In ‘n lantaarn op ‘t balkon brand een kaars elke avond weer ‘t liedje gaat erover immers? Maar soms, wordt ze vergeten dan zeggen we de andere dag: er brand een kaars op ‘t balkon, De gehele nacht!…

De roep van mijn hart klinkt luid het maakt soms dagelijks dat ene geluid. Ik tast de dag dan aan de wolken af dan voel ik wat wel of niet mag. Soms is de dag compleet grijs met alles erin brengt het mij dan van de wijs. Dan sluit ik soms vriendschap met mijn droom als een soort kind compleet synchroon. Regenwolken overschaduwen dan regelmatig…

stilte is niet aldoor gevuld met leegte er heerst dan een rust zeldzaam van geboorte het is er zomaar en onbewust die je overvalt zonder geweld het is dan alleen zijn in een tevredenheid die mijn ziel kust…

wonen in een schaduw hoort bij mij, ik ben dan zeker niet schuw of dood mijn ziel luistert naar een stem of naar een verlangen al zwevend tussen vandaag en ongekende morgen wonen in de schaduw is ook wachten op licht, het mag gerust een illusie zijn daarbij toont de werkelijkheid, zoals u weet, creatief gezien, dagelijks een ander…

Waar een nevel van vuurwerk hangt de hemel deze dagen even wordt bedekt weet ik herontdekt waar jij bent als een stem waar ik zover weg van jou ook zachtjes aan wen. Wel snel en heel onrustig klopt mijn hart in mijn ogen ook tranen van vreugde en smart. Ik herinner mij het afscheid van jou intens lief mens ik hoop dat het je goed gaat dat is…

Hoe prachtig kan een gedicht ontroeren alsof het als fontein op je gazon zacht spuit, wat ons als leek naar een geheim kan ontvoeren, alsof het klinkt als een vogel die zachtjes fluit. Soms spreken zinnen dan wondere woorden die je plots compleet verstillen en bekoorden, ongezocht soms zin voor zin en laag voor laag klinken als die ene ultieme…

denk niet dat een verleden mij wegdrijft uit het heden neen, het zet wat komt in een duidend perspectief ben me er steeds meer van bewust dat ik vertoef op de weg van het begin naar een onbekende tijd, in oneindige rust, is mijn idee, onderweg terend op lief en gerief, vermengd met mijn eigen schaduw een weg van inzicht naar de "zin"…

Het leven is een dans Aan de ene kant jij Jouw eigen schaduw De andere kant Soms leidt de schaduw En lijdt jij Soms leidt jij Vrij van jezelf Vrij van pijn Let op iedere pas Struikel niet Dans met het leven Dans met verdriet…

Toen ik nog dagelijks een echtgenoot had zonder ernstige tegenslagen op ons pad bestonden er verschillende mooie vormen van talrijke dingen en leven dat komen zou waar ik de dagen doorging als gelukkige vrouw. Ik had destijds nog talrijke mooie dromen kon genieten van groen om mij heen vooral van al die verschillende bomen. Er was zelden…

een oud hemelsprookje een snipper van geruchten nooit ergens aangetroffen gewoon een concept ze staat los van ons wil je haar doorgronden dan laat ze zich niet vinden laten we het er maar niet over hebben en dan toch die heimwee naar een plek waar ze zou huizen ergens tussen het sacrale en het leven het verlangen naar een ruimte…

midden in een zin gestopt aan de andere kant van een oceaan de grens tussen werkelijkheid en herinnering hier lopen we elkaar mis geen idee waar het heen gaat niets is ooit zoals het is midden in een zin gestopt de taal niet machtig hier is de grens zijn we hier eerder geweest…

naarmate de tijd vervaagt verdooft de oorzaak als ook nog het denken vertraagt begint de eenvoud zijn taak…

eerst is er de verwachting gevoed door schoonheid: de gerijpte vrucht van een idee daarna bij ontwakend licht raakt men op een werkelijkheid gericht…

ik vul de geboden tijd veel minder in dan het denken zou willen niet dat ik spreek over onmacht of al van overgave ik word geacht, mij aan hetzij zoet dan wel zuur te laven…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens, nietig, vergroot tot een denkende zot…

de ziel is niet mannelijk of vrouwelijk de ziel verlangt alleen maar vrij te zijn de ziel wil zoeken en begrijpen ervaren en groeien de ziel wil alleen maar oneindige schoonheid zien het leven wil groeien en bloeien maar leven kan ook niet zonder de dood schoonheid kan niet zonder lelijkheid het is niet meer dan een perspectief het leven…

en route naar klaarheid is trappen op en trappen af het lijkt zoeken doch men wordt geleid ook berg op en berg af het gaat zoals het behoort in wezen met blinddoek als bril en uitzicht op dichte mist men ademt enkel wijl men zonder hengel naar toekomst vist de gedrevenheid is als de mens rennend roepend het hart smachtend naar d'enkel…

Wie Iets beweert of pretendeert Zegt Onder voorbehoud Dat hij meent Wat hij zegt Wanneer hij zegt Ik denk... Dat bijvoorbeeld Galileo Galilei Het bij het rechte eind had... Durft iemand Te beweren Veronderstellen Te suggereren Dat bijvoorbeeld Descartes Niet meende Wat hij zei toen hij schreef Cogito Ergo…

de onverwachte werkelijkheid krijgt vorm verwachtingen voorbij een orkaan en slechts nog stukjes overgebleven oude patronen het voelt grenzeloos om opnieuw te bouwen gevestigde dromen elke steen heeft houvast en fundament er gaan deuren open er gaan deuren dicht niets ontkent niets vermeden het is heden het verleden blijft…

weerleg het onverzettelijke de grondslag van waarheden verdwaal in de kleinst mogelijke verzameling kook een ei in gedachte op bosgrond verzaak geen schoonheid in de perfectie van het nutteloze dat nooit toepassing vond ergens klinkt gebrom van een kikker zo endemisch als de droom van een mens altijd ergens, nooit later, nu of nooit…