Zij schuiven hun stoelen onder de tafel. Hij staart naar zijn boterham met boter. Maar zijn ogen mijden zijn ouders. Hij weet zijn angst wordt alleen maar groter. Zij staan op in de morgen. Zij gaan slapen in de nacht. En zelfs niemand heeft in de gaten dat hij zo zelden lacht. Hij komt vroeg thuis van zijn bezigheden buitenshuis; en…

het wordt nooit meer meer dan dit vermaledijde leven op een veel te slappe koord. hoor je het hels verlangen van herfst en winter? zij zullen in hun spel het licht weer uit de dagen halen en als angst mij omarmen wil, doen zij stiekem vuistje vuistje. zij willen me eenzaam maken maar dat ben ik al en ha! daar heb ik ze tuk! ik zal…

In de trage twijfel van de dag die de nacht nog niet heeft losgelaten zwijgen vanzelfsprekendheden nog zijn nieuwe waardes onbepaald Zelfs gisteren is dichterbij dan de realiteit van heden deze dag wil maar niet starten wachtend op een teken van leven Daar lijkt zacht een stem te klinken tussen het tikken van de regen tegen het beslagen…

ken je ook dat ontglippen van wat je dacht vast te hebben of de idee je wereld dagelijks uit de krant te kunnen knippen, dat het blijkt niet meer te zijn dan een farce, iets dat was mijn handen lijken dan te trillen alles, ja alles wil als zand door mijn vingers slippen zo voelt ook soms de liefde dralend aan haast stuurloos…

Het waren geen krijtstrepen of een rekensom voor verlangen er stonden geen woorden in het zand er was een zilte wandeltocht door eenzaamheid van het verlaten land en voor iedere dode een vlieger een kind dat huilde op het strand zonder moeder en strijkbout met een touwtje in zijn hand.…

Waar de verslagenen achterblijven zich vertwijfeld afvragend wat als - misschien dan - had ik - hadden we - waarom - heeft weer iemand de finale keuze gemaakt zich in te laten halen door de dood Een geringe troost de keuze was voor rust maar het kost tijd en pijn daar vrede mee te krijgen Erger nog dan het vallen is het niet meer…

Reeds lang verzwijgt de klok het vertrouwde tikken zodat stilte zich kan laten horen dagen volgen nachten en weer om alleen het huis zelf ademt nog De deurbel galmt schel door de kamers een meisje met kinderpostzegels wacht -vergeefs- de deur wordt niet geopend Sporadisch gaat de telefoon maar altijd keert de stilte terug Tot op een…

Wijl het ochtendgrijs nog aan de daken kleeft hult hij zich in de wollen stilte van de nacht. 't Is vreedzamer toeven in de sterren. Die momenten voor ‘t getier en geraas herleeft, en de stad weer op z'n grondvesten beeft, Speurend naar de geheimen van het universum, zoekend naar dat illusoire equilibrium. Wat hij tracht te vergeten is…

Een kleurloze nocturne om m'n schouders rilt bevroren in de vochtige stilte van een nacht zonder ouders en een dag die verkilde. Obscuur palet van eenzaamheid een kwaal die niet went met de tijd.…

Dolend land in tranerige mist, berustend onder vochtige dekens en zich nooit vergist. Een wachten met voortekens op een naakt valend bed, zo leeg gelegen, afgeschreven, slapers eruit gezet, alle vruchten weggegeven. Moet nu de kilte komen in koud grijze lucht, waarin onttroonde bomen met ijzige zucht hun bladeren ontnomen? Requiem…

slechts als de avond nog is verschoond en 't licht behendig schijnt op de zuivere wanen die mij als man het vrouwzijn laat bekoren, deelt mijn laken het silhouet met introspectieve lispelingen de stem draagt het motief van handelingen reikend naar de ziel lost mijn bedevaart schuldeloos zijn behoefte af, of het haar gelegen komt is de…

Hier is een mens iedereen en niemand. Het is hier een komen en een gaan. Hier regeert de dienstregeling. Alleen vluchtigheid kan hier bestaan. Tijdelijkheid. Onverstaanbare gesprekken verwaaien hier, mengen zich met een zakelijke omroepstem. Piepende wielen van een bagagekar, mengen zich met het gillen van een rem. Geroezemoes. Hier kan…

In de boomgaard van het oeverland waar de rivier stroomt naar de zee bij nacht als dromen zijn verdwenen pluk ik een appel voor de dorst en niemand onder het magere maanlicht kan mij iets vertellen over de dood van mijn moeder, mijn vader, mijn zoon.…

De schimmen van de straten Accentueren de duisternis van De nacht. Het fluisteren van de Stemmen versterkt het mysterie Van wat mogelijk komt en nimmer Wacht. Mijn nachtelijke dromen Zien op naar de hemel ogen, Fonkelend in de duisternis van De nacht. De schimmen van de straten Fluisteren onhoorbaar zacht. Een mechanische reeks van…

Zij wachtte op stilte voor de storm Op engelen die schreeuwden Op bloed dat vloeide Op nagels in haar huid. Zij wachtte tot zij onzichtbaar werd Totdat haar spiegelbeeld uiteenviel Totdat haar jaren waren geteld. Zij kan niet meer zingen, dansen genieten van het leven kan niet zuchten, ademen, bijten, kauwen. Ze is alleen…

Ze is zo lang, deze stad dat in de laaghangende mist het lijkt alsof de huizen verdwijnen en alleen ik hier blijf wachten Zo lang is ze, deze stad dat ik mij in de druilende regen verlaten voel, en vertrokken ben maar bij mijn terugkeer nog steeds aan de bar zit en weet hoe mooi de stad was Maar nu is ze een lange stad met neergelaten…

ik had vroeger al mijn eigen stek een plekje waar ik speelde het liefst bouwde ik mijn zandkastelen gevuld met fantasie pas jaren later ging me dat vervelen keek ik peinzend naar de lucht voelde me als vogel in een vrije vlucht wolkte weg in dromen bevolkte mijn luchtkastelen met kamers vol verhalen legendes in mystieke talen…

boek van mijn gedachten vol van mijn jaren leeg van mijn toekomst dichtgeschreven bladen van eenzaamheid ik wil in je schrijven op morgen en morgen elk volgend blad happy days are here again dagen die voorbijgaan als in mijn vroegste jeugd maar op morgen en morgen schrijft mijn pen niet…

mensen lopen hem gegeneerd voorbij ergeren zich aan zijn onbeschaamd gedrag aanfluiting voor de chique promenade zijn gezicht wordt zichtbaar, karton glijdt opzij pas na uren richt de gestalte zich op schudt zich uit, staat op van de grond wankelt met het karton de promenade af en vervloekt vervolgens de nieuwe dag…

verliefd – verloofd – getrouwd - en weer alleen jouw partner met wie je deelde die je liefhad met wie je streed die je knuffelde je partner je partner is niet meer alleen alleen woon je – weer je praat – maakt ruzie met en tegen jezelf je leeft je leven alleen je zoekt het niet - al zegt men wel anders - gaat het niet uit de…