verzopen katjes in druilerige domstad warme zussendag Scorel, Brunamuseum visjes met een wit wijntje Tanka…

Mijn grootvader zijn tijd vooruit brak in Maarheeze met gevoel een lans voor de bij de pomp dansende gans die bleef gakken bij vals gefluit Mijn vader pinkte steeds een traan bij het idee dat men gevleugelden slacht met kerst werd het van hemzelf verwacht moeder wilde een vette haan Op weg toen naar het hoenderhok halste hij al bij het…

het lot en zijn gezin hebben hem benoemd tot pappa een geslachtloze verzorger met als hoofdfuncties die van hulpverlener alsmede verstrekker van onderhouds- en zakgelden hij is nu doende zijn geheime driften te sublimeren…

Visserslatijn. Mijn vader, nu wel stokoud, heeft mij zondag nog verleid in zijn bootje van verweerd hout te stappen, waarin hij me onhandig leidt, langs elke bekende rietkraag. Waar behalve kabbelend water, en het geruis van het riet, en na elke windvlaag, de stilte heerst. Je hoort er zelfs de vogels niet. “Deze stek”, zegt…

Veel van mijn schaduwen blijven achter in het zwart van het besef eigentijds en voorbij de polder is eenvoud de vrijbrief van mijn bestaan niets verontrustends moeder laat mijn hand nu maar los want jij kent de dood zoals geen ander geleefd heb jij zeker al was je afscheid voor mij een feest maar nu weet ik wel beter zonder jou was ik…

Er is niets tegen sterker nog ik kan het billijken dat generatie a instrumenteel is bij het veroorzaken van generatie b Maar dat zulks de opheffing betekent van a is wat minder ten minste in mijn beleving hendrik…

Het staat er met zwarte viltstift op het ei in de witte vijzelkom voor grof zeezout als daar geen liefde uitspreekt weet ik het niet meer…

onze buurman heeft zijn Dafje weggedaan nu is er een lege plek in de straat vader sprak, hoe zal hij naar het werk gaan? met een fiets komt hij te laat! daar werden wij stil van ook aan tafel zeiden wij niets het idee van onze buurman zomaar naar kantoor op een fiets! later sprak ik over regen en wind en over gevaarlijke natte wegen maar…

tafel uitschuiftafel oorverdovende piepscharnieren aanschuifstoelen uit alle hoeken en gaten kwamen kinderen aanzetten, aanzitten terwijl de tafel nog nakreunde kruimige aardappels en smakeloze groente je kreeg het niet weg maar toch moest je bord leeg alleen op woensdag en zondag was er jus…

met twaalven waren wij bevuilden het nest op verraden dagen die speels de opstand getuigden het verlies is nooit uit de lucht geweest kwam met elke ademtocht dichter zo ook de doden onder ons zij werden van alle franje bevrijd uitgekleed tot op het bot ecce homo wat wist hij op den duur in de verte een vaag vermoeden van…

de jaren tussen beide in konden de pret niet drukken met gelijke hum en nukken kenden zij elkander vanaf de eerste blik die herkenningsklik bracht telkens rust en vreugde waarop beiden zich verheugden het kind nam aan wat opa gaf en ook omgekeerd was de oude zeer vereerd met wat de kleine bood gezeten op zijn stramme schoot het knuistje…

Door langdurige tandeloosheid -ze is bang voor de tandarts- heeft Oma 'n nogal klein mondje we zien het niet meer, alles went Oma gaat ons vandaag verrassen ze vertrekt vroeg naar de stad en komt thuis met een kunstgebit; haar lach, van oor tot oor wijd alsof ze met ‘n kleerhanger vrijt betoverd; we zien alleen tanden waarachter…

Ma's oude klok Snijdt de warme tijd In kleine eeuwigheden Goedkeurend, tevreden Haar aanwezigheid Met een blauwe hap Veilig schuilend Hoor ik wilde wind Door de verlaten Den Helderse straten Klagelijk huilen De klok slaat huiswaarts Terwijl een machtige storm De Noord-Hollandse kusten plaagt Mijn kraag hoog opgezet Warm ademend…

Mijn zusje mocht de wereld alleen maar voelen Ze deed dat met een glimlach Nu niet meer…

Een hond, een vader, een moeder en drie kinderen hoeksteen van de maatschappij vrolijk vliegerend op het strand een tableau vivant passend in Nederland…

groen is gif jongen geloof wat ik je zeg ligt niet aan het meisje hoor maar aan de kleur je zal het zien jij denkt ooit nog wel eens aan me terug sprak een man ooit op de bouw dat moment is gekomen dat lezen jullie nu samen met mij zie bij jou en je moeder in de ogen een lichtje betoverd bruin toveren we dit verhaal verder held in mijn…

'Nu onze ouders het huis uit zijn', zullen onze kinderen zeggen, 'krijgen we ruimte voor onszelf' 'Geen gezeur meer over: zou je dat nou wel doen eet je wel gezond, kind zijn jullie thuis vanavond werken jullie niet te hard zit die dakkapel er al in waarom altijd die speen neem die kleine dan gewoon in bed dat komt vanzelf wel goed -ja…

mijn kleuterjaren,geplette boterhammen met chocolade op zaterdagmorgen Sjors en Sjimmie ,geschreeuw van spelende buurkinderen klanken van het getingel van een bel, mijn opa op zijn bakfiets,als dorpsomroeper zijn geschreeuw waaide wondermooi naar binnen moeder druk in de weer met de was bij de waterbak vader oefende op zijn orgel…

het huis van mijn oorsprong is als nieuw bepleisterd met de rij populieren de seringen de rabarber nog steeds zichtbaar achter ze zijn niet meer van ons ik kwam er zondag langs de leeuwerik zong kinderen speelden de pioenrozen op het erf de dag dat mijn vader stierf het ongeloof van mijn moeder de egel die 's nachts hoorbaar schuifelde…

uren van onbegrip warme tranen die zich dan nog wegen banen worden dagen weken jaren van op automaten stromen die tere insteken weg drukken om op de weg verder te gaan volwassen en bevangen de zekerheid blijft het moment zal weer komen dichtbij zullen we weer zijn voor we ooit verstommen dat we elkaar verstaan tot je op een dag verstijfd…