Geen geraas deze morgen alleen geruis en gekwaak zachtjes nog voorzichtig en gezoem huidbedwelmend gestreel van achtergebleven engelen een gewaad dat in de doornen steken bleef en het lekte verholen uit vissen spartelden op de waterlijn en hapten ademloos toe het was de stilte vlak voor de verdoving…

De zon lag al een poos onder het land haar ogen sloegen op… geschokt, ze leken zowaar iets te ontdekken want ze keken naar mij ter zijde van haar ledikant. Door doof en blinde paniek overmand zweeg zij, haar adem bleef eenvoudig steken ik kon haar water bijna horen breken helaas, zo ook ons stilzwijgend bestand. Ze gilde, schreeuwde, beet…

Dat is waar ik vandaan kom: kanaalervaring, besef dat er poorten bestaan en daarna Ook later oude straten opnieuw met verbazing gezien: is hier iets gebeurd, een geboorte? Wonen van vroeger weten ervan achter de warmte van roze vulva’s rechtlijnig baksteen en muizenvallen.…

nog ben ik in naaktheid van het afwezige verstijfd in stilte in het gestamel van betovering een voorschot op het leven nog blind in duisternis vervreemd nog zal ik opstijgen onaangetast in ontsnapping beetje bij beetje uit het lichaam nog nooit was ik hier maar in teken van leven werd mijn naam kenbaar gemaakt…

Je handen hangen als gieren boven het blauwe kind, je adem stokt. Het is vreemd te leven in deze kleurige sfeer, de kromming van de buitenwereld is niet te bevatten. Je schuilt in het witte licht, het water breekt en je ademt. De reis begint.…

behoedzaam haalde men de aarde weg waarmee men mij had toegedekt handen tilden het deksel op even nog hield ik de ogen dicht ...even maar... verbaasd door al het licht, men zei nu ben jij geboren mijn botten eerst nog stram en stijf mijn lijf door pijn verteerd maar allengs sterker en door de jaren heen mijn tred veerkrachtig, men zei…

de zweetsteen heeft het weer voorspeld en gaf daarmee de tijd om nog beschut te vinden tegen het natuurgeweld dat viel van grote hoogte verdrink nu langzaam in de geur van regen na een lange tijd van droogte nu staan we hier en zingen vanuit de waterwilg lekken de laatste druppels kringen in de rivier flitst opnieuw de vissenhuid in opperste…

daar ben je dan en ik pas in je schaduw met jouw geboorte ben ik mee geboren ontpopt tot wijs en oud en veilig en vertrouwd we groeien samen op in onze nieuwe staat in al je kleinheid jij reusachtige ervaring een ware openbaring Verwonderend vervolg…

Klein mensenkind hartenwens intens wonderkind ga met morgenwind swing leven sjans muziek zon een lied vaar in tegenwind vloeiende dansmuziek.…

ik ben niet bang voor langpootspinnen ook duizendpoten vrees ik geen want elk gedrocht heeft naar ik meen het recht whatever poot te minnen Ik word niet warm van pissebed noch kou bekruipt bij vette maaien een lintwurm durf ik heus te aaien ik neuk zelfs mier niet zonder pret nooit gilde ik mij hees of schor nog nimmer ging ik vlak gestrekt…

aan dit kind zal ik vleugels geven zodat het kan vliegen op de thermiek zal kunnen zweven het zal vrij zijn en zijn eigen beslissingen nemen en dan zal het sterven als een narcis precies op de plek waar het ook eens allemaal begonnen is…

vandaag vrijdag oktober de dertiende op de pechstrook van de A-tien buitenring snelweg is om acht uur elf een meisje ter wereld gekomen ter hoogte van Schiphol op weg naar Rotterdam gaf de aanstaande moeder te kennen het niet ver meer te redden de aanstaande vader aan het stuur maakte terstond rechtsomkeer in het drukke fileverkeer…

Het zachte schijnsel van de haard bloost de wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in haar schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor mij als…

onze dochter groeit niet alleen in de lengte ook in eigenwijze zekerheid alsof zij er altijd is geweest dat iets van jou en mij er opeens is, glimlacht huilt en zich bevuilt gedragen wil en boert straks is ze sterk trekt zich aan vingers op beentjes plooien in een “O” zo vormt zij begin en eind…

Gloria! Oh Gloria! helder klink jij op de achtergrond terwijl je zoetjes kraait en wiegend kleine droompjes vult Gloria! Oh Gloria! dansend, twee mannen in de morgenstond…

In een houten kist op zolder vind ik weer mijn teddybeer zijn bruine ogen blikken guitig net als toen ik weet nog dat ik afscheid nam van het dierbaarst uit m’n jeugd en hoe spijt vol tranen rolde bij de laatste zoen hij sliep jarenlang vergeten in een bed van vloeipapier met rozenblaadjes geurend tussen elke laag nu knuffelzacht…

Dit tere wezentje dat warm mijn scherm oplicht. Dat roze wangetje; het lieve kleine oortje. Het duurt nog zeker tot het eerste woordje een jaar of langer nog. Je ligt in diepe rust verzonken. Je kleine vingertjes plurken een beetje krom. Wat zweeft er in je kleine hoofdje om, droom je van wat je hebt gedronken? Met jouw geboorte gaan de…

Ik streelde met woorden je huid. Mijn woorden, heel losjes toverden blosjes op het zachtst van je wangen. Ik vertelde in zinnen hoe diep en teder ik jouw wilde beminnen, jouw begrijpen en meer. Ik schreef wat je voelde. Je lachte en bloosde omdat ik wist wat je met je geluidjes bedoelde. Zo dichtbij, ik en jij. Zo eerlijk en open,…

Lief, klein, nieuw wezentje, daar ben je eindelijk dan! Er is lang op jouw gewacht, maar daar weet jij niets van... Je ligt daar in je nieuwe wieg zo zalig pril te zijn. Zo klein en zo afhankelijk, zo puur nog en zo rein... Lief, klein, nieuw wezentje, er wordt voor jou gezorgd! Dus geniet maar van je baby-zijn en wees nog niet bezorgd…

Ik wentel in water Zo warm om me heen Een veilige wereld Voor mij heel alleen Dan duwen plots krachten Mijn lijfje er uit Wat mij staat te wachten Is kou op mijn huid Een stem: ’t is een meisje! Mijn borst zuigt zich bol Dan slaak ik een krijsje En adem me vol Ik glibber en bibber Want fris is de lucht Maar warm in mijn hemdje…