me skilt ende bertrouw siet ghie mie anne dun ernst maoke oew gesichte mere oawer dun least dien skouder gedraeghe unne ganse lief is oe an te siene als geliecke verskole piene die werme skout sich slegts in wienig telle as diene oge glaense doch seltsame kere die klostertuune onrinkt oewe siele alwaere ut oe self ut is er so stille…

Verdwalen in woorden met het hoofd betreden, met lede ogen naar uitgangen speuren, deuren zijn er teveel en te vaak aanwezig. Toch is het woordenloze gehijg het enige wat ik hoor wanneer ik mij de zoveelste verdieping op jaag om ergens op een onbekende afdeling te stranden, belanden met handen in het haar want waar ben ik dan? Niet…

Sterren knabbelen aan de aarde Terwijl elke zeemeermin Daaronder kinderen baarde Op zoek naar nieuwe wereldzin Wat moet ik doen als fijnbesnaarde Ik ben toch slechts een ongeaarde Kan ik verhinderen dat meerminnen paren In onbegrijpelijk gemengde kring En dan weelderig gedichten baren Die geen enkele vrouw nog verwacht Ik voel mij opgewonden…

tot daar en nog verder, zevenmijls-passen verwijderd ik volg een gestalte in de ruiten van de winkels hier spot is mijn deel – met mijn zomersproeten – goed dan strijk de krullen uit m’n gezicht, tem me maar, durf je? onstuitbaar voortrollend door straten vol glanzend schoongeboende stoeptegels (nog altijd stap voor stap) hangend aan de laatste…

bijna als geschoten onder mijn duiven geschoond van hun vrije schijt en ei wat voelden ze zich thuis bij mij poste restante hoe zuur zijn druiven ik floreer nu zelf op mijn balkon achter ruiten van het bruine net bloeit met geur van vers bouquet schrijn van vrede die ik hier won op tortel uit geschoolde kelen vol kleur en pracht hun opera…

de morgen staat weer aan een boterham met vlokjes de koffie met de zoetjes de pers met orangientjes tomaat in rode schijfjes radijs in kekke sneetjes krant met leuke weetjes buiten zingt de merel het weer is prachtig kerel…

Ik voel mij als een boom wiens takken zich verwrongen naar de hemel strekken in blauw niets Schreeuwend om aandacht als kleine hongerige vogelbekken elkaar verdringend voor elk eetbaar iets Krachtenloos en talrijk boven ben ik aan de voet geworden tot een massief geheel verankerd in de aarde Gesmoord, bijna geluidloos komen er…

SKRIES OP DE HIKKE Maitiidsgedicht Warber en optein Roppend en fleanend Deftig yn it kleed Fernaam omsjend De skries op’ e hikke. By dy fyn ik de natoer werom Yn it lanskip fan myn jeugd Mear minsk en mear mansk no Ree foar in neie maitiid. Do fleanst samar fuort Ik blieuw der’t ik bin Mear allinnich Mar do blieuwst der altyd Foar…

Grijp je vast Aan bomen vol herinneringen Volg de weg van wie je bent Die dwars door woorden breekt Geen witte sneeuw Tot scheuten uit je lichaam schieten En je ontwaakt in een frisse wind Onder de warme regenzon…

Verdriet sluiert hem in als een dempende mist waarin met trage pas zijn gedachten gaan; hij weet niet waarvandaan, waarheen de weg hem voert, welke naam de schaduw draagt die zijn verweesd gemoed beroert. Alleen de brok binnenin zijn keel en in zijn bloed weet waar hij doolt naar het begin van alles wat hem drijft en doet verstijven in…

langzaam oud, in het vergane licht blaas ik nevel buiten de wereld en kijk naar het stilstaan van de schemer wij hadden samen de nachten en ik weet mijn liefste de stilte kwelt tussen het raam van zon en maan verraadt mijn geween de eerste uren, de dagen van toen koude druppels in mijn hals sterren als oud zilver boven…

Als ik vraag hoe het gaat en of je al kunt wennen aan het huis waar je sinds veertien dagen nu in leeft zeg je starend uit het raam weet je dat het dak van die villa daar tweehonderd vierentachtig pannen draagt dat zijn er maar zeven meer dan het pandje naast hem heeft…

hoe stil is het gras zelfs banken en bomen wanneer ik je zacht in de treurwind leg hoe smal zijn je vingers rond de wilgende vijver en de witte vogel van rozenhout je verhalen zijn zo traag en haast vergeten van dag tot dag van zon tot zon geen ster wekt mijn dromen zelfs de wolken liggen dood toch kan ik niet verder gaan…

Lommerrijk bos vertel me jouw geheimen en deel het met de mijne zodat ik de eenzaamheid achter me kan laten evenals de schaduw die over mijn leven trok waardoor de zon verstek liet gaan. Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

zonder jas loop je in de regen onbedekt, zoals je bent ik kijk naar je vanachter glas net als altijd, van een afstand geen pas neem je teveel en woorden zeggen je niets maar als onze blikken kruisen versta ik je eenzaamheid je bliksem bezocht mijn ruimte die deelbaar werd door twee mijn jas hangt aan je lippen stilzwijgend vrijblijvend…

De stenen klinken hol onder de aandacht van de regen stappen plassen druppels kaatsen leven onder nachtelijk gezang het licht van een lantaarn het maanlijk toeziend oog weet het woord te vinden weet een lege plek waar het werkelijk stil is. Kiezels scherpen het inzicht ideeën werpen het eerste licht over de schaduw van het water waar de…

als het zicht is opgesloten in een cocon van duisternis zie je enkel een zwart verleden en vlucht je voor gemis als je niet mijn roepen hoort als zuchten van genegenheid is het ontvangen verstoord ook al ben je er toe bereid het is de levende dood die de geest besmet met verwachtingen in nood of het uitzien naar niets alsmaar terend…

je wikkelde maar lakens om het krijsen heen droeg me naar buiten tot onder de linde die zijn weidse armen zakken liet hij raakte de hemel plukte sterren voor boven jouw ogen maar jij zag ze niet stamelde alleen gebroken woorden…

zocht mijn thuis in verlaten zalen met stoelen waar beelden op schermen mij vulden om maar niet mijn leegte te hoeven voelen het waren die zondagen waarop de stad mij riep om maar onderweg te zijn hoe kon ik anders mezelf verdragen met mijn zieltogende pijn nog steeds draag ik die eenling mee in mijn gemoed een verschraald wezen…

het zachtgele lamplicht tekent een cirkel rond haar vergrijsd gezicht werpt lange schaduwen over de tafel waaraan zij zit het boek der boeken open lispelt ze gebeden een hand onder haar hoofd eenzaam maar geborgen in het laatste uurtje schemeren voor dan toch de nacht begint…