er staat een paard te suffen in de kou zijn schoften zijn hoog maar ingezakt het schijnt te dromen misschien dient hij de koning van spanje of knelt la reina castiza Isabel haar zachte dijen om zijn rug of dient hij trots een lansier met knevels onder een zadeldek van goudgalon en werpt hij fier met zijn hoeven het spaanse stof op en ziet hij…

tussen huis en water waggelend paraderend het straatje op en neer kijkt kleurrijk gevederd met peinzende argwaan de wilde eend mij op zwijgend verwijt hij stil wat mens toch kijk je nu dat ik spetteren wil zoals ik snateren moet is deductief en inductief de aard toch van mijn zijn alleen onze eieren leggen wij niet zoals de mensen…

nu nog weet hij warm zich gehouden door vleugels wakend om hem heen geslagen die voor kou en kwaad hem hoeden en bewaken nu nog ziet hij is zijn donzen vachtje vaal en grijs en bruin als is hij thuis niet bij het prachtig wit van zijn pa en ma nu nog lelijk eendje maar welkom toch tot eens hij sierlijk is dan zal van nature uit…

groot en machtig als een paard komend uit zomers waterrijk moeras waar zij bomen en struiken aten trekken als koude tijden dagen donder en bliksem het bevroren land op hun hoeven de jagers vluchtend op het noordelijkst van de aarde vinden jaarlijks zij hun schuil bij die altijd wit bebaarde claus voor wie in vliegensvlugge vaart zij de…

in duister de ringvaart gracieus en schoon ligt de kop gevouwen op wit en rein het lijf majestueus de zwaan als is zij dromend haar charme lonkend lokt zij mij te komen tot rond de ogen zwart gelijk in pilotenbril gezet dominant haar ogen vuren afstand of ik vlieg je aan zwijgend dreigend talend zelfbewust zo verdedigt zij als een…

vensterbank zetelend als een sfinx met groen grijze ogen kijkt hij hautain mij en de wereld neer op en voorbij nederigheid speelt hij de ochtend enkel als honger knagend de lege voederbak klagend bedelend hem miauwen doet stil overigens zwijgt hij het weten betuigend de voordeur ja die nog delen wij in overig de ruimte slechts…

de kop geheven schuin omhoog zijn oren spitsend waarschuwt hij stil tot daar dan mag jij gaan verder komen moet je niet de staart strak hoog en staand zijn lippen krullend blaft hij grommend waar je bent moet je blijven waag het niet hier te komen…

wit de wereld toverend valt sneeuw gestaag over tuin en terras een dekbed vormend voor het raam achter glas de koude neerslag schuilend kijkt groen en geel gejast als bedelt hij de koolmees staand zijn kopje scheef kralen mij vragende oogjes waar toch is die vetpot die gisteren nog hier stond als later weer verdreven koning winter…

hoog de hemel kijkend staat hij op een paal krietend krijsend alsof hij zeggen wil vanmorgen nog toch vloog daar mijn lief onder haar chocoladen kop boven rood haar poten vonkte wit als pas gepoetst zilverend het verenkleed dat naar voedsel vissend in de zilte vismarkt dook als een vlokje sneeuw door zonnestraal verdreven schoot…

toerend in mijn eentje waggelend door hollands waterland zie ik tot de dames ter bekoring die op afstand hen beschouwen hoe ijdel zich woerden protsen in van sloot en plas hun spiegel het eens gekozen lief dan spetterend tot zij nat ten slot het jawoord geeft door haar snavel dan te richten op als lelijke eendjes de verliezers die hij eerst…

waar als kinderen blij in het dorp de mensen aapjes papegaaiend kijken stapt de habitat ontnomen loerend stappend driftig een getergde leeuwin dromend van de vrijheid die prachtig en drachtig de jagers van haar namen omdat toch het circus hier haar wel bevallen wilde met groot geëerd publiek ontslagen uit die poppenkast moet zij nu…

zompig waren de hectaren zomers groen en winters kaal waar stads de mensen lonkend rij aan rij nu huizen staan ooit daar lag zijn kolonie waar in bronsgroen vederpak kruiend op de wind gericht hij zijn gedachten droogde kronend zilverig zijn manen kon hij genieten van zijn vangst die uit rijk toen het water nog zijn gehaakte snavel viste…

met regen aan de luchten vliegt hij vluchtend waar muggen hangen blijven naar het huis en raat waar met slanke taille hij de vorstin wachtend weet die ondier kauwend klagend het werkvolk ordonneren zal hem wacht geen min geen bijenkorf met zoet want eens in de kolonie zijn kop gestoken is trekt hij haar klappen zoals hem de jampot doet…

zoals mensen paadjes maken nam ook de olifant de kortste weg toen wild als varkens hij zag komen op ivoren jacht een mensentroep niets ontziend de massa vluchtend met daarin kostbaar opgebaard het porselein dat werd gespaard plette hij de kast tot gruizelement alsof hij zich excuseren wilde nog trompetterde hij luid voor beleefdheid…

hooghartig als een gigolo langs benen strijkend verleidt hij kopjes gevend laatdunkend het voetvolk zijn stokpaard rijdend tot aandachtig kroelen eens de schoot veroverd nestelt baarden likkend hij tevreden snorrend zolang het hem bevalt hautain vertrekkend weer omdat het hem verveelt de mens verwijtend kijkend met donker felle ogen…

wanneer in voorjaarsgras dartelend wij de lente boden dan nog zijn wij schattig boodschapt blatend het schaap maar de waardering daarna een beetje meer respect die is ver te zoeken zo mekkert het voort worden wij niet als lammetjes ter slachtbank geleid dan wel aan goden ter offer eerst gekeeld dan geslacht schande wacht de brave…

rood rondborstig wulps blikkend tikt zij het raam als ware zij vragend om aandacht een meisje van plezier niets verhullend zingt zij temend ach kom nou laat mij erin zo zonder jou is het eenzaam hier guur ook en koud vliegen vangend vlug de schoot schuilend kruimelt zij nootjes tot natuurlijke drift in het hoogste lied haar ontladen…

het kleine vogeltje altijd zingend weer zwarte kop met witte wangen het lijfje groen en geel huisde jaar na jaar in ons tuintje zijn gezin zo - acrobatisch toerend graag gezien als gast struinend door heg en gras nijver hoedend voor gevaar vloog hij kroost voedend met zijn vrouwtje af en aan zo kleurde hij de dagen ongestoord en…

eerst siert hij in beschuiten gebak dat in roze of blauw de geboorte kondigt van het nieuwe leven dat harten stromen doet later boezemt hij in schuur of kelder zich warm nestelend tot angst en afkeer als hij honger stillend ons de stuipen jaagt nu trippelt hij driftig heen en weer muis aan muis gevangen in knuis en kolenschop…

hartstochtelijk kijken kinderen klein het kleurrijk krioelen dat achter glas eieren levend barend miljoenenvisjes doen vertederd kijken de eigen guppy’s ook de ouders groot die zij kozend lief uit rivieren hartstocht het leven schonken hun telgen kijkend zouden stilletjes zij hen vereeuwigen willen als die missionarisvisjes veilig…