ze zijn al lang vergeten notabelen en burgers, die begraven werden in voorbije eeuwen hun resten zijn geruimd naar de knekelkuil het kerkhof is nu grasveld nog voelen wij de rust achter de Martinikerk waar oude kastanjes waken wie hebben hier gelopen wie zullen na óns hier gaan de knoestige bomen zwijgen…

nooit meer de schoonheid ervaren van 't ontluiken de geur van een vers beregend bos verzandt jouw weg hier veel te vroeg maar zul je hen blijven omringen met liefde vanuit Zomerland ~ goede reis Renate~…

In Irak is vicepresident Hashemi tot twee keer toe ter dood veroordeeld. ----------------------------------------------- Eerst komt de galg, waardoor hij overlijdt, Maar af en toe komt na de dood weer leven, Zodat de beul snel, met een haal of zeven Zijn hoofd voorgoed van romp en lichaam scheidt. Dan hebben ze het voor elkaar gekregen:…

Sneeuwwit de schaarse haren boven een volrimpeld gezicht bijna los van deze wereld maar toch nog bij de tijd treur maar niet om mij als ik er niet meer ben ik heb genoten en geleefd wat ik jullie toewens vanuit die andere wereld zal ik vertellen in je dromen als je mij daar treft maar alvast één ding: toeval kan een ieder treffen…

Een boom in het gras door jou gekozen om het laatste wat was gebleven van wie je lief was aan het universum terug te geven door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as. Vandaag jij - dezelfde boom - hetzelfde gras het laatste van wat je was door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as.…

Het dichtgeslagen boek geklemd onder mijn armen twee gezichten verbaasd, verdrietig en zelfs opgelucht wij, ons verkleurd tot gebroken wit en in de laatste loodzware stappen zie ik foto’s, herinneringen en het kind dat altijd een wens bleef…

Hersenschimmen op zeker moment vervagen Mensen, nu ook alias Bernlef verdwijnen Die twee vogels aangestipt in blauw slechts vallen op daar hij samen met die vogels de hemel schraagt H.J. Marsman/Bernlef; 1937-2012…

ik verdraag de dagen door de lichtbundels die mij brengen naar de dagen met jou ze stralen en dragen de pijn van jouw heengaan in het ochtendrood van toen ze zweven en komen samen in kernen waar ze mijn balans zullen eisen mij zullen wijzen op die laatste kus…

ik vul dag en nacht met dromen misschien wel tot overmorgen laat maar dan kan ik niet meer komen spoedig zal de eeuwige niet meer schromen je hart telt weldra de laatste maat je wist wat ik ging zeggen “ ik weet wat je bedoelt ”, zei jij de stilte nam het over je was doodmoe al haast weg bij mij nog even…

foto van een lege plek in de directiekamer daar waar wij samen zaten hangt nog een vleugje van wat was met soms de stoelen naast elkaar gebogen over taal en wat ideeën en wat er verder was maar ook gegrepen door de dag met aan de muur wat nu niet zichtbaar is maar ook geschreven was in de taal van je vader van wat wij samen…

Steeds meer vragen rijzen Steeds meer twijfels ontstaan Hoelang, hoe vaak Kan ik dit nog aan Iedere keer weer opnieuw die pijn en het verdriet Velen merken of zien het niet Maar elke keer verlies ik iets Iets van mij, iets van jou Hoeveel kan ik nog verliezen Totdat ik door moet Zonder degene van wie ik hou…

Je voelt hier de heimwee teruggekeerd als droom tussen wildernis van bomen je blijft staan aan oevers in gedachten, het onbevangen kind loopt met je mee in het vergeten en het proberen in toekomstgebaren heeft letters uit het alfabet verloren blijft alleen nog voelbaar in de zinnen van de wind die onvoorspelbaar waait uit boze dromen…

steeds sneller, bewogen ogen met het licht in zicht, inzicht de droom…

Het huis wordt alleen maar groter de leemtes groeien mee kleuren worden doffer en terwijl jij wegloopt worden de echo's luider zo blijf ik hier in een ruimte die oorverdovend is en buiten speelt muziek “dit is wat ik mis".…

er tussen door gegeven dood en leven ik ga er voor nog even gebleven en dan als een haas…

Nachtelijke stilte valt over de oude lege villa hij denkt aan vroeger toen hij nog jong was - aan de kindergeluiden aan kamers vol geluk aan de grote familie die in 1944 verdween in een nacht als deze - aan krakende balken van zijn skelet die de kopers verjaagden vooral denkt hij aan de sloopkogel morgen…

Nu een late zomerzon nieuw vitragelicht over jouw afscheidsbrieven laat schijnen begrijp ik woorden niet meer bitter door ’t diepe proef ik schaduw zoals ooit in jouw verlangen herhaal ik slechts zinnen zonder werkelijk beginnen haal ik adem uit jouw dood.…

natuurlijk nemen wij beiden een bloem mee voor jouw kist uiteraard uit eigen tuin boeketten wil je niet of grote grafkransen want jij lieft de eenvoud geel is jouw warme kleur dus pluk ik gulden roede gave van moeder aarde een stille groet aan jou met zegen voor jouw reis voorbij de sterren…

niet dat ik wil vergeten je sporen verliezen in de sneeuw niet dat ik wil vluchten alleen even luisteren, zien hoe vlokken vallen een lichtkrans leggen jouw schaduw vinden…

jouw roedel maakt de oorsprong in delen van mijn gelaat zichtbaar, de intrede van herfst verlaat zich op mijn angst en breekt de nerven alvorens de dood zich heeft bekwaamd in het strijken van een gerimpeld blad hoe moedig is de wens telkens als het geluid verstomt en breekbare vermommingen het beeld verhullen dat zonder glans het tij laat…