Het nieuws schokte en deed verdriet de eerste mei Koninginnedag voorbij; in aangenaam en mooi weer tekenden zich gestaag sluiers aan voorheen wolkenloos gewelf. Azuurblauw in lijnen, werd asgrauw moment van volle bloesem. Geheel zwart Jonge vrouw geknakt in de bloei van haar leven Zij genoot na, op haar fiets terug van feest Haar…

Toch ben ik in leven gebleven ook al drukte jij mij naar beneden, want ik wist: het geluk komt toe aan wie heeft geleden.…

Zij schoot vooruit gelijk een kater Krijsend springt vanuit het nauw Met doodschrik in de felle ogen. Zo’n race vergeet je niet zo gauw. Paniek schiep kracht om de pedalen Van haar steunend, kreunend ros In moordend tempo rond te malen, Opstuivend zand versluiert bos. Hij liet los waar paden kruisen, Belagers zijn gemeenlijk laf. Zij…

je kunt hier niet zijn spreekt de man in functie maar jij blijft staan trots en recht en je zwijgt je moet weg spreekt de man - namens de wet jij hoeft niets uit te leggen je weet dat hij weet en hij schreeuwt met de wet in zijn ene en machtsvertoon in zijn andere hand vernielt hij je shelter en hij brult maar jij blijft stil…

onkruid is gewied veelvuldig duikt er nog op het blijft invreten…

hij schiet zijn gebed zonder mededogen tussen andere ogen met kogels vol haat welk een hoogmoed hij speelt voor god beslist over de dood bejaarde moeders kinderen geen bezwaar pomp zijn hoofd vol met liefde het heeft geen resultaat wat hij blijft uitbraken is blinde haat moge zijn god hem eeuwig straffen voor zijn waanzin en…

Het bericht ging, echt waar, dat een man zijn vriendin gegrild had op de barbecue, hoewel ze alle twee jong waren. Zij heette Tinesha. Haar grootmoeder Kate overleefde ooit de ondergang van de Titanic, terwijl haar man Leonardo in de golven verdween. Haar moeder Marilyn bleef steeds hopen dat haar man ooit president zou worden, maar…

Verzonken stad nadruppelend in de wind aan een touw van schapenwol. Heersers van steden door bloederige strijd verbonden overdenken daar hun zonden, naast die stad, in de wind. Wilgen die schudden, wiegen, draaien, bij de heersers naast die stad en in de wind. Dan dat kind dat, vrij van zonden, nog iedere steen werpen kan, plat op…

veeg de bewijsstukken maar van tafel en de kruimels onder het kleed draai de klok maar terug naar gister als of het er allemaal niet toe deed hoe je haar hebt geslagen viel ze pardoes op de grond sneed haar gil door merg en been alsof de wereld niet bestond heb je ziedend het huis verlaten ben je heel hard weggerend haar snikkend achterlatend…

Dat iemand ervoor kiest in koelen bloede te schieten, onophoudelijk, onverbiddelijk Berekend Rücksichtslos Massaal Dat iemand - ooit slachtoffer - dader wil zijn, beschaving verslagen, naar adem happend achterlatend…

Ze voelt de pijn nog bij het schrijven - een gevoel dat misschien nooit een plaats zou krijgen: ze was 20 en het waren er drie. De uren onder de douche konden haar niet reinigen. Handen, lichamen, stotende bewegingen, weerloosheid, machteloosheid, stinkende adem, lichaamszweet en afschuwelijke woorden konden alleen maar pijnigen. Ook…

die dag zag ik pas hoe dwaas ik stamelde in de pas achteruit hij besloeg de ruimte, mat de afstand tussen mij en sterren was nooit zo klein da’s alles wat ik nog weet…

Ik krijg een sms maar dat kan toch niet iemand die in de Ridderhof in het wilde weg schiet een verloren ziel kan het leven niet aan en maakt publiekelijk een einde aan zijn bestaan eenzaam in het leven, samen naar de dood is wat hij gedacht moet hebben in zijn nood het verwoesten van vele levens in tien minuten tijd geknal, ongeloof, paniek…

waar plotseling wind het kabbelend water striemde tot golven een vlucht statige ganzen dook in gakkende paniek gezellig geroezemoes uiteen geschoten werd door dodelijke stilte daar verloor zon haar kracht werden levens vermoord dat moment waar waanzin hoogtij vierde werd abrupt in bloed gesmoord…

koud en kil de gang des doods gedachten van het waarom vermoord ontnam je hen die het leven liefhadden het licht in de ogen zij die daar waren niet wetend dat dat hun laatste minuut zou zijn sijpelde het leven zinloos uit hen even stond de tijd stil…

Evenwicht in het extreme de wereld uitgesneden, langs sjablonen van het gedoceerd geweld (?) gevoegd uit de specie van ongelijke bouw - stenen,ingelegd met zweet van het zwoegen,waar geronnen bloed niet meer uit kan treden. Daar groeit geen tierig mos, zelfs geen onkruid welt in gave grond, het dode licht erboven heeft een eigen plicht…

Gevlucht, zomaar een mens, die opnieuw zijn grenzen trekt waarvan hij is verdreven, z’n heil en haard over hem zijn uitgestort, de ideologie vermijdt die hem reeds de rug heeft toegekeerd, niet te geraken waarna hij heeft gestreefd. Dat leven van ver gezien maar er nooit kon binnengaan, verbergt het gelaat in beloften en schreit,…

Ik sla de spijker op zijn kop, dat is maar beter ook, want sla je er soms naast, heb je in al je haast ‘n behoorlijk zere vinger!…

Wellicht zijd gij daar despoot die alles weet uw manifest vreet in evenmensen laten kruipen door overwicht zonder aarzeling eeuwig het antwoord heeft stuurt naar eigen plek nimmer struikelt over het verweer nimmer reflecteert: doch gij, doch gij, doch gij doch gij krijgt ook de eigen stek als ieder ander mens met één gelaat…

Vandaag verdeelt de buit van gisteren vandaag vereelt de huid van jou vandaag beslaat de ruit al gauw met de adem van de angst.…