bestaat de waarheid wel echt ik wil de waarheid schrijven maar steeds laat ik iets weg of dik ik dingen aan is de waarheid niet mijn bestemming maar een nieuwe manier om dingen te zien misschien…

(een zelfportret) zoals de ernst van het leven je soms zomaar te pakken kan nemen en het bewijs levert voor later…

Alles keert weer. Het was net achter de rug. Alles keert weer. Niet echt gevraagd. Alles keert weer. Dat was laatst gewenst. Alles keert weer. Moet het als compost? Alles keert weer. Verleden nog niet Verwerkt tot … toekomst.…

Als het seizoen vernieuwt uit de trechter van een kille duisternis moeten wij nog hechter slapen gaan en het licht laten schijnen over dromen die ons benauwen. zelf zijn we de armen die ons weren tegen het dreigende grauw en tegen van ondeelbare realiteit die buiten ligt te wachten, verrekend in de nerven van het wederkerende…

In deze complexe tijd keek ik achterom met een naïeve verwondering, door de jaren uitgelicht liefst wel in spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, de drift gevat in het licht van het liefdesvuur, een warme mantel door velen werd gedeeld het herkent het sterven zich in de kleine…

Het moment dié seconde dát ogenblik op dié dag dát gevoel voelt als 'oer' iéts van eeuwigheid verbonden met alles waar je was dát moment toen je wíst het is wáár zó is het écht waar ! Dát moment bedoel ik.…

In die ogen van die ander jou te zien zuiverheid en onschuld te ontdekken terwijl alles van jou als scherts, scheef, krom en ingewikkeld zoals bij hem zoals bij mij zal zijn alleen zie ik dat meestal niet Dat pure, ondanks al dat.…

waar is toch dat geluid dat geluid van stilte dat geluid dat ons ruimte biedt om ons van binnen te kunnen en mogen bezinnen ach dat geluid huist in de nacht verjaagt door de hectiek van de dag de plek waar ze ons opwacht zo tussen droom en werkelijkheid daar is het dat ze zijn mag heel even ervaren we daar haar weelde totdat ze verjaagt…

Het bewandelen van zijwegen is niet zonder gevaar. Een mens is echter nieuwsgierig van aard. En in een verborgen uur lokt het avontuur Een gletsjer krimpt en scheurt. De ondergrond krijgt vrij spel. Veel gaat veranderen of wordt uitgewist. Men zoekt naar ingang en verloop. Voorbijgangers doen geloven dat dit nou juist de nieuwe hoofdweg…

Een rij mensen op het balmaské in 't schelle schaduwloos licht gedwee dansend en buigend in de zaal benee onder maskers en kronkeltongen ontevree O wee o wee de lucht is buiten blauw en binnen zonder rookverstoorder grauw met grijze ogen gelijkend op de rook vogels met veren gloeiend rood als een pook Zweefden gezamenlijk voort verdoofd…

de waarheid is een lekkende sloep die in de geulen van zeeën verdwijnt wijs naar het wolkendek val neer in het stof roep goden aan beschuldig anderen huiver omdat de oorlog altijd weer begint omdat we de ander verliezen laten we verhalen delen en samen reizen zonder huiver zullen we weten dat we de ander zijn…

we zullen het zonder voorkennis moeten doen maar waarschijnlijk ben ik het zelf hij kan echter ook een ander zijn in het oog van herinnering te midden van verward verstand in deze verlengde ontmoeting dringt zich gelijkenis met zijn spiegelbeeld op om iets mee te geven is nog een diepte te gaan- het is ook altijd wat…

Soms vindt mijn gezelschap mij wel wat afwezig en verdenkt men mij vervuld van diepzinnigheid, maar dan houd ik mij totaal nergens mee bezig, terwijl men het opvat als teken van wijsheid. Je kunt mensen al vrij snel om de tuin leiden, door je gedachten hun eigen gang te laten gaan, om zo zinloos geouwehoer te vermijden, en ze jou toch als wijsgerig…

De wereld verovert en naar onze hand gezet Het is de natuur in onze onbesproken aard Wie daar aan vasthoudt, weet dat het zinloos is Dat alles te bespelen is, is allang verjaard, Verliest haar in zichzelf In het lied van eigenwaarde En zijn we een deel van een onberekenbare weg Tot aan eigen kwetsbaarheid overwint de kracht…

Je woont in waar je het beschrijft, de hemel kan niet lichter zijn, je stelt je in op dingen, die je drijft, met een steeds kleiner diafragma vast, haarscherp raak je het beeld, uitgelicht in een tegengesteld contrast, elk detail belooft een nieuw ontwerp, maar de realiteit slaat terug en de dichter verwerpt de last in schijn, een…

overeenkomstig het lichaam vangt de vogel lucht als het licht blijft branden kunnen we hopen op voortdurende aanwezigheid, waarmee maar zelden iets is aangetoond tot onderwerp van stelligheid als een soort van hekbewaking wat er kan gebeuren is daarna ingezwachteld…

Al zijn mijn zinnen en regels bescheiden, wil ik mij niet aan andere zaken wijden vloeit er wel van alles in ook mijn oren zelfs gedachten die mij niet toebehoren. Eens gaf het dagen vol met vreugde verhaalde ik over alles wat prachtig deugde was ik olijk vrolijk zelden moe sprak ik in stilte zelfs kamerplanten toe. Maar ook kwamen dagen…

Nog worden we niet vatbaar resistent voor een gemeenschappelijke ziekte, toch zet ik de hoop van besmetting als wapen in, in het verlangen alles op het spel te zetten op de huid van je gezicht door elk sproetje in een roos om te zetten voordat ik vroeg of laat de ogen sluit een bijdrage aan de jaren vriendschap in de bittere zinnen…

in het onmetelijke universum laveert een samenspel van atomen en moleculen de mens een druppel bewustzijn in de oceaan gewikkeld in een dun laagje ratio balanceert hij op het koord van verbreken en verbinden heen en weer slingerend tussen verheffen en verlagen bang voor de leegte alles waait immers weer weg het smeulende…

Laat me verdwalen in dit mysterie van verwarring, totdat ik niets meer weet over niets weten, totdat dit ik verdronken is in deze rivier, en het enige dat blijft het leven zelf is.…