te vroeg voor gevallen doek ga nu niet geluidloos voorbij zonder zingen, enig gerucht naar een tempel om de hoek wurgtijd, gesloten boek, allerlei ben voor eeuwigheid beducht Capice?…

ik ben er nog jij ook zie ik door mijn olijke kijkers en toch het voelt zo vreemd echt gemeend je bent een van die zeikers een vreemde eend in de bijt waarvoor niemand zich neervlijt er bestaat geen nederigheid voor mensen als jij gevuld met rijstebrij plompverloren klei een pissebed ben jij, 'k heb een hekel aan jou druiloor in de…

tranen en zuchtend ademtekort het missen van iets of iemand een plek, een zonneaanblik, geur een hunkering naar ooit of toen heimwee, is een gevolg van dat al nee, niet het er willen zijn, of te zien of kunnen ruiken is het, maar het diepe brandende verlangen naar het geluksgevoel van toen is wat je hart doet groeien.... dat is wat heimwee…

Als engelen naar beneden dalen is dat niet om jou te halen ze willen gewoon jouw gezicht eens van dichtbij bekijken niemand die immers zoveel op hen kan lijken jij krijgt van hen geen vleugels omgebonden jij blijft hier op aarde de Lieve Heer heeft hen niet met die opdracht hier naartoe gezonden jij bent hier van groter waarde dan daarboven…

een kamer verlaat aanwezigheid zodat gehemelte aan leegte blijft plakken een lichaam sterft bloedeloos tot schijndood, verdrinkingsdood wegen scheiden naar ieders weegs, naar onderaardse brieven, ongelezen drenkelingen wandelen in hun slaap, praten over oeverloos land, door halfduistere gangen in wankele spiegeling gloort een bruggenhoofd…

in het deinen van de ochtendziel in wiegende schaduwen in slome jazz van dik bloed wil ik tralies van twijfel ontlopen, giftige kreeften, vale sluiers van onmoed een eiland zonder randen lijkt me wel wat schemerend in eindeloos blauw zoals alleen een hemel of zee diep kan zijn zoals stoffige landkaarten in de geest; daarop lijken alle vergeelde…

Terwijl schuld knaagt aan angst laveert hij met gesloten ogen op gevoel net langs de obstakels blind op de vlucht voor het leven tot de golven van de zee dwingen tot een keuze: recht door zee vooruit hopend op een reddingsboei misschien wel een vlot of de vloedlijn blijven volgen tot het volgende obstakel de volgende golf van pijn…

vol van aarde is mijn taal gestorven aan een droom stuurloze bark op zee meanderend door de scheuren en de barsten van mijn bestaan bandeloze steen verlept gezicht moedeloze zieke zwerver verwezen en bezeerd wormstekige gedachten vergeefs verweer gebluste ogen bodemloos alleen mens uit zijn verband gerukt oude oogst holle slapen weg van…

Ik vraag je herken je dit ook....., al die uithoeken in je ziel waar het licht van de lantaarns zover uit elkaar staat dat de nummers van de kamers bijna onleesbaar zijn? En heb je daar dan ook zo lang tevergeefs gezocht? Komt het soms doordat de nummers die je daar in die donkere galerijen zocht aan de hoge kant waren? En als je…

gevonden Natte lap papier, verfrommeld, een brief door de wind weer open gewaaid geplakt tegen de heg van mijn tuin: (...blijf van me houden ook als het voorbij is alles, zelfs je woorden die je schuchter deed…

Het is nacht En het zwart zit je aan te gapen Onderweg Zonder maar een woord te laten Blijf je rennen Druppels vallen, vanwaar? Ver weg, nee, dichtbij.. Tranen vullen je lege handen Altijd nacht En het zwart wil je niet loslaten Bedwelmd Zonder vaart te minderen Blijf je rennen totdat de zwaartekracht Je neerdrukt in het gras Loodzwaar…

de bomen, ze vallen één voor één al zijn ze jonger en niet eens uitgehold vingervlug zoals een dief je zakken rolt, gingen ze brutaal, schielijk van je heen je plant je wortels dieper in de aarde je kraakt en wankelt, maar laat verkrampt niet los de lege plek in het Red-je-hachje-bos verhoogt helaas alleen je eigenwaarde zaailingen…

fossiele resten van de wonden aan mijn ziel als scherpgekante stenen wachtend op de balsem der erosie ijskristallen snakkend naar het vuur dat ik zelf niet stoken kan gletsjer die geen waterval kan zijn ongeschreide tranen doen het meeste pijn…

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer een helix van ooit, gevangen in verloren…

Sammie kijkt omhoog ze ziet verdriet in hoopvol glanzen en in ogen dansen de herinneringen van weleer hoog Sammie, kijk omhoog langs de waterlinie van een tijd waarin spijt zijn kille banden legt rond blijvend zeer waar was je toch- waar ben je hoe vaak ren je nog naar hier? als ik mijn armen open, lief klein dier kom jij dan weer…

te grote voeten in krappe gympen fiets je tegen wind bepakt en opgezadeld tussen velen Mij valt als jij voorbij komt en ik langzaam optrek jij zo je best doet lief....…

Ik lach om het leven maar meer nog om de dood want mijn tranen hoeft niemand te zien.…

Dit is niet de stilte die ik voelde toen mijn jeugd een andere wending nam geluidloos in mijn ouderdom vol weemoed en verlangen dit is ook niet de stilte van verloren vriendschap of liefde die een loopje nam geluidloos in mijn hartstocht vol melancholie en hunkering dit is de stilte van jouw gestorven dood in heimwee die geen weerklank…

op een gebroken dag gaan vezels wringen, zullen doornen cellen binnendringen dan laten hersenstormen buitenlucht schrijnen tot binnenbranden, netwerken ontknopen tot wankele periferie, maanden indikken tot sterfminuten dan klopt het hart met gestokte pas, vlijmt een scheiding in haarloos glas dan is het wachten op luwte van het…

de vleugels van mijn kasteel zijn lamgeslagen torens trillen dralen in ten ondergaan fundamenten breken gewelven zien voor het eerst de maan stilte krijst uit restanten leven dat geketend aan de muren staat de aarde barst verzwelgt het spiegelbeeld deze droom is nooit geheeld…