Ik herzie mijn leven Op een afstand Voor een ogenblik Slechts heel even Het kruipt als los zand Door mijn handen En sluipt stuurloos langs mijn benen Verdwijnt dan vluchtig Op een verlaten strand Kriebelt plagerig tussen mijn tenen Ik herzie mijn leven In een vogelvlucht Voor een ogenblik Slechts heel even…

Wie wil er niet de lente .........vieren? De tover van het pril begin van boom en tak waaraan het versieren van 'n te lang zwijgende winterdag Wie herkent niet de schaterlach .........van specht Het is lente.... echt zichtbaar aan de huid van aarde.…

Met de feiten, heb ik leren leven. Met de werkelijkheid, sta ik op goede voet. Maar wanneer onzekerheid pijnlijk mijn gedachten voedt. Wanneer fantasie blijft razen, blijf ik angstig. Totdat iets diep in mij fluistert, dat ik niet langer moet blijven vluchten, maar alleen maar, aandachtig en moedig, naar mijn eigen angsten kijken moet…

Ik loop steeds weer vast het stoort mij zeer ik zoek in de woordenkast het lijkt eindeloos te duren ik vind niet de woorden maar die kille uren zij staren mij aan.…

de leegte huist in mij doch mijn onbewoonbaar bestaan is het middenrif waardoor ik adem - lucht is de zekerheid die ik aanbid ruimer dan de leegte kan mijn kamer niet zijn, het meubilair misstaat wanneer de zon als een nimf haar schaduw werpt tegen het fors beslagen plafond ook de vloer die los van vast mij laat bewegen in de koers die…

Daar staar je dan met mijn schrale troost in de kamer van verwarring maar mijn naam weet je nog die straks weer vergeten is hij maakt plaats voor een stilleven aan de wand waarin jij terug wilt naar de buurt uit jouw jeugd die allang is afgebroken ik verzin een leugen uit bestwil om snel weer weg te gaan naar mijn eigen huis omdat…

zij hoeft mijn wangen niet dragen als haar handen vol liefde mij getroosten in het nachtelijk veld waar ik dwaal ergens tussen vele getuigenissen toch blijk ik onvindbaar wanneer haar schaduw zich werpt over mijn naakte lichaam dat geknield zich verweert tegen al wat groter is, troost is beneden mijn trots, mijn trots is het geschrei…

als achterblijver sta ik de dood te dirigeren langs de balans van schaduw en inteeltige vruchten er is niets dat mij nog bindt tegen het besef, al spreek ik in eigen woord dat nonchalant zicht keert van roem naar duiker waar wallen over oevers zijn gelegd en tochtige streken zijn gedempt met daden zonder pragmatisme doch hoe ik…

Als ze de zaal betreedt verstommen alle mensen vrouwen, mannen, kinderen een stiltekleed valt over hen neer zij heeft zo'n scherpe blik het snijdt door iedere huid niemand kijkt op of gaat zomaar de zaal uit haar hart is vol vergeving als zij jou aanraakt voel je de gloed van die beleving zij is ongemerkt in ons bloed gekropen zij…

ik kan het niet plaatsen, het gehucht dat in mij woont me geselt met lege kamers en onderverhuurde stallen, de straat verzonken in een diep gelegen spoor het voedt de woorden in mijn mond, beweegt als een kadaster uitgemeten van hoek naar hoek, de lens bespiedt mijn lichaam en leunt op het trefpunt waar het stigma lange zinnen schrijft…

Schrijfsels en geschriften, aan het brein ontsproten ruis gedachtenspinsels op papiertjes vol pennevruchten door het huis. Krabbels in kriebeltaal, tenminste zij, die het geluk mochten beleven vastgelegd te worden en zo te overleven Woorden, who cares. Ach, je bent het kwijt. Maar op een of andere manier heilig moeten en niet voor de lol…

Je zult maar dromen dat je later dichter bent dat is toch je reinste nachtmerrie al die herrie in je hoofd je zult het maar zijn niemand die aandacht schenkt aan wat jij creëert of misschien word je juist geëerd krijg je alle aandacht als je dichter bent ben je een mooiewoordenfabriek je overdondert gewoon jouw publiek met de…

Midden in de nacht, staat mijn ziener op. Mijn lijf blijft liggen. Ineens wordt wat donker is helder. Hij doorziet de onzin van gepieker. Hij ontbloot de wortels van getob. Mijn ziener gaat weer opgelucht slapen. Mijn lijf staat straks uitgerust weer op.…

zo'n dag van in de zon van bloemetjes en bijtjes lammeren zijn er nu ook al hoppeldehup, joechei! zo'n dag van onbezonnenheid van lekker even niks een tochtje op de fiets hoppeldehup, joechei! de terrasjes lonken ze zullen mij daar zien gewoon, zo maar genieten hoppeldehup, joechei!…

Steeds opnieuw moet ik mildheid leren, voor mezelf en anderen; de stekeligheid vermijden, de harde woorden of het stoere zwijgen, herkennen wat het diepste is in de anderen en in mezelf: het steeds weer proberen de menselijkheid te winnen op de stekeligheid, het stoere zwijgen.…

Soms komt het niet uit je hand omdat het eigenlijk al vast ligt in je achterhoofd Cirkel je rond die impasse zodat alleen een wonder uitkomst bieden kan Maar daar moet je eerst wel in geloven…

zij probeerde pilletjes en drankjes om het vallen te stoppen zij probeerde rust maar niets hielp het vallen bleef aanhouden zo viel zij van de fiets van de hoop dat het op zou ophouden en van het geloof in haar kunnen nog twee dagen geeft zij zichzelf en haar tovenaars het voordeel van de twijfel dan moet ze wel………

ik weet nog dat ik even dacht te bestaan in de ogen van een ander mijn leven geliefd was liggend in de handen van die man en hoe hij mij omhoog gooide spelend als met een bal mij niet opving toekeek hoe mijn val het vertrouwen brak…

Ik dans de dag door maak een pirouette en vraag jou voor die allerlaatste wals muziek klinkt van alle kanten orchideeën kleuren de wereld met het prachtigste paars en bordelenrood ik dans de dag door ik ben vrij.…

Op een steenworp afstand in het ziekenhuis met glinsterende ogen door de morfine en verzoening met het aanstaande sterven ligt mijn vader in zijn laatste bed hij herkent me na enige twijfel na afwezigheid van meer dan vijftien jaar verschijnt er een glimlach op zijn gezicht hij kan niet meer in zijn rolstoel de krachten nemen af, een aflopende…