Ik kom ze niet tegen in stilte van mijn duisternacht de lachende vlinders en dronken hyena’s onder de maan en de sterren ik schrijf ze niet zonder meer op die onbezonnen leugens leidraden van verdriet onnavolgbaar voor het hart wanneer de duisternacht zich eenzaam voedt bedroom ik ze niet in volgzaamheid of onwillig zonder kracht…

Bij hobo en fagot hoog aan de hemel na al die regen zonneklaar een blauwwit duel om ver weg te dromen…

er zit geen vreugde verborgen in mijn vergankelijk bestaan, slechts de spreker in mij dept het bloed met woorden die de leegte omarmt geen reizen naar het ontstaan van leven waar de dood zich vergewist van het eeuwig dragen van dit maatpak dat kleurloos de streepjescodes accentueert de blauwdruk, gesneden op het scherpst van de ziel…

In hoeverre je echt bij me bent wanneer je leeft in mijn gedachten durf ik niet uit te leggen door middel van de geschriften het oude schrift staat vol met citaten die ik ooit schreef voor mijn hart een verlangen naar authentieke devotie en ware bezinning voor mijn lusten het grijze schrift heeft veel hiaten die ik verzwolg met mijn smart…

Ik hou er niet van de ganzerik langs het jaagpad langs de rivier ik hou hem hij houdt mij permanent in de gaten…

Het is niet het vallen van de avond zien de sterren aan de hemel of het licht van de maan. Het is willen aanvaarden de herfst in ons leven die ons leert hoe fijn het is dat we er nog altijd zijn. De zon zien die elke dag weer opkomt ons zijn warmte schenkt alles om ons heen laat groeien. Wij de lente kunnen zien blij zijn met…

ik heb gekozen, het bloed op de veranda vlekken op mijn witte sokken beuken stralen trots en het aquarium is inherent aan het verlangen om alle schoonheid te omhelzen oven zonder vuur de geur van verbrande cake een strak gespannen roede die de liefde niet meer herkent in de ogen van het werkelijk beleven een kind dat nooit zal lopen staat…

met angst bedreigd en ook nog machteloos vernederd pijnlijk in zijn hart getroffen een lange slag van vele jaren duur en dan opeens zo moedig breed en recht de rug kalm en verzekerd onbesproken, uitgepraat onaangekondigd zijn vertrek zijn wereld in zijn koffertje voorgoed met opgeheven hoofd vervolgt hij zijn weg hij trekt zijn…

Ik heb ze wel geteld ze waren met vier melklammmetjes wat hadden ze plezier…

Samen staan we op een brug in het water spiegelt de zon laat onze schaduwen dansen zoek daar naar woorden om mijn gevoel voor jou te kunnen verwoorden kijk je aan wacht op een glimlach maar jij ontwijkt mijn blik kan niet verder reiken dan hier, je blijft op afstand je hart is voor mij onbereikbaar.…

even weer het kind voelen als een huppeldrafje vrolijk langs het fietspad springt grasgroen woelen rond een gele boterbloem glanzend plukklaar als het mag met ronde steentjes sjoelen ei ei en chocolade voor een pasgeboren lach ik heb je en ik neem je lentedolle stappen in een eindeloze dag…

(neballat) ik loop hand in hand met leven en het oordeel van de dag geven ligt in licht dat ogen opent uit een sprekend hart hoezeer is smart de bijbel van de ziel? ik viel en stond op stepping stones de berg is hoog en ik sta klein volledig mens te zijn…

Niet dat het wat uitmaakt je wangen van papier maché lachen parels tot decadente kikkererwten te mooi voor woorden ik schrijf jouw boekenkast met vragen over wijsheid je blijkt er geen vouw jurken uit op zoek naar wat jouw maat verleden heeft gedragen een mouw spelt overdreven zomen, maar geeft geen prijs van lang verbleekte waarde…

Mij boeit de juiste sleutel in het slot het gepaste deksel op de pot de aangroeiende maan de ochtendster op weg het neerzijgen in haar schoot het samenhoren dit houvast de hemel waar ik door de koepel van mijn dak naar kijk het samenzijn dit zwijgen…

Zo graag zou ik een gedicht willen schrijven dat tranen over jullie wangen laat lopen Die jullie de diepste pijn laat voelen op plekken waarvan het bestaan nooit geweten is Zo'n gedicht die jullie meesleurt in momenten van doodsangst en jullie op het einde doet hopen Maar woorden schieten tekort in een overvloed van emoties en zo blijft…

wanneer ik naar de ogen van je kroost kijk mosgroen en zilverscherp wordt de afstand tussen het gemis kleiner of je hier naast me zit en praat zoals vanouds twee handen op één bolle buik te dun is het licht genadeloos in zweepslag slaat de klok de werkelijkheid raak achter mijn borst bloeit de witte roos open de stilte kabbelt traag…

Ja, je legt je hoofd tegen mijn schouder, wiegt ogenschijnlijk gedachteloos in het ritme van het tikken van de klok, nauwelijks hoorbaar boven het druppelen van de zondagregen tegen het raam. Nee, er zijn geen woorden op je tong noch in je hoofd, vermoed ik; je ogen staan hol, hoewel niet wezenloos, eerder berustend, aanvaardend omdat wat…

Zij zong Die dode stad en gans de stad lag aan haar voeten wat is het toch mooi jong en succesvol te zijn zei ik ze droeg koningsblauw en daar boven dat blonde vlassig haar…

ik ga maar roept mijn gevoel nog langer hier verblijven gekluisterd aan een onaantastbaar doel is teren op starre beelden, vastgespijkerd aan ijle lucht ze zullen eerder, wat komt en gaat, aan stijfheid rijgen hoe kwetsbaar is mijn hiel onder deze verlopen zucht…

Mijn geluk is onzeggelijk de klaproos scharlaken bloeit de lisdodde zienderogen groeit hoog in de lucht een leeuwerik…