wind droogt mijn tranen op jouw gezicht de tijd versteent alsof je niet daar bent duizend gedachten schieten door me heen ik omring je met serene stilte, daar woorden vervlogen zijn nemen gevoelens het over, samen versmelten we in de eenzaamheid van tijd…

In de schaduw van de bomen onder een warme zomerwind sliep ik als een weerloos kind vergleden in een arg’loos dromen. Vaag hoorde ik oude geluiden uit een tuin die er niet meer is. Het voelde wrang, als een gemis dat niet zo rechtstreeks is te duiden. De blijde klanken van de harmonie die door het dorp loopt te marcheren herken ik vaag…

als warmte het hart verlicht de geest zijn heugelijke ronden danst de pauwenveer op het bed betoverend glanst dan schrijft de poëet zijn lentedicht bloesemzinnen schakeren bij het ontwaken de dageraad schetsen de hemel in goudbrokaat een weerschijn laat de aarde floreren de pauw waaiert haar kleuren rond als een weelderige vlag de dichter…

Ik beschilder geen doek met stadse aangelegenheden de druk op het stof zou mijn dood kunnen wezen inherent aan vrees vlij ik mij tegen jouw borst, zoek de geur van zweet en bedien je schoonheid op het ritme van mijn kloppend orgasme het gespuis dat me belaagt zekert mijn hart in weersfonteinen geen hagel zo slagvast als jouw liefde die…

rond de balie heerst onzekerheid de nummers kloppen, maar de tijd holt achteruit op het scherm verschijnt er iets dat correspondeert, getallen met een letter en een grote A erbij: de rij krimpt in tot boze blikken aan een oud begin nog even dan voor het raam verschijnt een blauwe vlek het lijkt op hoop en op een uur dat eerder nog als…

Janet en Marjan op de thee Een vast ritueel per twee weken Gezellig het breiwerkje mee Al vallen die middag wat steken Marjan op de thee bij Janet Er is al een tijdje verstreken Als één van de twee roept: ‘jij slet!’ Dan volgen er meerdere steken De thee met Janet en Marjan Een waslijst met vele gebreken De vlam slaat allengs in de pan…

ik heb de kieviten gevraagd jouw naam te schrijven de lucht voelt vrij, helder en het liefst met storm want daar hield je van en dan stil tussen rietkragen de grootste vissen vangen aan de wolken hangen tranen licht doorschoten met wat zon ze horen daar al te veel jaren, maar het mooiste jaar dat kon de fijnste weefsels baren…

als een natuurlijk blad vlinderen op de wind in de zwaarste storm het sneeuwklokje dat zich een weg weet te banen door de ondoordringbare aarde als de merel, de klanken, de reikwijdte van haar toverfluit verstaanbaar, vol van waarde de sierlijke schelp een symbool van vertrouwen voor wie haar treft als de rietkragen wuivend in…

Voetstappen helder in de vrieslucht, zon die alles blij maakt en kleurt al is de winter niet voorbij, de regen is nu weg en stemmen lachen. Dit kleine hart is plots weer daar en voelt de weemoed krimpen. Liefde blijkt toch meer dan enkel maar een woord; er is vergeving. Voetstappen helder in de vrieslucht, van ver lonkt de lente en de bloemen…

De woordenwaterval is gestopt De letters komen niet meer Zij blijven aan de waterkant hangen. Aangespoeld door stapels leugens. Waar mist hangt Is het gevaarlijk beangstigend. De droom van helder licht is weggekwijnd door hartenpijn. De tranen zijn als regendruppels, maar de onzichtbaarheid blijft. De mist streelt mijn weemoed, gaat hard…

een ring van goud verweeft ik hoor Oosters en zie een Jacobsladder naar de hemel stijgen ben je daar? vragen mijn ogen je roept dat de wolken al jouw stappen zijn naar mij en naar de wereld…

afbranden gebeurt natuurlijk kleef- letters blijven beter niet te schrijven nagelaten resten vraag me niet waarom een streepje voor een streepje tegen dan ga ik onbedoeld om mezelf verlegen letterlijk begrepen uitgedrukt en as en als stellen zich niet voor waaien in een storm verwaaide feiten af- danken geldt…

tussen stoffige spinnenwebben en gruizige muizenkeutels hebben wij de knopen doorgehakt om een einde aan het verleden te maken en een begin te vinden herinneringen dwarrelden door het huis van kamer naar kamer rechtstreeks de buitenlucht in morgen zal het laatste restje van toen as worden op de akkers van een vruchtbaar nu…

hoe vaak ik jou ook droomde in dromen en zoet mijn fantasie de werkelijkheid voorspelde ik spelde de zinnen van beminnen in woorden ongehoord tot de klanken voor jou galmend misvormd daar ik hen niet over mijn lippen kon tillen zodat slechts de stilte over onze ruggen kroop en de hoop op later de reis per seconde vertraagde onverteerbaar…

mama hoe jij je vertrouwen legde in de handen van zijn naam hij hielp je zoeken nu het raam niet meer jouw ogen spiegelt vraag ik hem jou weer te vinden…

ze proeft zijn stem klanken liggen ongeopend op haar hart luidkeels smaakt het naar bittere pijn dat geschel besluipt haar zonder argwaan slangerig vindt hij zijn weg draait zijn smekend lijf om haar heen tastende vingers ontvouwen woord na woord het groene monster bijtend in haar enkels het gif tot aan haar lippen…

ingebroken uitgebroken aan jouw spullen gezeten rotzooi op de grond foto's van overleden dierbaren zijn stille getuigen van wie hier ongevraagd binnen is geweest golf van onveiligheid giert door jouw lijf dat extra alert is ondanks de vermoeidheid tevergeefs probeer je de slaap te vinden…

er zal geen leegte blijven in de stilte zal er hoop te vinden zijn rond het aller-diepst verlangen zal misschien een twijfel hangen schaduwen zullen dansen met het overwonnen licht boomtakken zullen kraken toch, de rustende vogel zingt hij zal niet in verwarring raken maar kent de storm die zwicht voor de zon, die zonder schroom…

in duizendvoudig blauw en witte sterren scheen de winter zachter dan een baard vol oude gewetens zonneschijn in koude lijven, huppelend als het kinderhart, dat altijd daar gebleven was de blauwe vis verdronk zijn licht onder gladde waterspiegels waar het uitzicht rozen telde, gold de diepte van die dag en wat er uit mijn ogen sprak zocht…

in mijn strijd, gaandeweg een bedeling heb ik geen spektakel ontmoet in jouw blauwe ogen, het was mat en zelfs de horizon kiemde naar het verticale het was vreemd, jouw naakte silhouet te mogen aanschouwen in het afgebrokkeld maanlicht, ik streelde de wind en dacht mij rijk aan jouw blanke huid we stierven in het kielzog waar de herfst…