Een druppel in een zee van water die ene korrel in de zandwoestijn dat naaldje in een bos met sparren de ijskristal in de reuzengletsjer die ster in dat eindeloze heelal een seconde in die eeuwige tijd soms kun je toch eenzaam zijn tussen al die drie miljard mensen zoekend naar een zielsverwant…

(voor Sophie Heesen) In het zwart op jouw stoere, zwarte racefiets snelde je voorbij. Een vorm van afschermen. Sfinxachtig. Op zoek naar hem, die je zo intens blijft missen. Die nu anders verschijnt, maar nog dieper verbonden. Vanaf de bank voor het oude stadhuis keek ik naar de zangeres in het groene jurkje. Ze gaat naar Zuid-Frankrijk…

De maan gaat ongezien voorbij het sterrenlicht zacht, maar zo ver weg warmte geeft hij niet ik voel me weer een nacht weer een nacht een nacht ik voel me weer een nacht alleen, een zwarte maan een zwarte maan zwarte maan waar niemands licht op schijnt Ik adem ja en nee of morgenvroeg de zon zal schijnen in mijn tuin of er iemand…

hij voelt zich niet thuis in zijn huis waar stilte pijn doet aan zijn oren hij zou zo graag weer stemmen horen een kinderlach, het leefgedruis zijn lijf is oud, zijn hart bevroren maar buiten hoort hij het geruis van verse sneeuw en windgesuis hij wil niet langer binnen smoren hij gaat de bergen in en zingt weemoedig echoot zijn gezang…

Hyppolite kan beter een ander strijdtoneel zoeken, want er zijn gladiatoren, die geradbraakt worden afgevoerd. De wrede verlatenheid die vermorzelt, voelt zich net als God ook afgescheiden, zal ik maar denken om wat troost te putten uit mijn zo goed als verdwenen roomse roomsoezeninborst. De schone schijn vervluchtigt als ether en de machtige…

Als de wereld oorverdovend, oogverblindend ook, me omarmt, insluit in het oog van de orkaan van leegte, dan verblijf ik op een lege zolder van gemis.…

(voor Elisa Nielsen) Ruim een jaar was ik in jouw betovering en danste ik op de toppen van euforie, terwijl de goden met mijn hart jongleerden en het strand van mijn ziel eindeloos hemels was. Het heelal leek alleen nog uit jou en mij te bestaan en er fladderden vlinders op en neer vanuit onze harten, dacht ik, want in feite fladderden…

Het fluïde van de aangeboren eenzaamheid houd je hermetisch afgesloten van het beminde leven, geen mens kent de warboel in jouw hoofd, er loopt ongedierte rondom jou en iedereen slikt liever de tedere bedwelming van het vette westen, zelfs zij die jou betrappen (denken zij) op jouw prachtige ondeugden (die sluimeren in alle hoofden) noem mij…

Het gras, ik weet het nog het gras waarin jij lag te lachen naar mijn lach de tijd verstrijkt, maar toch jouw bloemen bloeien nog ze geuren heel de dag Wanneer kom je weer, kom je weer? .....Je hoeft hier niets, je hebt hier rust .....en ik maak klaar wat jij graag lust .....Kom je gauw een keer? .....Wanneer, wanneer? Zo vredig kan het…

Ik lach Ik lach de dag tegemoet Zoals het hoort Elke zorg in de kiem gesmoord Het voelt zo leeg Ik ben zo op Doch, zoals het hoort Doe ik elke dag terug voort En door en door en door En alles wat ik zie, is wat ik niet meer heb Maar, zoals het hoort Alsof niets mijn rust verstoord… Wil met je praten Terug, samen, als een team Het is niet…

In de spiegel Ik kijk Zoek Jij kijkt me vragend aan Ook jij zoekt Ik vind mezelf niet meer Zoek betekenis Je kijkt me aan Nù ben ik daar… Ik heb je al die jaren verwaarloosd De wereld had mijn aandacht Ik was bezig En nu sta ik stil Ik sta stil Weet niet meer waarheen Waarom Met wie Met jou daar, in de spiegel Je lijkt zo ver weg…

Langzaam loopt hij het bruggetje op om precies in het midden stil te staan eenzaam starend in het heldere water geen oog over voor alles om hem heen ooit stonden ze hier samen kusten elkaars spiegelbeeld als hij z'n ogen maar sluit staat ze weer naast hem kan hij haar bijna aanraken maar met ogen open is ze weer verdwenen het liefst blijft…

Zuster moet je kijken, mijn dijken breken door, de varens en de distels overwoekeren het spoor. Waarheen nu nog te lopen,ik dreig gauw te vergaan, er is geen ander baken dan het schijnen van de maan. Broeder kom me hoeden, de sneeuw bedekt mijn daken. Het tocht in mijn vertrekken en de zoldering gaat kraken. Is er dan geen afgrond hier, waar…

Het komt steeds dichterbij het einde waar de dood voor staat niet langer in droeve eenzaamheid er is een grensgebied van dromen de zon boven de borstvallei van een vrouw, een mooie dame het is niet de liefde die ons vervreemd door naaktheid bereiken wij het water.…

Eenzaamheid, dat gemis had ik niet goed begrepen: het is geen gevoel maar een neiging die ik misschien heb ondanks mijn goede leven Het is zo ongrijpbaar hoe belangrijk ik ben voor de lieve mensen die belangrijk zijn voor mij maar hun eigen leven levend afwezig zijn voor mij in de avond, de nacht en wanneer de dag begint en ik…

waar is geluk als het buiten regent en het licht als droefenis valt voorbij het afscheid spreek je dan over een gezicht dat zwicht voor het gewicht van de vergrijsde lucht die zucht met reden of door het lot wordt weggeleid kan zijn dat gewoon dit ogenblik wordt afgesneden en opgeteld wordt bij dat allles wat toch vergaat en men enkel…

Ver gedruis van ontwakend verkeer, een vroege tram die de remise verlaat, donkere huizen in nog stille straten, gevels die zich in de verte verliezen in de ochtendnevel die daar nog hangt. Hier en daar gloort al licht door een gordijn, bij de gracht een man die zijn hondje uitlaat, snelle stappen passeren aan de overkant, een jonge vrouw…

In de kale takken van de berk pal voor het keukenraam zat de hele dag al roerloos een kleine grijze tortelduif af en toe klonk een ~roekoe~ maar antwoord kwam er niet de kleine jongen vond het zielig hij opende voorzichtig het raam en riep roekoe naar de duif die keek even in zijn richting maar reageerde verder niet staarde daarna weer…

wat wij niet zagen waren de stille gronden waarop jij het noodlot trachtte te wissen wat wisten we van chaos strijd onrust en verborgen ontreddering je schreef je met rode inkt uit de wereld het leven was te groot voor jou we houden schelpen tegen onze oren we horen jou veel te laat…

Veel volk op straat. Geen bekenden. Een tsunami van herinneringen Baant zich een weg In de zee van mensen Tussen oude gevels Om ons te vervoegen. Zij zijn van beton, Maar wij wijken niet.…