Waar is ’t beter dan op koude avond Onderuitgezakt bij het open vuur Met een sprankelend glas rode wijn Voeten ontspannen op tafel Door te brengen tot het late uur Gezellig keuvelen over koetjes en kalfjes Genietend van de warme gloed Onder handbereik een schaal met hapjes Aan de voet een snurkend hondje Dat zich met aandacht en warmte voedt…

Er ligt een speelplaats in mijn hoofd braakliggende grond met verse aarde. De korrels roepen: heb plezier plant een zaadje, schilder de tijd. Heb erg in de tonen en noten bij deuntjes die repeteren herken je de instrumenten laat niets het geheel om zeep helpen. Beelden, niets is zo wonderlijk bomen worden heldere sterren kledingstukken…

Werden mijn woorden een wesp in jouw mond een bloem op tafel die nooit verleppen kan levendigheid en afwisseling in het verbeelden enkel schrift, woorden en accentverschuivingen. Mijn oeuvre stond me aanvankelijk tegen creëerde ik in het klad een volwaardig universum verhalend over haar eindeloze levensambities of een zoektocht naar leven…

Ze willen vast geen publiek monument voor het voltooide leven nu uitzwaaien genaderd uren afsluit wat jij niet ziet als jij alleen papier leest. Dus schrijf ik over hun gedachtes en dat we met te veel zijn op aarde om alle prachtige kleuren te beschrijven ook over wandelingen in het park. Ze vonden het wel grappig kenden mij niet eens van…

oeverloos wil ik genieten in golven van gevonden rust grenzeloos, peilloos verdiepen ver verwijderd van de kust oneindig wil ik met je reizen baden in zeeën zonder kim samen met de zon verrijzen zeggen dat ik je mateloos min ruimte wil ik rond mij voelen zweven zonder tijd of dag weten wat jij zult bedoelen als je schreeuwt dat vrijheid…

Het tikt seconde per seconde. De klok in het lichaam. Motor van het leven. Het is emotioneel. Breekbaar. Broos als glas. Het doet pijn van verdriet. Het bonkt van angst. Het klopt van verlangen. Het klopt voor de liefde. Het klopt voor alle mooie dingen. Geef het geen ballast. Het doet wat het kan, maar ook niet meer…

De tijd "van" is bijna gekomen ik twijfel over mijn regels en zinnen het ongemakkelijke samenraapsel van de afgelopen weken en jaren. Hoe intiem mag mijn pen worden het voelt wellicht voor anderen als een novemberschoen na de intocht of bijzonder leven wisselend besproken. En ik , ik luister naar de regen buiten scherts in kleuren ouders…

De tegels en het mos ze schreien hoe sterk kan een dag zijn. Had ik toen nog gouden dromen de oktoberdagen in mijn hoofd de uren knarsetanden vandaag minuten lang. Gedachten haspelen vreugde lacht niet meer de hoeken van je mond zelfs je oogleden zwijgen. Ik kan vandaag geen lied zoeken geen woorden vinden over ook jouw kinderschoenen…

ik lief de stilte rond woorden gelegd waarin juist zoveel wordt gezegd ik lief de stilte rond een gedicht waarin juist verademing wordt belicht…

Ik luister naar het knirpen van het grind de wind en haar lange zuchten beide laten mij ademen er zingen vogels die ik niet herken. Ik loop in mijn eigen tempo begroet de oeroude bomen de rivier waarin ik denkbeeldig elke druppel een naam geef. Hield ik niet juist ook van het leven de melancholie verweven dageraad hij vergat mij immers…

Je gaat op zoek naar letters naar zinnen die je begreep. Je wilt het allemaal volgen voelt en proeft wel de essentie de dronken traagheid van tijd. Met ingehouden seconden bij de bijna honderdjarige kastanjeboom neem je plaats. De dag voelt als een eerste keer met de smaak van melk en huid. Je voeten als kind treden aan er is veel mee…

Met valse hoop als leuning de regenboog beklimmen kleur bekennen halverwege achter je slechts branderijen het klamme novembergrijs hangt zwijgend om je heen een vogel probeert z'n zang maar verzandt in fluisterijen twijfel belaagt het evenwicht dat al vervaarlijk wankelt daar donkert het grijs alweer de dag vervolgt in somberijen…

Het schijnt me soms toe de keuze is een mond in de einder om er vaagweg in aan te belanden ieder begeeft zich in een berglandschap als je in het dal aankomt zie je de toppen van je tocht al opdoemen mistige schemer en al als je kunt kiezen tussen het imposante himalaya gebergte sta me toe liever dan de heuveltjes van mijn vrouw de functie van…

Elke dag ontdek ik nieuwe klinkers grepen en tonen met ingehouden adem kan ik dan vissend glunderen. Weet je dat de tijd zuigende smakkende geluiden kent borrelende zinnen waar liedjes van kunnen ontstaan. Zelden ben ik vergeefs op zoek naar de redenen er dwaalt zoveel in en om ons heen. Ik ruik zo vaak de bloemen, de zingeving in zinnen kan…

zwerf door diepe, donkere bossen aan de rand van mijn achterland zwijg mensenluw mijn vergeten naam proef bloed, aarde en zand adem is hier vleeslegerig met een ijdele hang naar gevallen blad   de schemer zalft, verder gaat dit niet deze aarde is nu plat de horizon is ondergegaan bomen hebben hun bladeren afgelegd een stilte is verzwegen…

Wat zijn nog seconden op een wijzerplaat De dagen in een lange eeuwigheid Een leven gerekend naar een aardse maat Ze draaien mee met de molen van de tijd En staat soms de tijd toch heel even stil Gaan toch wijzers, eeuwigheid en leven door Omdat draaiing van de aard niet stoppen wil In wezen gaat hier geen enkele tel teloor Wij draaien…

Wat was de dag weer mooi Ik heb er van genoten Van ’t nog groene veld En van de herfsttooi En ook van de vers geoogste noten Dan was er ook zo nu en dan Zonneschijn tussen het wolkendek Hield ons het luchtruim in de ban Tussen het grijs een lichte plek En nu in d’ avond zie ik aan de hemelkoepel bij toeren de flonkerende sterren staan…

Levend in het grijze vlak Is noch links noch rechts Toekomst te bespeuren Een gang, een sleur, En buiten dat Zal niets gebeuren Geen wit, geen zwart, Geen zon of regenboog Geen nuances in kleuren Slechts regen uit grauwe wolk enkel treuren.…

Nacht loze nachten. De maan verlicht haar zelf niet meer. Dagen loze dagen, de zon verwarmt haar zelf niet meer. De harmonie is weg. Frustrerend en genadeloos in somber kleed gehuld. Onheilspellend afgetekend aan de horizon zonder begin.…

Mijn hart gaat uit naar ’t ruime vlakke land Met langs verre horizon de boerderijen Waar langs paden populieren staan in rijen En ruisend riet op d’ oevers langs de waterkant Waar vogels vliegen langs de hoge hemelboog En witte wolken onderbreken ’t azuren blauw Het veld des morgens bedekt met parelend dauw Vanaf het water stijgt reeds vroeg…