Verwen je lichaam met mate, zodat het volgt – wat je ziel wil doen.…

met nog een uur te gaan vastgelegd in de genen van tijd stokt een adem na alles wat is gezegd over voortgang en bij tussentijdse evaluatie blijft er nog een open veld wachten op bewolking op het volstrekt helder onvoltooide waaronder ons eigen gelijk verder geen nieuws en telt niemand zijn dagen…

trage woorden tillen je uit de tijd achter ze gaat een stiller leven schuil niet verder weg dan de schaduw achter het kampvuur het nabije was nog nooit zo onbereikbaar…

Voor Aristoteles… Wanneer filosoferen naar de diepgang van meren peilt en gevoelens beheersen wil, sterft langzaam en tergend stil, een kinderziel zonder zich te verweren. Orpheus staakt zijn tocht en zoeken, Geen Euridike kan hem nog verzoeken.…

De queste naar de echtheid van het leven waarvan de uitkomst zwaar wordt overdreven, wordt bepaald hoe we in hunkering de sterren observeren alsof we naar onze navel blijven staren, in een allesomvattende vraag of die in ons gemeten tijd bereikbaar zullen zijn, het geeft minder inzicht naar de diepte van de ziel der aarde gemeten in…

Een ziekbed overvalt je pas Nadat je levenslang gezond was En zoals dementia leunt op het geheugen Achterhaalt de waarheid steeds de leugen Zo is ook het kwaad slechts een charlatan Een bijprodukt dat in feite niets kan Zijn tieren enkel het bewijs Van een alomzijdig paradijs En met het leven vergeleken Is de dood slechts haar ontbreken…

Op sommige dagen ligt mijn hoofd op een lessenaar die voor die maand even dagen lang ' het leven ' heet, resideer ik in alle stilte in een inktpotje of oude inktlap. Bezoek ik met mijn kroontjespen weer even het papier. Blader ik met mijn ogen door de woordenboeken, en trek als kind wadende door de sloten en rivieren. Dan geeft leven soms…

Het maakt verschil, als je aandachtig luistert, omlijsting in een intiem gedicht, vaak onvoltooid hoor hoe de donderwolken breken op het aanbeeld van de zon, haar gouden haren om een bevestiging smeken de oorsprong dwingt je de details niet te vergeten om die steeds opnieuw te baren maar dan wel zonder pijn. Het raakt het hart…

De energie, die ons het leven schonk. De gevaren, die worden afgeweerd. De krachten, die ons in leven houden. Harten, die bloed naar onze cellen pompen. Darmen, die voedsel voor ons verteren. Longen, die zuurstof uit adem filteren. Zenuwen, die ons brein bedienen. Zielen, die ons inspireren. Geesten, die ons bewust doen zijn. Alles…

Nimmer bleef een onbeschreven blad waarmee de wereld wordt vol geklad, onverschillig voor de dood en voor het werkelijke “zijn”, onfeilbaarheid gedoopt in een oceaan van inkt waarin de muzen en cultuur zijn verdronken. Waaruit de essentie in de ware aard doorklinkt als bombastisch hoorngeschal, verlegd het wegen in de daad…

In het vruchtvlees van herinneringen huist de blanke pit van onze tekst, ook verbaal in zachte en tevens harde kern waarin ik mij herken, als ziener naar het lot, ontvankelijk van een gewortelde daad, als het in goede aarde valt zoek de sporen in een verklaring naar die oorsprong als pril begin van oorzaak en gevolg, vertolkt in causale…

De tijd komt ons nader toe laat me in mijn onnadenkendheid, gelijke taal ruist door alles heen kruist z’n degens met rechtvaardigheid een doorlopende tegenstrijdigheid, als alles transparant is en tevens ondoorzichtig wordt, onbenoemd geheim streeft naar eenvoud tussen aarde en de zon, hoop lijkt zinvol maar geeft de honing soms de smaak…

Ook jij was ooit jong en nu wellicht ook oud wat twijnde jij als een hulpkoord goed of fout kwam jij vertrouwd aan overdenkingen tegen. Gaf een touw jou werkelijk ook ooit verblijdenis. Is leven ook voor jou een mysterie van tijd tot tijd. Was 't ooit momenten kiezel zijn in de open lucht, boven en in water wegscherend over snelheid lerend…

Ik hoor ze zeggen keer maar om, het leven en regels zijn vaker krom. Regels keren zich tegen elkaar, geloof dat maar geloof dat maar. Ik hoor ze zeggen keer maar om. Ik hoor ze zeggen keer maar om. Ooit was ook ik jong, groen als gras heb 't leven aan nadenken gewijd om ooit tot helder besef te komen kost dat ervaren dus altijd veel tijd…

De mens die zijn ego kent is een egoloog. Steeds weer verandert hij zijn rol. Als acteur speelt hij de knecht. Als actrice speelt zij de baas. Als minnares speelt ze zijn hoofd op hol. Egologen raken nooit uitgeleerd. Zij kennen het spel van wij en van zij. Acteurs en actrices spelen zelf, en zijn vrij.…

Uit de mythes en sagen door alle eeuwen heen gedragen door de wind waar ieder individu voor openstaat vertaald een leidraad in alle metaforen als rode draad van moraal, religie en ideologische overdaad, afhankelijk aan welke kant je staat, ook als onbevangen kind die haar eigen fantasie beheren wil, daarin bestaat geen goed of kwaad…

Ik moet wellicht nog vele reizen maken, mag het ademen nog even niet staken. Menige droom is nog niet uitgekomen menige gedachte is nog niet compleet af de tijd van gaan is nog niet mijn tijd en graf. Ik mag nog menig glas water en wijn drinken, nog menige maand en dag in tijd verzinken. Met jou nog vele plaatsen en waarheden zoeken in de…

Uit het selectief geheugen vergeten wie we waren en nu zijn, een on-breidelde nuancering van relativering, schijn achter het masker van saamhorigheid, blijft het idee rondzingen om het beste voor het laatste te bewaren, zonder enig idee, wat daarin volstaat. Vaag beeld wat streeft naar een dubbelzinnige perfectie, waarin we zijn…

Sommige lippen die mijn wangen raakten zijn nu sterren hier in menige nacht, puur die levenslange hele bijzondere gedachtepracht. Soms delen lood, boomschors of wolkenpacht emoties aan het woord zoals leven het bracht. Soms gelegen in kubisme dan weer in harmonie kleuren van regenbogen die ook jij en ik vaak zie. Sommige lippen en ogen…

dit vraagt om volharding; breek de dagen, doorsta de uren, het staan in stilstand verblind het ogenblik, om samen geheugen in vlees te prenten om atomen van steen als rook tot lucht te blazen verzacht een rots haper de tijd…