Ook de dag toont nu Haar schaduwzijde Alles is bloot De huizen, slapend Een handje vol profeten Dronken (de waarheid naar hun lippen) Het licht van lantaarns moet nog eerst een jaar of duizend reizen wees niet ongerust voor iets je ziet ben je dood heb je je lichaam aan de aarde zoals straks aan het bed gegeven en goed je mag iets…

De gedachteloosheid greep om me heen, tot in de uitgestrektheid van mijn verste vingers en mijn keel snoerde me de handen. Mijn maag wentelde zich in zichzelf en liet mijn tanden klapperloos achter. Mijn mond ging onwillekeurig open en sprak een lege wind. En ik, ik liet mijn lichaam zijn gang gaan. Het spoelde zich in de branding…

weet je dat vuurvliegen in vlugheid alles melden schoonschrift stralen in zwevende zinnen vrouwelijk met een glanspunt dans om te beginnen schreven ze gisteren over opgeblazen kikkers vertrouwelijk noemden ze modderfiguren slijmspuwers uit eigen waan van hun voortplanting zonder gedaante wacht nog even toen ze vroegen hoe ik…

In die doos, bedekt met het rood van anjers en rozen, vermoedden wij de man vergeeld en bedorven. Met zwarte pluimen en dansende paarden vertrok hij, ons vol brandende vragen achterlatend.…

Alle wanstalten van verkeerd redeneren, van honderd vaders en moeders terug, hadden de jongste telg; geboren in nieuwere verlichte tijden, verzwaard met het oplossen van ambivalente vraagstukken. Een last, recht evenredig met de massa van de wereld. Hij was geboren onder het massief van het Himalaya gebergte. Hij steunde en wrochtte onder…

door de rimpelingen van tijd schuimt nostalgie in golven van passage het verleden zwelgt in geuren van kindertijd beelden ooit in tastbaarheid gepresenteerd ingekrast in tijd van geheugen grove sporen van onuitwisbaarheid in strelingen van zwoegen doorzeefd van nostalgische gebaren…

Net nu, wanneer de werkelijkheid zich leek te ontbinden, als een traag dovende gloeilamp en ik het zoete duister zou omwinden, alle levensechte kleuren in het filmrolletje gevangen zetten, kwam daar het land van ooit terug. Daar, in dat landschap van wit licht, een oord van zeven eeuwen herinneren geleden, overkwam me het déja-vu dat er…

wegglijden maakt niet veel lawaai niet meer dan de zucht van bladeren die opstuiven in de wind je blijft verweesd achter nu jouw stem verwaaid en je geluiden dempen in haast onhoorbare voetstappen die zich verwijderen alleen wie achterblijft weet hoe afscheid klinkt…

Ze zat daar zoals altijd in haar uitgerafelde zetel. Intussen was ze heel oud en krom geworden. In haar hele leven had ze geen tien woorden van een innerlijk gevoelsleven geuit. Het witte breekbare vrouwtje, had nooit een beetje kracht over gehad - na haar plichtsvolle taak van zware arbeid vervuld te hebben - om nog een lach te kunnen…

Ik moet wel gek lijken met al mijn harde woorden gesmeed uit een wind van metaal. Maar ik heb altijd de smaak van vlinders in de keel, als het al een andere smaak is, dan is het de smaak van rupsen in de modder. En als mijn stem al eens hees wordt, is het door toedoen van felle woorden, die razen als een trein door een tunnel en me achterlaten…

Luisteren Mijn beide oren zijn gespitst Mijn ogen richten zich op jou Ik zie je voor me je praat graag Vertelt je verhaal uiterst actief Ik hang aan je lippen en luister Ik leef me in in wat je vertelt Beelden verschijnen voor me Ik ben benieuwd naar het end Ik zwijg en ik hoor elk detail Ik zwoeg me naar de grote lijn Van je o zo boeiend…

alsof een waterput vol ongeschreven wetten emmertje voor emmertje wordt leeg gedregd zo schrijven wij gedreven via voorgeschreven regels in rijm verdrinkt misschien een inhoudrijk gedicht waar vrijheid zinkt tot op de bodem maar geef mij een stuk touw en ik bind mijn gedachten vast geheel ontregeld…

Hij lag daar uitgeteerd op zijn magere bed in een gedistingeerde lamlendigheid. Zijn lendenen brandend in de schurende verkleefde lakens. Zijn ranzige lichaam veinsde een gestileerd voorproefje van de dood. De matras trachtte een doorluchtige indruk te maken in alle afgrijzen. Het verenstel had slechts een weerbaarheid van meegeven.…

Ik vond je onder sijpelende rotsen naakt in weerloosheid stilte schreeuwde wind tot huiverende golven en ik reikte verder dichter tevergeefs je dreef als tanend schuim traag over zee…

kon ik maar dichten met satijnen woorden die klinken als stilte in frisgroene klanken als bessen en kersen in klankrijk van lente de grauwzwarte teksten van grommende golven in kabbelend geruis zou ik verdrijven met lila woorden van liefde en passie ik zou je bedelven onder kleuren en klanken van lenige woorden je neervlijen…

verwacht niets van de poëzie materieel gezien is 't van weinig waarde toch kan het hartverwarmend zijn... 'een vleug hemels geluk op aarde'…

Hij spuwt een wereld van ongenoegen naar de einder van vergetelheid. De landen der herkenning honen driedubbele hanenkraaien, dribbelend op zijn middenrif. Zijn hart zuigt de trilling als een kronkelende slang in de rivier der vervreemde galmen. Overtuigd van overschot aan gelijk, wrijft hij nog eens zijn kin schoon. Zijn identiteit…

het nieuwe jaar schreeuwt als een beest in de stilte in werping van schaduw vooruit het baart en ontvangt en vindt zijn weg vanuit het vruchtwater in een vuurwerk van duizend–en-een-nacht het sleept zich voort in een eeuwige glimlach en etaleert zich in verzachtende beweging als een jong meisje in nieuwe kleren…

Er staat een koffer in de gang klaar om mee te gaan naar het verleden heden tikt twaalf slagen toekomst spattend uit de hemel knalt tevreden al het oude naar beneden nieuw brengt hoop op beter weten tijd om te vertrekken wie of wat weegt de bagage zwaar het avontuur begint zoals de reis van vorig jaar met allerbeste wensen…

in de mantel van mededogen waar geluk zich voortbeweegt in speelgoed van eigen taal op aftandse zwenkwielen schoorvoetend stomend stuivend op de tast bijeen gedreven in straten van sprookjesdorpen waarin je vrijuit mag spelen daarin leef je op de plek waar je schuilt in onwezenlijk schreeuwen en kraaien in het pretpark van jouw…