Stil gelaten ga ik mijn wegen Door storm en wind Winterse buien met hagel en regen Geen hond die het buiten een pretje vindt Maar stug wil ik mijn rug rechten Al beneemt mij eigenlijk de lust om door te gaan Blijf ik toch tegen weer en tegenwind vechten Weiger ik een nederlaag te ondergaan Wolken blijven langs de hemel jagen Laten slechts…

de beste gedichten zijn ontstoken door mensen die dood hadden kunnen zijn uit heldendom zij zijn icoon in ons aanschijn hun bedoeling is een infectie op te lopen wij zijn dan rillende en ontheemd en zeer van eigenheid verstoken wij verwijten hen het dedain zo wereldvreemd maar eerder is de mondaine wereld vervreemd van de mens…

De dagen gaan nauwelijks open, ver schijnt het licht echter en houdt zich nog verborgen. Mensen zoeken warmte, aandacht, lezen bitterheid en kou maar wachten op vrede. Wat wanneer het licht nu komen zou?…

een gedicht in een gedicht in een gedicht geboortegewicht een boom in een boom in een boom dennenappel hitte in de hitte in de hitte eeuwige zon een mens in een mens in een mens kleinkind verleden in het heden in de toekomst herinnering leven na een leven na een leven eeuwigdurend afscheid…

de avond is een moordende magiër met zijn gele oog van rottend vlees midden in zijn veel te wijde tovenaarscape in ijzig blauw van weggeveegde dagen de warme mond vol rood gesmeerd bedropen de baard van het vuur likken met zwellende buik rondom het middenrif deinend wassend kleuren mengend aquarel meanderend door de moerassen der gemoederen…

als het uit de takken valt is het de moeite niet waard maar er zijn van die tuinen zo van zomer doordrongen de zon valt in loeiende strepen takken breken in vlakken van licht en trekken slepende vierkanten oranje om me heen de lange tongen de hitte met haar loden zwepen zuigt in golvende lijnen vochtige franje de aarde zengt mee als in…

Overal verkeer muziek en herrie Zelfs in de lucht lawaai en gebrom Vele mensen schreeuwen en maken ruzie En ik vraag me af; Draait hier de wereld om? Meer en meer iedereen voor zich alleen Werkt voor overvloed en weelde zich krom Gunt een ander steun nog been En ik vraag me af; Draait hier de wereld om? Er zijn geleerden en professoren…

hij had lange messen geslepen wilde af en toe steken heeft zichzelf opengereten in een droom zonder eind toen het bloed was uitgelekt de agressie langzaam wegebde in een steeds zwakker pulseren kon de dood hem niets meer leren zij hebben elkaar de hand gegeven samen broederlijk het glas geheven proostend zag hij plotseling de zeis met…

Blijf niet roeren in de wanhoop, in al wat ellendig is, blijf de bitterheid niet voeden, 't doelloos hangen in 't gemis. Neem de brokken uit 't verleden, alles wat werd stukgeslagen, voeg daarbij ook al het goede dat je ooit hebt meegedragen. Leg dit alles dan tesamen, en begin met veel vertrouwen aan een nieuwe samenhang, aan een nieuwe…

nergens op aarde is een plek zonder duister iedere mens neemt overal zijn schaduw met zich mee gemompel over verlichting blijkt een loze kreet elke geldbeluste goeroe weet dat in zijn hart als dag en nacht zijn wij duaal in ons zijn elke dag een kloppend hart tussen hoop en vrees .…

als je dood wordt word je achteraf je woont dan aan de achterkant van het leven met de deur op een kier uitgepuurd van deze tot gene zijde de terugkeer met een miljard lichtjaar de schriele hoop ligt op zijn keerzijde het zicht benepen tot tussenruimte als een gespleten atoom de gestaltes ternauwernood als krassen in het licht de ogen…

Als er in een bos o zo verlaten een blad dwarrelt van de bomen Niemand heeft het in de gaten Er geen mens is langsgekomen Als er in een bos o zo verlaten een takje knispert of verbuigt maar er is geen sterveling die hiervan getuigt Als er in een bos o zo verlaten een geluid voortkomt uit de natuur niet eens heel bijzonder tijdens het…

Het glanzende morgenlicht is in voortdurende beweging slechts het begin van een stralende dag op weg naar het licht van de middagzon. Een doorlopend pad een beweging die wij allemaal maken en onze groei laat doorgaan. Het is niet bedoeld voor ons om op de dagen lang stil te blijven staan. Niet bedoeld om dagelijks alleen onze eventuele…

De wereld ligt scheef en bergaf benepen met nadering in de einder de liefde een zwaar vehikel geworden wat nog rest past in mijn geklemde hand het schrijven het tasten naar kostbaarheden die zich onvermoed in mijn zakken verhullen plompe bewoordingen kervend op mijn kladjes met het definitief van een houthakker die een boom omlegt Met klompen…

vanmorgen zei mijn vrouw dat ik vannacht in mijn slaap luid 'vier euro potverdomme'heb geroepen helaas kon ik het me niet herinneren en weet dus niet waar het over ging en blijft het bij gissen filosoferend over het hoe en waarom kwam ik er maar niet achter doch slechts tot de conclusie dat ik toch met m'n tijd ben meegegaan en niet…

de mensheid moet boven de aarde uitstijgen zo sprak Socrates voorbij de top van de atmosfeer en verder nog alleen dan kunnen we de wereld begrijpen ik weet dat ik niets weet zei hij het zijn de verre echo's van wijze oude doch nooit vervlogen woorden…

in het heden waarin ik leef herhaalt zich aldoor mijn verleden de smalle dreef van gedragen hoop slingert tussen mens en dier tussen het aardse en hemellicht, het is de levensloop het gaat zoals het gaat in hoeverre kies jij of ik ervoor wil je het zien aankomen; we leven toch aldoor in dromen of in het roepen dat ik alsmaar hoor ik…

Het is onhoudbaar de schijn te vertalen in een spiegelbeeld Op beide afstanden iets wijder dan schouderbreedte net boven schofthoogte trek ik een lijn Rechts van mij het bos een decoratief monoliet afstekend tegen het glazuur, mijn plafond daaronder was ik het groen in gedachten met hier en daar een weider van koeien voor de authenticiteit…

een getal, een daad, een liefde iets dat zichzelf kent zonder noodzaak tot notie iets dat een buitenwacht uitzondert en lichtjaren overbrugt zonder benul mijn steen ontbeert een stem gelijkend op tederheid, trilling eerder nog dan adem bevat stilte afwezigheid is afbraak ook niet meer wat het geweest is een breukvlak, een zeurende pijn…

Op de zinsnede van zinloosheid trekken we een ononderbroken lijn rond enig ontbreken van ‘t zijn de eindeloosheid geflessenhalsd met dat beetje eigen leven en dan die triviale kwak de dood op de bodem van de fles elkéén gesmoord in eigen nat het afvragen afgesloten met een kurk…