0p mijn stille plek Ergens teruggetrokken In eigen gedachtegang Hoeft niet alleen Kan ook tussen mensen Mijn eigen dromen Mijn eigen fantasieën Over mijn eigen leven Probeer ik te doorgronden Waarom één loopt met problemen De ander het leven toelacht De één is sloeber De ander draak De één is Donald De ander Dagobert Ach, ’t is…

indien wij het huis niet bouwen, werken zij die het huis bouwen vergeefs. wij zijn zij die het huis bouwen. het huis is het bouwen. het bouwen is het huis. zij zijn het die het huis bouwen. vergeefs is het werken van hen die het huis bouwen, indien wij het huis niet bouwen. zo is dat. in de grote inkomhal van het bekende golft dag na dag…

toen zij draden spande tussen het wolkendek en de poëzie verdween het gewicht van woorden haar pen danste licht uit het lood in de zon de doden kwamen thuis alles schitterde…

Je ziet jezelf Jij ziet jezelf Maar wie kijkt naar jou? Wie stopt er niet bij de oppervlakte en Ziet een stukje verder dan je zou Hopen dat jezelf niet zakte Naar diezelfde onbegrijpendheid Als niemand ziet waar jij voor vecht Als niemand ziet dat het je spijt Dat alles niet echt Maar in je hoofd Want wat is oprecht En wat had je aan jezelf…

de mens een samenspel van atomen en moleculen laveert in het onmetelijke universum de mens een vernisje ratio balanceert op dunne draden van verbreken en verbinden de mens een druppel bewustzijn in de oceaan slingert heen en weer tussen verheffen en verlagen de mens het bange dier dat net zo lang om lichtbundels blijft vliegen…

schrijf de laatste regels in uitgebeende trage taal verzamel de moed om de kust uit het oog te verliezen zoals de vis tam en stekeblind oefent in onderaards geduld laat tranen een voor een over schaarse woorden vloeien bloed spaarzaam druppelen op het onbeschreven schrift zoals het bewegingsloze dier dat in donkerte op helderheid wacht laat…

in de winter begrijpt hij -het heeft lang geduurd- dat in hem een zomer huist het gras tillt de sneeuw omhoog -in trage kleine tijd- het licht raakt hem aan tilt hem uit de duisternis…

Ik weet als Socrates dat ik niets weet Maar sta niet in voor wat ik nog wèl weet Nog minder weet ik waar dit vers heen gaat Rewind fast forward Ariadne's draad Ik ben de binnenwereld afgedaald Der Sferentrilogie van Sloterdijk Van Bellen Schuim en Globes Woede Tijd Al zijn die laatste daar niet aan gewijd, Zijn magnum opus is niet…

Heel weinig is zeker: wél dat water vloeien kan en dat er licht komt na de nacht, maar of de regels van dit klein gedicht ooit ergens zijn verwacht? Heel weinig is zeker: wél dat dagen snel voorbijgaan en dat er ooit een laatste komt voor elk van ons, maar of liefde blijft? Heel weinig is zeker: wél dat mensen niet alléén bestaan en…

schraag je moeder als ze huilt, laat het praten aan vader over. struikel over de tweede bevolking van de stad, stap in meer af roei zo geruisloos als je kan. slaak drie ademtochten voor de slaap, roep met trage wenteling bestendigheid op. breng iets onder woorden wat niet anders te zeggen valt, in een taal die misschien het lezen waard is. denk…

Waarderen Zonder te willen begeren Als het kleine met je ogen speelt Natuur haar liefde deelt Het kleine detail waarderen Soms met een beetje determineren Schoonheid word je gegeven Als je probeert details te beleven Het verplaatsen in het kleine Leven in het reine Het kleinste detail als schakel Het grote denken is te vaak het obstakel…

ik was nog jong, een dromende tiener in de klas en zag toentertijd al wijsheid als doel niet dat ik wist wat dat was, misschien die steeds herhalende vragen of waren het voorbeden met gevoel? al vroeg las ik geschriften, die ik amper begreep en zocht naar zinnen overeenkomstig mijn aard ik dikte die aan met koolstof, een potlood die er toe…

Het is waar, mijn beste, inderdaad ongelogen de waarheid de weg en het leven Wie was het ook weer die deze behartigenswaardige trits toverwoorden als magische drieslag hanteerde (was niet op aard een kindeke geboren?) Dat alles, mijn beste, is kort en goed in een notendop simpel gezegd hooguit maar enkelen gegeven Hoevelen…

Ergens is het pad zoekgeraakt dat slingerend door de heuvels leidt, uit de wereld lijkt weggeschreven, uit scheefgegroeide zelven gewist toen oorverdovend vergeten. Doorschuiven en inchecken, onder dat reddeloze beetje zonneschijn, op geen stap teruggekomen, het gelijk steekt boven de huizen uit, uit onbehoorlijk hout gesneden, niemand weet…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en wilde wederom de horizon verklaren…

als alle atomen en quarks uitgeraasd zijn en nergens connectie kunnen vinden omdat ze te ver uitgedijd zijn en zelfs hun antideeltje niet meer reageert, alleen wat zwarte gaten stralen wat zwakjes na in het oneindige niets. wat dan? heeft God zich schaakmat gezet? of heeft hij remise gespeeld met zichzelf door oneindig herhaalde zetten…

Een glimlach dwars doorheen de grijze wolken die regen zeggen, straks of al heel gauw; Vanmorgen was nochtans de lucht nog blauw en zouden lichte liederen mijn ziel bevolken. Maar och, je treurt toch niet om wat nog komen kan, maar evengoed verdwijnen als de sneeuw bij zon; je kijkt toch verder, waar het al begon en weet toch ook dat droefheid…

alles begint in de duisternis ze verandert elk wezen laten we haar ernstig nemen ze opent je ogen en toont de volle breedte van de wereld zij laat je een hoek van de hemel zien waar de dag wacht op zijn begin ze biedt het licht waarin de ziel haar woorden vindt laten we haar ernstig nemen de duisternis je struikelt zo de…

melancholisch en dreigend leven we aan de rand van het ravijn onder het oppervlak van het water groeit de duisternis de tijd als leven in een rechte lijn? geen zomervogels hier…

hier begint het: het bitterzoete verlangen zet ons onder stroom het aanraken zonder aan te raken een bitterzoet reiken buiten jezelf afwezigheid in tijd en ruimte zonder ogen valt genoeg te zien hier begint het…