Tijd is jouw stem, die een deken legt van woorden, zinnen en betekenis Wij ontmoeten, gaan uit elkaar twee trams in de nacht passeren Waar ben jij dat ik slechts kan reiken mijn hand tast naar een herinnering Jij met een dunne sluier om je heen geeft licht als een vale, verre maan…

Soms voel ik zó veel leegte, dat het bijna als vol voelt... En in de volheid van mijn leegte voel ik me licht heb ik liefde voor iedereen en voel ik me verbonden en is ieder ook écht één.…

Het is een hallucinerende woestijn in mij, een leegte die voortkabbelt als een helderblauw beekje onder volgroene, beschermende bomen, terwijl ik op straat verrassend genoeg gegroet wordt door minzame onbekenden zoals onbekenden zonder oordeel kunnen zijn en blij met de lente, zoals ik ooit jaren en jaren geleden als een eenzame jongen door de…

Je ogen, je lach, die koude winterdag zo anders opeens alsof je even boven jezelf uitsteeg tussen al dat maagdelijk wit toen harmonie de eenzaamheid verdreef en we even rusten in de naakte armen van het leven…

Is er zoiets als de ochtenddauw die jouw schone beeltenis vervaagt in droeve mist? Of de plek waar jij jouw parelende ogen sloot? Of koude tongen die rauwe woorden slingeren in een dans macabre op een geheime broedplaats? Ergens diep binnenin sterft een oude wereld waar wijzers van de tijd de wetten van geleende jaren slaan Laat…

Op het prikbord van m'n leven hangt m'n man, m'n hond, m'n kind zij zijn mijn intrinsiek beleven wat ik van ganse harte bemin op het prikbord van m'n leven hangt de intensie van het delen zowel m'n man, m'n hond, m'n kind mijn geloof, mijn leven, mijn helen op het prikbord van m'n leven mag je kijken, mag je zien lijkt het zo als gelukkig…

Stil zit ik aan het water Kijk de lege diepte in Tijd staat stil Wolken glijden langzaam voorbij Eenden kwetteren Vogels vliegen En de tijd glijdt langzaam door Ik denk aan vroeger en aan later En aan jou en mij En hoe we bij elkaar kwamen Ik bij jou en jij bij mij En hoe we samen liefde vonden En verder gingen zij aan zij En hoe de…

Langs verre horizonten glijden hongerige ogen als zwemmende vissen Ze zoeken taal en tekens in zwijgzame natuurwetten zoals het cirkelen van vogels rond kalende bomen die hun takken in ijl luchtruim wortelen zonder houvast De naam die in de verweerde bast gekerfd staat is slechts nog een adem die over mijn lippen struikelt Het…

ik weet niet of het nou is dat ik niet dichten kan dat ik zelden geroerd word door een vers of dat er maar zo weinig dichters zijn in de ware onthutsende zin van het woord…

in de samenleving wordt samen geleefd maar niet tesamen men gaat zijn eigen weg omheen de medemens die dwars of tegen ligt…

Mijn hart slaat traag tijd voorbij het klopt maar kent geen rust. Kan niet vinden wat eens was, is gebroken liefde verdwenen Eenzaamheid heeft bezit genomen, kilte de warmte verdreven. Buiten lonkt een lente zal hij ook in mijn hart kunnen ontluiken?…

winter striemt zonloos grijze dagen en ik ik sterf vissen in de ijszee grotendeels blauw maar met mijn borst nog rood blijf ik zoeken naar jouw temperatuur om eens weer volledig op kleur te mogen komen…

Bijna weggegleden in eenzaamheid niemand die mijn strijden zag, steeds maar in gevecht met mezelf. Tot ik een opening vond, mijn emotie ging tonen ook kon huilen, de vogels hoorde zingen, bloemen zag bloeien. Het mooie van het leven ervaren, leerde mijn gevoelens te uiten en weer van mezelf te gaan houden.…

Weer verbleekt de herinnering van een gezicht, weer worden straten leger, intens bevolkt met schimmen, weer verdween de ziel van de betekenis in de onbeantwoorde vragen, Weer minder bleef je de stappen trouw wat zo lichtend terugviel in het stof, opgewaaid in berouw. Weer te snel begraven, gaf je het af met beide handen, ontpop…

Toen ze langzaam weggleed in eenzaamheid, zag niemand de schemer binnen in haar ziel. Maar diep in haar was er strijd om de schaduw te overwinnen weer gaan voelen genegenheid. Volheid van het leven ervaren te gaan zien de blauwe luchten het zonlicht weer aanschouwen.…

Innig was onze vriendschap verbintenis van intellectueel mens en gezellige belichaamde vriend dat ik wel weet dat jij mijn onderbroekennaam denkbaar in de hemel een leven lang verbonden in heimweewind zal fluisteren als de weerwolven luisteren nachtmotten de maan duisteren omdat ik nooit meer zal vergeten wat we elkaar in liefde aandeden…

Waar ik zocht naar een samen in een laatst geschreven zin wachten woorden in de schaduw op een nieuw begin de lucht is zoveel lichter dan die leegte in mij ik draag mijn hart de tijd voorbij...…

Ik heb mijzelf gezien in een spiegel van een warenhuis, het haar groeide alle kanten op, zo lelijk is zelfs geen wilde popmusicus, verslaafd aan cocaïne en heroïne. Ik breek alle bruggen tot communicatie af. Vertrouw geen enkele vorm van liefde meer. Kan geen enkele kritiek meer verdragen. Kap dan alles af. Wil geen aarzeling en de zwakke…

Het verdriet van de verbeelding is zo groot als een aangemoedigd langzaam lopen aan een ketting vastgeketend, verplicht emotieloos wandelen, niets achter te laten in de natuur de eeuwige natuur van wantrouwende blikken verloren gaande in misprijzen, om in herhaling dromerigheid te ontwapenen, onschadelijk te maken, met nieuwe machteloosheid…

een man dichtbij de waterkant het roerloze water het beladen hoofd verder niets een man dichtbij de waterkant niet verder…