in de verte lijkt het op een vlucht kan ik er komen de ruimte schijnt er onlosmakelijk verbonden met waarnaar ik op zoek ben het is er licht en onverwacht is het bereik een leegte, door mij opgevuld nu hoort het zo te zijn, wezenloos staar ik in het rond tuimel en verlicht iets welt in mij op en tilt mij over dat éne moment heen…

ik zie haar gaan schielijk gebogen let niet op mij vergeef me dat ik uw moment verstoor ze kijkt vlug weg en in ons ogenblik vul ik haar ruimte…

de vruchten van mijn lach zijn zo eenvoudig te plukken kijk me gewoon maar aan het moet al gek gaan mocht dat niet gelukken laat het onbegrensde binnen de mond hoeft niet open geen hand hoef je te reiken zelfs stormen nemen af en gaan op strelen lijken zie maar in mijn ogen en de rimpels daar omheen je bent dan uiteindelijk, zo weet…

de oostenwind wuifde naar mij in zwoele vlagen hij vertelde over het jonge kind ik had toen nog niet tot tien geteld, laat staan dat ik zware stenen kon dragen de wind sprak over die jongen die slenterend over straat zocht naar vrienden tussen die massa; de zienden het alleenzijn bleek al veel eerder geboren niet wetend dat…

Kom dan kleine melodie speel nog eenmaal je maanlicht op mijn bevroren vingers geef je nachtkrijt aan mijn dromen bedek het wit, het wit van stilte op maat gezwegen, eenzame uren van voorbije levens laat de geplooide tijd weer spreken tot de essentie in mijn adem rust bewaar me.…

indien ik mij slechts ken als schaduw van de dood geen weet heb van een levend ven of gedesemd brood en mijn armen niet kunnen reiken naar de hoop van een nabije oase dan zwem ik in troebel water of vecht mij uit een zuigend moeras er is dan geen later of nieuw groen gras de ander is mij vreemd met telkens weer die angstige…

en verder kom ik niet als de enige deur zich sluit zoals jij mij aanziet over je schouder en het nu naar het verleden duidt je snijdende blik geladen met een vernietigend gewicht omrandt mijn stokkend lijf het versteent de aderen mijn oogleden sluiten bezwaard ik keer terug naar binnen waar de stilte wordt bewaard in een eenzaam…

Druipnat stond ze, alleen, voor het gazon, het regende nu reeds pijpenstelen, even geleden nog maar scheen de zon; de bui leek haar niets te kunnen schelen. Sterker nog, ze scheen het niet te merken, keek onbewogen naar de natte grond, tussen de matglimmende grijze zerken, naar waar iemand zijn laatste rustplaats vond. Was het de wolkbreuk…

Twee merels dansen om een boom als indianen om een totempaal. Het vuur van de avond brandt in mijn netvlies en ik reik naar het beeld achter mijn ogen om te vergeten. Ik hang mijn was over de leuning van een oude brug, het water zwijgt in al haar vormen. Straks kom ik thuis dan zwem ik weer mijn rondjes als vanouds.…

Je lippen trilden toen de zee zich terugtrok van de kust waar het verlaten strand jouw eenzaamheid vergrootte zoekend keek je rond en vond haar naam verweven in de einder en ik zag je blik verdrinken in de branding…

onverwacht in mij vond ik jou en luchten vol licht ik wil de dag achterna dichtbij de kust zomaar wat dromen over geluk het wordt later ver van de stad en op het strand vegen witte wolken de stilte bij elkaar golven groeten ook een kind met een zoen in haar wijde haar net op dat moment verdwijnt het zicht en ik besef dat…

ik weet ik word morgen wakker met diepe kleuren als zonlicht of sterren pasgeboren nog nooit zo dichtbij maar naaktheid weegt zwaar zwaarder dan wolken vol winter of het zoeken naar het andere het is geweest maanlicht wit in een lied vol onstilbaarheid het liefst praat ik met jou elk woord in één nacht ja, morgen…

mijn oor op het woordenboek geluisterd of de woorden eenzaam zouden zijn of juist niet zo dichtgeslagen op elkaar dacht even een knisperen te horen en een zacht en regelmatig kloppen waarop de woorden zouden dansen vanzelfsprekend dicht op elkaar…

op het gevaar af niet te worden ik prik in vlees zonder begrip in de kop is er geen kip geen haan die naar mij kraait…

De laatste zonnestralen likken de wijzerplaten van de kerktoren in een onbestaand gouden kleur. De tijd tikt voorbij, de mooi uitgekerfde wijzers blijven verguld in het opkomend rood van de dalende zon. De spits van de toren tekent zich af tegen het gedoofde licht. Nog enkele seconden en ook de wijzers zal ik niet meer zien, die de…

en je ademt mijn adem van wind en water zoals de dag druppelt langs mijn woorden heen waar stilte onbespreekbaar waait onder ijsvleugels van de reiger vijverkoud boven het wintervlak van onbeweeglijk riet met opzwaaiende, tere handen en duizend voetstappen breed en breder sneeuw ik de laatste woorden uit het zicht van diepe…

Vertwijfeling. Het bleke strand reflecteert de leegte in mijn ogen. Eenzaamheid. De hamerslagen van de zon verpletteren mijn bronzen harnas. Verlangen. De golven vormen zoute korsten op mijn wonden. Het eiland. Het verlies. Het altijd wijkende antwoord.…

het landschap herkent de verte de leeggeschudde stilte van de dood windvlagen vormen losgebroken woorden volgen het uitgeputte zwijgen in gelezen verzen zwart getuigt de hemel de nacht in je ogen de wolken ooit teerbemind ik lees je naakt in de diepte en noem je fluisterend mijn vreemdeling…

van bloem en blad blaast de winter een lange zucht naar een stuk van gisteren ‘k zie de afdruk van je voeten als de doorsnee van iedere halte waar je naam als jaarring stond in een achteraf vertraagde groei van lucht en maan veeg ik wat aarde naar het grijze vergezicht naar de voorbijganger en het splijten…

zo stil ben jij niet toch heb je diepe gronden je fladdert als een vlinder als door niets gebonden maar in de woorden door jou stil bedacht proef ik donkere diepten een ontoegankelijke kracht een sluimerende wereld die schijnbaar niemand kent zit eens stil m'n vlinder vertel me wie je bent…