Als ik naar buiten kijk Stil zittend op mijn stoel Niet wijkend voor iemand Denkend aan mijn doel Als ik naar buiten kijk En ik zie de schooljeugd gaan Niet wijkend voor wie dan ook Denkend aan hun doel Als ik naar buiten kijk Ik zie de buurman van hiernaast Lopend krom van de jicht Nee, die man maakt geen haast Als ik naar buiten…

We gaan het, geloof ik, nog wel beleven Even zo'n kouwe toeter op de buik En juf toetst er het prenataalgebruik De leerling kan nog tijdig afgedreven Club 'Redt Analfababy's trekt het zich aan Smeekt ze aan een StudieTehuis af te staan…

stoïcijns als een volleerde dicht er een mens zijn jeugd onverstoorbaar naar gisteren hij moest volwassen, eindelijk vaarwel aan de eindeloze streken van een jonge-man er heerst stilte aan het front geen schoten, geen inslagen noch invallen, de tijd is bewaakt de grenzen, het fatsoen is nog niet helemaal gestorven leven na de dood en liefde…

De avond sijpelt binnen in het regenwoud waar elke lichte plek door duister wordt gedicht en ogen in de nevels glurend zijn gericht op iedere beweging in laag kreupelhout behoedzaam zoeken poten naar een evenwicht alsof de draagkracht van de takken hen benauwt pas na het aftasten worden ze goed beschouwd als jacht- en rustplaats met een…

vers en nog roze het stel onthaarde benen onder het plooien rokje zedig overeen gekruist reikt ze bedeesde lachjes uit wanneer de jonge hanen reageren in haar ogen geen belofte aan nadere contacten met haar bronstige medestudenten uit het noorden afgezakt spreekt ze vreemde tongvallen dus zwijgt ze liever om te horen waarin ze nu weer…

Bang voor dit: de herhaling sta ik op en schrijf het neer wel wetende dat: een cirkel zonder begin is, de tijd geen seconde stopt, één voet de andere meesleept. Weg uur en stap zijn mijn deel, oog in oog met het naderende. In een nog donkerblauwe morgen doorklieft een zoemen de stilte op zoek naar de wakkergetrokken slaper met de…

Sta op, mijn muze rust niet langer uit er is nog zoveel te ontdekken het onbeschrevene wacht op woorden die slechts vloeien als jij waakt dus kom laat mij dromen…

geloofd geprezen zij onze hoog ontwikkelde beschaving waar zij gloedvol kolkend voorziet in vloeiende laving door groene wezens van oudsher bekend van mythen sagen eeuwen met succes ontkend door hele legers hypocrieten wij doelen op verse aanwas van gretig gulzige grieten met klassieken vrij opgevoed in niet te staven oplagen…

ja ik sta nog boven de golven van het eerste uur onder de palmen van je ogen je ziet me niet maar ik ben er nog bewegend, levend, zwevend ja ik sta nog onder de stralen van het blauwe vuur in de regen achter de bogen met opgeheven hoofd bewegend, levend, zwevend ja ik sta nog de wind heeft me nog niet genomen tussen de kiezels van…

De avond is stil tot rust gekomen De kaars omhult de rust van de avondschemerte achtergrondmuziek houdt de stilte nog net wakker…

het zuivere water weerspiegelt niet het tegenbeeld blijft zichzelf, soms vertroebeld bij het vreemde waaien van een bekende wind ik neem de kiezel op in mezelf, ik word gepolijst van binnen en houd mijn adem in geen zuchtje verstoort nog het uitdeinen aan de rand een meerwezen noch minder noch meer ik ben rust een steen met een…

hoe die ring me terugbrengt naar de tijd van tandjes krijgen schommelspelen paardje rijden bijten met z’n twee in die eerste volmaakte koek onze vingers in die ring pasten samen roze…

In de lege coupé bezaaid met spullen tassen met gedachten om me heen sommige ingepakt andere half leeg De speaker spreekt de halte nadert zet gedachten stil en pak ze in maar almaar liggen ze daar weer Onder de bank vluchtschoenen die ik niet te pakken krijgen kan steeds staan ze ergens anders Trein stopt ik kan niet weg teveel gedachten…

Geluiden lijken wel verboden. Geprevel wil men door de vingers zien. Een pijpje smoken mag. Rook verdrijft de laatste tijd. De waardin sloft zacht versleten sloffen af tot niets van wat ze waren. Wie kracht had is weg- gegaan, op zoek naar wat hem ooit hier terug zal voeren. Hij zal er niets meer vinden dan de stilte binnen muren,…

Er is te veel regen en in de vorm zie ik geen boog Er is te veel schouder en te kleine vleugels springen uit het oog Er is te veel aarde en waar is de hemel in een dom betoog Zet de schenkkan neer maar keer de staf Je voelt het wel wanneer En heb je gewacht op de tipgever De geneeskracht ligt bij de bever Het zal je verbazen…

veertien, hij blaast verbaasd over de stoom die zijn lijf blijft teisteren al heeft hij voor iedere vraag een antwoord dat hem zint veertien, ze bloost verdoofd door zijn attenties onstuimig op haar wang geplet met zijn feilloze handen op haar uitdeinende vrouwelijkheid veer tien vertrekt, met hem zijn standpunten, zijn trots hij zal…

Printelig. Als in pasteus. Zo vol is het gevoel. Zo tintelend ook, als de vroege zon soms prikkelt. Verstillend. Waar de haastige vogel de toppen scheert. Het water rimpelt en de wolkenlucht ontspiegelt. Daar wijzen pluimen naar de hemel. Tot een vulling uit mijn kiezen valt en de wereld plots draait om een heel klein gaatje.…

Gritselstil van bladerdak doet licht spaarzaam dwarrelschijnen. In griffeldonker graven gruizelwormen steenslag. Praalzaad mag dan waardevol zijn, maar: Oppotten? Nooit! Alleen zaaien in braggel. Daar anders de meerwaarde vermindert en druilboeren gaan staan raggelketsen…

zij wikt en weegt de pro, het contra alles in haar hand wijst recht vooruit door alle bochten heen uit het kluwen van het leven spint zij onvoorwaardelijkheid een bezigheid sinds heugenis die haar nog nooit heeft vermoeid of even moedeloos deed versagen blind als een bovengrondse mol ziet zij alles slechts in klaarte woorden en daden…

Dan valt de doffe roffel van verse regen op de roef. Men put hier uit een diep verleden; een sterk verhaal in droeve onvertaalde taal. Ik hoor. Een druppel zoekt zijn weg op de beslagen ruit. Het rotten zet maar door. Mos groeit in de reten van deze wrakke schuit.…