opgesloten in dit vertrek hou ik m'n mond luister naar de buizen luister naar het druppelende water niet dat ik daar wat mee kan, een muis rent radeloos om me heen en verdwijnt door een kier, hij wel. ik niet, mijn huilende stem echoot droog tegen de muren, ik blijf zitten waar ik zit en treur, huil bakstenen tranen. er boven zit…

ze staan er de donkere bomen sinister schemerend hemelschreiend het loof de naalden prikkend naar de ondergaande zon maar daar waar geen sterveling komt, scheurt de bast van berk en plataan loot en ent hebben geen weet van knokige knoesten waar de wind uitgedroogd takken kraakt daar wil niemand gaan…

Je stampt je voeten, je stampt de aarde warm, onder een loodgrijze lucht is je hart veel te koud. Voor altijd verliezen; onthoofd door een snijdende wind, die de kop op stak. De roepende stem uit de woestijn, golven van verwondering: een medestander, die doordrong tot de verstandsverbijstering: onvoorwaardelijk de overgave, een uitputtend…

In Cannes dit jaar weer kilometers film uit honderdtwintig landen Tachtig procent van onze bejaarden tellen nog echt weer mee thuis met een eigen pc In de Theems zwemmen weer vissen in Nagasaki groeien bomen uit radio-actieve deeltjes gespleten tot hoog aan de hemel Op Madagaskar is tachtig procent van de bomen gekapt tweehonderd…

Vurig bloeit de avondroos onder de pijnbomen haar liefde verboden verloren hart in de maskerade van het onzichtbare wie ben jij toch fluistert de wind zo eenzaam…

Je bent er altijd als ik wegdroom vanochtend verzon je een nacht achter het silhouet van een dode boom schreef je gedichten over de oorlog, met doden en gewonden repte jij jouw woorden, die bijna zinloos onzichtbaar bij me bleven als ware ik zelf die persoon die de laatste zucht uitblies, om die nacht maar niet te dromen…

Soms is stilte metgezel van eenvoudig dieper leven vaak ben je daar, even hier dansen we samen, dromen we weg van mijn eenzaamheid naar andere werelden echtere mensen werkelijkheid betaalt slechts wetteloze angst deze droom rivier jou duurt voor mij het langst wanneer ik mensen achter traanmaskers zie breinen en mijn nachtangst…

De zon brak langzaam door de wolken heen Ik voelde haar warmte teder op mijn gezicht Wat is de wereld toch mooi in zulk stralend licht En wat voel ik me intens gelukkig hier alleen Vorig jaar juni, ik weet het nog goed De telefoon ging, ga jij vanavond mee we gaan vannacht met een groep naar zee zwemmen want het wordt op zeker vloed Tuurlijk…

Ik zweef hoog in de lucht, toch sta ik met mijn voeten op de grond. Raar eigenlijk, dat zweven. Ik kan vanuit de hoogte alles overzien, toch loop ik over de aarde als een klein wezen. Het voelt of niemand zich van mij bewust is. Tussen de mensen voel ik me nog steeds alleen. Toch kan ik wel genieten van het leven en van iedereen.…

De maan dwaalt eenzaam over dode velden muzikale stilte dweilt langzaam over onstuimige zee, onze meest mooie mannen moeten het deze nacht in bewondering ontgelden en met die teloorgang gaat mijn schoonheid in dat trieste ritme mee naar een nieuw woordloos bestaan.…

is er geen sissende hitte, ontbreekt een ijzige kou middelen bergen en dalen zich tot een laag en vlak land zonder jou zijn er geen grenzen die ik wil verkennen ik mis je…

Nu dat jouw mond mijn innerlijke rust zoent en gitaarmuziek rond jouw boezem klinkt speel ik stilte aan oevers van jouw verleden in de diepe kelders van jouw geweten slenter ik door al lang vergeten steden met een zwijgend hart onder mijn leden. *…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust Geen lachje uit de verte, geen hand meer door m’n haar Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar Er vallen geen woorden en er is geen ergernis Maar ik weet uit ervaring, hoe eenzaam eenzaam is.…

van een rokerig bruin cafe waaraan ikzelf bijdraag in het licht rumoer is het binnenin stil terwijl de rest spreekt of luistert en ik me minder thuisvoel.. de reflectie van de draaideur kondigt nieuwe klanten aan als ik vertrek laat ik niets achter…

Ach de vrouw haar wereld is maar klein ze is ook wat eenzaam met het klimmen van de jaren komen de grijze haren uitgaan is er niet meer bij ze voelt zich nog wel jong al is ze middelbaar dus wat gedaan het haar geverfd en zich inde digitale wereld omgetoverd tot een jonge mooie Oosterse schone zo leeft ze nu een dubbel leven ze voelt…

De nacht leg ik weer veel te laat in handen die mij onbedekt laten. Ik adem haar afwezigheid in slapeloze zeeën. Mijn ongeduld zwemt machteloos in verloren blauw. In de stilte van mijn verlaten fort droom ik een verrassingsaanval. Zinnen die overwinnen.…

Venijnig zwaait de wind de regen rond. Wild bijna. Dit is toch de lente niet? Van schuilen in het bushokje kan geen sprake zijn, want alleen in het uiterst hoekje sta je droog: precies het plekje dat die vrouw al vond en er nu haar plu staat uit te schudden. Hoe dicht mag ik bij haar komen zonder dat de regen me doorweekt, zonder dat de…

Ik kijk me aan en glimlach niet, zou niet weten naar wie. Ik weet alleen wat ik hier in de spiegel zie. Mijn spiegelbeeld lijkt voor altijd het enkelvoud van eenzaamheid.…

Er kwam een leegte in mijn leven: een gat dat ik maar niet kon dichten verdriet waarvoor ik telkens zwichtte maar dat ik steeds weer weg kon weven. Er kwam een stilte in mijn leven: een vaag gevoel van nog behoren tot mensen die ik had verloren maar die ik alles wilde geven. Er was een stil verdriet gekomen dat zwervend soms mijn dagen…

eenzaamheid kent vaak een verleden hoe men ook de steen des aanstoots zoekt in het heden in liefde in haat de pijn kan niet worden vermeden de bezeerde ziel is dan blind, soms dagen en nachten lang men voelt zelfs niet door wie men wel wordt bemind het zijn uitzichtloze momenten in een aards gevang…