ik ben een huis met open wonden toon mijn zwakte niets is verborgen wie wil er verder voor mij zorgen herstelt mijn gevel pleistert mijn zonden ik draag de wonden van de tijd maar mijn wortels liggen diep gespreid ik bied beschutting , rust en zekerheid heet u welkom met armen wijd…

Hij was verslaafd aan een éénarmige bandiet die zijn geld verslond Nu is hij dak en thuisloos door iedereen verlaten.…

Onbewogen in, de diepe bruidsende, wateren. Liggend als een, steen, vast en besloten. Stralend als, niet vergane, glorie. Verschuivend door, overgewicht, slaande in het niets. Verloren in de diepte, ver beneden de lucht.…

Plots is er dat vleugje wind Dat als een kille adem langs me heen glijdt Op die windstille, donkere avond Ik schrik ervan, want ik waande me alleen…

troosten kan ik slechts met woorden maar besef terdege dat zij de zee er niet van kan weerhouden oud zout in jouw wonden te legen de spiegel van de dag zo ogenschijnlijk alledaags legt de leegte bloot het scheurt het hart in stukken maakt van de pijn in de ogen gewag ziet helen alsmaar mislukken waar geen leven is, daar verschijnt…

trossen los schreeuwt mijn stem al kan ik niet begrijpen dat niemand het schip laat varen het blijft aan de kade van de haven achter en ik zink naar de bodem van het bestaan…

in weemoed van het late licht bloeiden rozen langs de steen waar je nu samen ligt ik kwam hier even in eenzaamheid het is geen triest gebeuren de rozen geuren mild en ik spel de verweerde steen mijn hart in innigheid gevangen in loom bewegen luister ik in de luwte van fluistering van de wind ik hoor jullie stemmen ijl en puur…

De ober was een daverende vrouw donder rommelde door het dal en stenen muren kaatsten laag het licht haar lach echode weg ik was alleen dat terras die stoelen nat wit mager één ervan lag om vochtig als mijn wangen naast het oleanderblad de avond sloeg een klamme doek mijn lippen zout als zee en weerlicht in de bergen wanhopig denkend…

Ik voel hoe je kijkt met je lieve lach Mijn gedachten verrijkt Zoete woorden Pijn verdovend en abstract van veraf gehoord Al ben ik nu wat moe Ik weet niet wie je bent Ik kom naar je toe.…

ik voel me zwaar beladen in het teken van de nacht je hebt me nu verlaten het wachten is volbracht het weten van gisteren de verwondering van vandaag voor verleden en toekomst de herinnering wordt vaag je bent me nu vergeten een leven lang voorbij er is te lang verweten de vrijheid is nabij mijn toekomst is onzeker mijn liefde is…

de man met het geamputeerde rokersbeen de vrouw met het hoofddoekje die niet begreep waarom ik de deur voor haar open hield de man achter die vrouw, wel op afstand de man op de fiets die anders nergens terecht kon de koningin van de botanische tuin de chef van het landschappenpark, bezorgd om erica, grasgrazend de vrijwilligster tegemoet…

Op de velden van vergetelheid is geen goed of fout is geen licht of donker Op de velden van vergetelheid waait geen wind en valt geen regen Op de velden van vergetelheid zijn er geen herinneringen zijn er geen dromen Op de velden van vergetelheid ben alleen ik een schim van wat er ooit is geweest Op de velden van vergetelheid heb…

Matgroene ruiten starre duistere blik mos groeit van buiten opgesloten en ziek. Hij kent haar bestaan morgen of na morgen wil hij op bezoek... morgen blijft verborgen.…

speeldoos zing je vale liedje over het lege landschap in de schemering van streling in de korrels van koude liefdeloze gedachten in huivering van een krijtwit verleden opgesloten in de tijd…

Dwalen door de straten in de avond zonder doel zonder taak dwalen door de straten in de avond. Horen schreeuwen in de straten in de avond zonder doel zonder zin? Dwalen door de straten in de avond.…

Die kroeg is 'n onstuimige swart rivier. Ek sien hoe 'n hulpelose baby beautiful aangedobber kom. Meegesleur deur verbete onderwater strome. Onskuldig, van nuttelose vasmeerplek na nuttelose vasmeerplek, totdat ek haar anker met 'n Jose Cuervo en 'n Hunters Dry. She looks back she's mine, van 'n Jaap aan die bokant van die bar. Ek kan…

voor jou die dit leest in stilte en het licht van morgen nu al ervaart in kilte weet dat ik je omarm, zomaar, in gedachten en heel even mijn lach is warm het is om jou, weliswaar van verre, enige nabijheid te geven…

zij kon leven in de dode zee vormde zich uit zoutkristallen bewoog met zeeniveau dreef op het watervlak tot ze verdampte met regen en wind mee op voeten geland langs de vloedlijn blijft zij gaan zoekend naar een hand…

Eenzaamheid draaft door de straat galmt tegen de harde muren zodat op dit late uur de stilte weggedrukt in donkere hoeken bijna tastbaar is In de holte van het huis vult de stilte elke ruimte verft de vensters met de nachtkleur van vergeten droeve zielen smekend om herinnering Beelden vloeien in de leegte nemen langzaam vaste vormen…

De ober dekt een tafel voor twee aan het raam met uitzicht op zee Een oudere heer schuift stilletjes bij legt een witte roos op het bord aan de overzij Hij heft het glas alsof hij wil klinken en leegt zijn hoofd door dubbel te drinken Telkens weer reikt zijn getaande hand naar de witte roos aan de overkant…