig keek hij langs mij heen zullen we doen alsof we…

De kamer en de kast zijn vreemd en leeg. Een vetvlek op de bank zegt waar je jaren zat. Toch geef ik jou de hand. Ik voel het grove van de grond. Jouw kas met druiven, het hoekje met de pruimenbomen, die onder stenen zijn verdwenen. Ik voel de tuindersknoken, die nog ergens moeten zijn. Jij zegt met moeie longen: ‘Zo, ben je…

Daar ga je Grote, kleine brommertman Op de verre reis de ruimte in De helm vast op het hoofd gezet De kinriem stevig aangesnoerd Daar ga je Grote, kleine brommertman Op de verre reis de ruimte in Geef gas en hou je ogen op de weg Je handen stevig op het stuur. Dieho…

De zomer is voorbij. Herinnering, gestage pijn ingevreten in mijn hart -rosse roestschilfers- dat ouder is dan 34 jaren. In de Netedalen zie ik steeds vager de dierbaren oprijzen uit oktobermist en bleke blaren. Een beeldengroep uit vroeger jaren, dan weer een schimmenspel met onwezenlijke gebaren. Maar in een helder moment zie ik de…

LIEF GEDICHT nog voor ze gelegd worden kan ik je kwijt aan de straatstenen op de onderkant kalk ik je en laat ik je aan de stratenmakers om ontdekt te worden ieder woord afzonderlijk als een puzzel waarvan geen stuk mag ontbreken willen ze je met voeten treden zodra je met de neus omhoog uit laatste respect in de juiste volgorde…

Zomaar een zondag zonder eigenheid, ergens verloren de vochtige lucht, als mistig verdriet kan niet bekoren, vadsig denk ik aan een bericht onder omslag. Even wazig als het weer, kleuren in besluiteloosheid en twijfel: verzenden of verscheuren het commando verschaft enkel hartzeer. Tot weerzien zeggen, weten dat aangezichten vervagen als…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt. Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen…