de geur van vers gemaaid gras verbloemd het dorre leven in dit hof, dat nimmer groen was zoek ik huisje nummer zeven een bord geeft wat weg is aan Lindeplein slechts een gegeven ik zie geen linde staan maar wel huisje nummer zeven daar versteend meneer van Lem hij was wat achter gebleven de gemeente metselde hem in huisje nummer zeven…

M’n buurman, een oude dorstige zeeman met een verweerde kop vol heimwee en prachtige in whisky gedrenkte verhalen, heeft z’n zinnen gezet op een zoutwater vijver die hij kan ruiken, met golven die hij kan horen, om in ‘n moeilijk eenzaam moment, aan de oever door zilte geur en geluid der golven, te dromen van oceanen en liefde in verre havens…

zelf ben ik niet helemaal zuiver op de graat drink te veel ik ben niet eerlijk en laat vrienden in de steek ik zwijg en laat mijn moeder alleen zelf laat ik verstek ik vloek en met een grote bek laat ik mijn liefste achter in tranen om te vrijen met een vreemdeling zelf ben ik eenzaam in mijn bestaan vol schaduwen op het behang zelf…

ballon en dan plots bloedmoe gevochten stroomafwaarts terug naar de ongekleurde wereld verlopen vlucht blind botsend tegen ieder raam uitgeput verslagen leeggelopen overgave de laatste zucht…

niet de afwezigheid maakt nog de leegte maar 't delen van herinneringen dat zo wreed ontbreekt niets liever was het mij dan dat je mij bevestigt simpel met woorden merken laat dat jij ook van mij hield…

Donkere wolken drijven woedend boven grauwe grijze daken, er dondert af en toe een zware hagelbui naar beneden op de vrijwel verlaten straat dan plots weer een schimp zon een schitterend afwisselend beeld van wijsheid ligt op straat tussen sjokkende mensen op weg, maar altijd te laat, zorgen stapelen zich onder nieuwe reuze wolken waar…

Hoor je de stilte van een hart wat niet meer leeft bereken jij de afstand van jou naar mij naar de dood leg mijn verdriet maar naast jouw adem ik ga wel met de wind verdwijn zo in het niets hoor jouw stem uit diepe ziel geboren.…

De grijze dame die hij bezocht was in haar eenzaamheid verleerd om een gesprek te voeren. Omdat zij zwijgen bleef wist hij ten diepste niet meer wat hij aan moest roeren. Ten einde raad zong hij voor haar een tikkeltje verlegen de oude psalm: “Waar liefde woont gebiedt de Heer Zijn zegen….” Ontroerd zag hij haar lippen meebewegen…

Je hoort de eenzaamheid ook in zijn breekbare stem na een zonovergoten dag van moeizaan eenzaam zwerven terug in zijn keuken met het open raam warmt hij de soep op en belt met zijn geliefde die overzee zwemt in een rood badpak achtervolgt door haaien hij vraagt haar naar haar liefde maar zij antwoordt niet zij blijft liever…

Liefdevolle gekleurde woorden Troostend warm voor hen die luisteren Verdwaalden, zij werden nimmer ontvangen Hebben nooit de pijn verzacht met fluisteren Grauwe regen smoort het gefluister Van een misplaatst bezorgd boeket…

net buiten het gezichtsveld van de vrije geest wacht de goegemeente die langs de achterdeur binnen sijpelt maatstaven zeden gewoonten verstevigd door de ketting van het goed fatsoen zoiets doet men niet op straffe van moord op het karakter…

Ik zweefde door mijn eigen wereld: de schaduw van een levende, die niets om zich heen opmerkte, als een onzichtbaar kleed voorgoed verborgen. De toekomst was weggelopen uit mijn dromen; fragmenten, zo kaal en eentonig als de stem van de winter. Iemand liep weg: de vervulling van een droom, ongemerkt opgenomen; zijn afwezigheid schuldig…

en dan, het is zo geschreven omsluiten wolken de zon, plengt de hemel bittere tranen, huilt de wind door kieren en gaten al dat er is gebleven, glimmend beregend, de stad en haar straten…

peilloos kijk ik over de rand van deze wereld de slagschaduw is enorm, platweg gezegd hang ik nutteloos in 't zwerk en is iedereen naar de maan…

Soms woon ik nergens en hoor plots heel zacht een vogel fluiten. De rozen staan alweer in bloei, hoe klein ook nog en teer de tinten. De zonnebloemen spreken van vertrouwen dat geel groeit en dagelijks de zon verbleken doet. Ik groet de nieuwe morgen en je stille lach omdat alweer een dag ik nergens woon en toch echt thuis ben.…

Over een maan, die goudgeel scheen zich wellustig spiegelde in de nacht een email naar zichzelf schreef vanwege het zich verbonden voelen met een oneindig heelal een antwoord bedacht op een bericht, dat zou komen…

Wij leven ieder ons eenzaam leven, in gedachten samen maar toch steeds weer alleen terwijl de dagen zich rijgen als trieste kralen aan een breekbaar koord tikt de trage zandloper van de tijd: langzaam, stil en bijna sereen als Eros vleugels ons steeds harder raken, wachten wij onverstoord op de warme dagen van de zomer, de koude winter dreef…

De muren zijn nog steeds hetzelfde alleen de kasten zijn verschoven de tassen in de keuken staan gesloten de flessen raken langzaam leeg zijn geest is wel eens anders geweest maar in zijn omhulsel blijft hij bij de les en hij verschuift zijn schilderijen hij schildert de kasten en de tassen en hij hangt gordijnen voor de muren.…

opgesloten in dit vertrek hou ik m'n mond luister naar de buizen luister naar het druppelende water niet dat ik daar wat mee kan, een muis rent radeloos om me heen en verdwijnt door een kier, hij wel. ik niet, mijn huilende stem echoot droog tegen de muren, ik blijf zitten waar ik zit en treur, huil bakstenen tranen. er boven zit…

ze staan er de donkere bomen sinister schemerend hemelschreiend het loof de naalden prikkend naar de ondergaande zon maar daar waar geen sterveling komt, scheurt de bast van berk en plataan loot en ent hebben geen weet van knokige knoesten waar de wind uitgedroogd takken kraakt daar wil niemand gaan…