we zullen de avond dicht kakelen met veel geschreeuw en spraakwater en overdrijven en liegen (toe maar) we zullen de bakens verzetten, maar vrijwel stil zitten met een lach en met hoongelach en voordat we het weten weer naar huis toe, de ruimte weer open en wij de gordijnen en ramen dicht doen tegen licht morgen- ochtend maar ook tegen…

vandaag juich ik. ik juich u toe hoera hoera hoera driemaal hoera zo vaak doe ik dat niet hoort niet bij de denkende mens of ernstige dichters gelijk u allen die kennen het leed der aarde vreugde is een afwijking alleen in andermans lens nog een keer een drievoudig gejubel voor de lezer die gij zijt u leve lang zo lang te lang misschien…

Jij was weer teruggekomen had boodschappen voor Pinksteren gedaan en ik schonk een kopje thee goudgeel in een glas presenteerde daar een kaakje bij geurend naar volle graan Je keek me aan een beetje uitgezakt ik voelde dat je weer een klein beetje meer van mij genoot zoals van het weer…

Wat kan een mensenhart nog dragen als kettingzagen komen aandraven en snijden in het zo gewilde leven zodat ik mijn eigen boek wil sluiten Oranjebitter, de smaak van een onbekommerd bestaan heeft plaats gemaakt voor zure wijn waarvan het bezinksel de golven worden van deze aardse oceaan laat de slachtoffers de vruchten wezen waarop wij…

In een pak dat ouderwets nauw sloot en toch van deze tijd losjes gevouwen was wit overhemd marineblauwe das de keel evenwel niet bekneld oranje gerbera op mijn revers gespeld op een feestelijk versierd bordes stond ik voor de Majesteit Gereed mijn mooiste gedicht namens mijzelf aan te reiken waarop zij haar bril afnam behalve vanwege…

draaimolen, schommelschuitjes een hobbelende geit met kippen orgelmuziek en zoete geuren uit de zuurstokroze kraam de fietsenmolen met de kwast bij die gast moet je wezen mag je gratis nog een keer hou ik je suikerspin wel even vast touwtjetrekken, ballengooien eens even zien, alle blikjes om een knuffel, nee toch een horloge beetje stom…

en dan wordt je jongste 20, twenny noemden ze dat toen ik word niet oud, neen, ik ben stokoud en blijven steken op 18 in de kop mijn ex verwijt mij dat ik heb ermee leren leven…

de kalender was al vele jaren niet afgestoft vergeling sloeg toe, niet alleen op het behang op het raam tikte de tijd, een te lange tak die had weten te ontsnappen probeerde het steeds opnieuw uiteindelijk opende ze de ramen waardoor de zon haar ten dans vroeg stilletjes kroop de prille lente naar binnen…

met gouden stippelbuik en scherpe kransen-kraag staat in mijn tuin het mannetje te pronken te lonken naar het grote-lijster-vrouwtje dat nog niet wil sjansen vogels laten zich niet sturen ze volgen hun natuur en voelen feilloos aan wanneer het tijd wordt om te zingen terwijl de bomen stil bijna gespannen staan van wat er uit wil…

We zitten in de dagen van de dwazen Men dost zich uit en gaat heel maf gekleed. Opdat men alle sleur en zorg vergeet Smeert menigeen zijn keel met vele glazen. Men host, zingt liedjes mee vol holle frasen. In zaaltjes en cafeetjes wordt het heet. De een pakt buurvrouws borsten stevig beet Een ander neemt een vreemde vrouw te grazen. Maar…

Licht van deze winterdag, zon doorheen de woorden, laat me vrede vinden. Licht van nieuw begin en van tederheden, schenk me vreugde. Licht van overgave, vouw mijn handen samen. Amen.…

Zoveel wit op dit papier, geen sneeuw gevallen, niet te tellen wat ik droomde ver van hier. Maar een Kind verhaalt de aarde: vol van waarde is elk leven hier.…

Onze schoorsteen is verstopt. ‘k Had het eerst niet in de gaten maar vanmorgen bij ’t ontwaken was mijn schoen niet volgestopt. Ik heb overal gezocht, maar heb nergens wat gevonden, overal waar schoenen stonden. ’t Leek wel een ontdekkingstocht. ‘k Snap niet wie er lol aan heeft onze schoorsteen te verbergen. ‘t Zal heel wat van Pietje…

speel even mee langs snaren van onze blauwe wind we dansen dan totdat jij je in het ronde tollen bevindt en ik touw laat vieren of laten wij dollen in een genoeglijk rijmende ritmiek die jij van nature zo bemint draai, draai toch terwijl je haar, in vlechten geknoopt, zwiert langs de duinen van mijn verlangen waar mijn handen…

komt vrienden naar de Etstoel beleef er oude tijden draailier en vedel spelen men danst er op de brink drost en etten vellen vonnis het volk kijkt ademloos de dief wordt straks verhangen ginds op de Galgenberg de buurvrouw blijkt een heks na het wegen op de Waag loapieswater heelt een ieder Magnusbitter spoelt de keel…

Halfoogst en reeds de eerste tekens van neergang, herfst en einde zomer maar plots vandaag een lichtgetover van kaarsjes, liederen en gebed. Maria, Vrouw verheven hoger dan zon en maan en sterrenrijk, Ge staat voor velen nu te kijk maar waart een onbekende, arme moeder. Wees Gij de ster voor ons bij nacht, het fluisteren van de zomerwinden…

bezig thuis kalm uit te drijven trillend op de carousel van indrukken steeds nog komen ze vers in beeld betoverend uit de golfstroom breugels alle schilderijen die vloeien in elkaar over fanfares een droom geen moment vast om ze te beschrijven Jeroen Bosch blazers en droom hoeveel gestalten gezichten ook nimmer een stilte die verveelt…

Hoe hard het gras hier wel is beproefden voor het landsbelang van voetbal techniek en uitvoer dichters in plaggen en zoden stoer in het Noorderpark boven het IJ daar zijn hier nu al de foto’s van Hoe nauw sluit dat gras dat vast geplakt tegen snelle slijt tegen een slippertje kan zolang balaanname niet leidt tot oranjes als de glijpartij…

de glimlach van de clown net onder de in zwart geschilderde traan de valse trompet achter de coulissen de zoete lucht van zaagsel het spel op de wagen in de schijnwerpers achter nevels gevangen het applaus duizendvoudig de grote finale in het midden even een klein kind te zijn gevangen in de illusie gegrepen en weggevoerd door de lichten…

zoals ze stil haar wereld observeert alles hoort even vlug een briefje schrijft het voor je legt ik vind je lief staat er dan op en mooie bloemen of naast je huppelt bruist en babbelt als bubbelwijn ze is vandaag stralend en blij de koningin van mei…