Als ik schrijf voelt het als vrijen omhels het gedicht, streel en kus mijn woorden. Laat klanken van liefde klinken mooie akkoorden, tranen vloeien door emotie. Dichten is voor mij als beminnen een tedere omhelzing in warm voelend schrijven.…

Neem me zoals ik ben laat mij mezelf zijn als je mij wil kennen moet je aan me wennen. Als ik mijn vleugels wil gaan spreiden dwing me dan niet te blijven, laat me gaan. Als ik moe ben van het dwalen en vliegen kom ik weer terug zal dan naast je staan.…

als dochter van de zee heb ik aanschouwend gezeild met stappen de aarde rond gereisd als Lemster geboren dat gevoel raak ik nooit meer kwijt op mijn vaste stappen die ik zet met fatsoen anno 2011 (maar dat gevoel, dat begrijp jij maar niet, begrijp me niet verkeerd) vaandels waaien hoog de haven rookt blijde akkoorden boven alle klepperende…

landinwaarts is de wind draagt jouw gedachten aan van overzee zo ver ben jij ben ik - en toch zó zeer nabij…

Het pad is verlegd, kronkels verwijderd rechte paden zijn opnieuw aangelegd. Voetstappen zoeken naar nieuwe sporen de oude van gisteren, zijn nog onderweg naar morgen. Op zoek naar een nieuwe bestemming om alles van het verleden achter te laten verder te gaan met de blik gericht naar de nieuwe toekomst waar alles dan alleen nog maar herinnering…

Als ogen het licht kunnen dragen niet alles in schemer verdwijnt. Het verdriet de grens heeft bereikt wonden langzaam gaan helen. Littekens achter zullen blijven, die nooit helemaal meer verdwijnen. Dan zal licht het leven weer kleuren warmte en ook liefde gaan schenken.…

als waarheid gelogen is, het leven zich tot stikkens toe verdicht te erg om te gedogen, keer ik mij tot mijn eigen kern, trachtend de zwaarte te verlichten en zo de waarheid te belichten van de omgekeerde leugens, mijn blik gericht op een eindeloze kim zoekend in een queeste om mij voltooid te voelen en bestand wens ik het allermeest…

Emoties glijden door sloten de akkers in, in lekke boten vol hoorngeschal, stuift zand in rauwe stemmen, lichamen te groot voor peddels waar zij mee roeiden en werden zij intieme vrienden in de woelige wateren van de nood, een reis op beider deugd waarop zij roeiden, voor jeugd en waterland. Verpakte littekens gaan van hand tot…

je speelde nog met vuur het vlot was pas gezonken in het laatste uur van weten, dat het leven lekt langs veel te volle bermen en een witte zwanenbuik wilde haren bleven dwars ze wilden wel gekamd op hoofdhuid kleven maar rust ontbrak in harde wind en het losgeslagen kind verroerde meer dan zeven sloten tegelijk kijk dit is waar ik bang…

een vuistslag regen zo voelt het aan groen van 't zwijgen bestudeer ik de vogels als moment van vluchtig ontkomen…

Ik schreef het ene blaadje na het andere, wikte en woog er mijn gedachten. Het ene na het andere blad verdween in de prullenbak vol met geschreven woorden die weer werden herschreven. Ik wilde gaan verwoorden, emotie, warmte en verlangen. Als dat door de lezers gevoeld zou worden was mijn doel bereikt omdat ik graag Poëzie wilde…

laat mij nog even heel dichtbij de wolken verkleuren de bomen zwijgen stil het enige wat ik wil even heel dichtbij genaderd op afstand op de rand van overgave laat ik je gaan er is zoveel meer dan toen ik nog niet wist van je bestaan…

ik mis handen door mijn haren zoenen in mijn nek zou dat gevoel willen bewaren op een bijzondere plek waar ik me eraan te goed kan doen aan hoe het vroeger ook weer was mooie herinneringen aan toen lavend aan de geur van vers gras stroomt liefde door mijn lijf ontpoppen vlinders geheel spontaan wanneer ik over mijn buik wrijf kan er weer…

Als je verward zit in gedachten niets meer kan verwachten. Kijk dan eens goed om je heen er zijn mensen die om jou geven. Hen kan je vertrouwen ze begrijpen de gevoelens die soms in je leven. Zij zullen je helpen geven steun pak hun handen vast voel de kracht. Het leven heeft heus mooie gezichten probeer je op het positieve te richten…

Diep in mij zijn er beelden herinneringen van lang geleden waar ik nog wel eens graag aan terug denk Dan zie ik dat kleine meisje die kreeg haar eerste fietsje haar beentjes draaide rond pats boem, ze lag op de grond. Die speelde in de grote tuin vol met bomen en struiken de zandbak en een schommel buren die naar haar zwaaiden. Haar…

mijn woorden passen niet ik zie het aan je verre blik ze werken als een lappendeken op kleine treurnis of een groot gemis maar nemen niet de koude weg van slecht bericht want troost is anders niet dan niet verlaten niet meer dan voelen van de hand die in de nacht als een vertrouwde stem de grootste angsten kan verdrijven…

Het was ons ouderlijke huis niet meer, mijn gevluchte broer Ongekend iemand , gejaagd door de nood zweeg kromgebogen onder aloude pruimenboom, zijn trouwe viervoeter keek me triest aan Moeders lach hoorde ik niet, westelijke storm bracht warme geur van haar brood voor de laatste keer mee…

In mijn hart borrelt de emotie die ik nooit goed kon tonen. Langzaam komt het in mij naar boven drijven, met als doel mijn leven er mee gaan verrijken naar mezelf te leren kijken. Mijn hartslag danst nu op het ritme van hoop en gelukkig zijn.…

Jij bracht tranen in mijn hart weet dat was niet jouw doel maar je raakte wel mijn gevoel. Jij bracht weer warmte in mijn leven als een ster in de nacht die zijn licht in me liet schijnen. Nu zou ik graag mijn liefde met je willen delen maar jouw hart is en blijft voor mij gesloten.…

Wie doorbreekt de verzegeling van het altijd stille zwijgen waardoor gevangen woorden zich loswrikken uit het vastgeroeste patroon en opgesloten pijnemoties zich bevrijden? Ontneem mij mijn adem niet nu mijn wil om los te laten eindelijk de diepte induikt en elk achtergebleven beeld met één grote veeg, onvermijdelijk voor eeuwig…