ik heb de mensen gezien hun lach en kracht in geestdriftig betogen een lucht vol kleur in samen plezierig de vrijheid weer dopen pas toen gingen zij langzamer lopen geschrokken door schoten angst verlamde geluid hoorde ontzetting in ademen niemand kwam meer vooruit de stilte nam toe van niet meer bewegen zag schoenen rood in de…

ik schrijf je al weet ik niet waar ik beginnen moet je plukt aan mijn warmte die met de dag verzwakt je neemt met tergende regelmaat een hap uit de zon je weet hoe je het licht van de maan verduistert je werpt je schaduw ver voor me uit zodat ik voel dat je er bent je verstikt de koele bries waardoor ik naar…

Als een wilde roos worstel ik in gekwelde bewegingen. Bewogen door hebberige handen die mijn Habsburgse borst kneden, word ik het leven moe. Ik hoest, ik hoest. De bezoekingen van kleine mensen storen mijn uitkleden niet. Ik spuug op hen. Diep kerven de koraalkettingen in mijn lijfeigenennek. Ik ben niet Cleopatra, niet de minnares van Caesar…

Van mijn hart heb ik nooit een moordkuil gemaakt. Wat mij raakt krijgt respons en soms gonst er verleden door mijn meevoerende aderen voel ik de moeders en voorvaderen in hun gevechten voor beter zich gevend voor de toekomst van het verdere leven. Mijn tijd begon met een opgang en nu is er de dalende lijn omdat ons aller zijn wordt bedreigd…

Ja ook de Indianen hielden slaven Als kolonist was je bepaald niet veilig Het vee en dierbaren waren je heilig Tijdens de reis werd menig kind begraven Binnen de palissade lag je haven Het was hard werken om een fort te bouwen Je stak vol hoop de handen uit de mouwen Waarbij God en de Bijbel leiding gaven Al tijden lag de duivel op de loer…

onstelpbaar huilde je je wangen nat de longen uit je lijf oeverloos schreeuwde je je naar het einde van de pijn de korte mouwen van je T-shirt legden je bont en blauwe armen bloot ik gaf je een strohalm voor het bloeden een zakdoekje van papier daar was de arts die onderzoekend naar jou keek…

Als vrijwel dagelijks het nieuws altijd wordt bepaald door vormen van terreur de tijd uur-na-uur weg tikt met geadresseerde bombrief bij de deur Hoe kan tijd nu werk'lijk niet janken terwijl onze wereld onmens'lijk zichzelf immer en altijd zal blijven herhalen Oorlog, geen structurele vrede Grote vraagtekens van de natuur Onvoldoende…

op de steile weg omhoog is alles te vinden wat vastgelegd moet worden: bloemen tussen grijze rotsen van graniet hoge kliffen diepe kloven in de sporen van de tijd jouw berichten van liefde en rouw uit Brussel verlaten stad waar alles te vinden is wat jij zwijgend schrijft waar je alles ziet in de breking van het licht op de steile…

Lachend liepen ze voorbij, spraken over 't verlies schaterend om hetgeen verdween zo triest en zo intens gemeen. Ze lachten, lagen dubbel terwijl hij daar lag op straat maakten zich vrolijk omdat vrienden bleven trappen, bleven slaan. Toen hij zich niet meer bewoog geen vin meer verroerde, ze zich bukten om te zien of hij toneel speelde misschien…

de wereld is vergeven van droeve plekken met doden die we zijn vergeten al zeggen we van niet met vernauwde blik snellen we over struikelstenen van heimlijk begraven executies snellen we langs plekken des onheils onwetend soms van ontelbare doodvonnisen kijk naar boven vergewis je van de hemel de doden roffelen als beukende pauken…

Het is flink zoeken als er weinig reden is om toch blij te zijn…

Ze zijn 'kind van de rekening' er wordt niet naar hen omgekeken De straat... hun woonoord hun domein bij weer bij wind, hun onderdak Dagen rijgen zich aaneen tot weken zonder uitzicht ........'n gapend wak dat het daglicht niet verdragen kan geen troost biedt of bood ..........in een omarmen De straat... enig maat van…

handenwringend ziet zij toe hoe ik als hellehond mijn twee broers afslacht op jacht naar de kroon niets heb ik geschuwd ieder, die het waagt mij tegen te spreken laat ik vermoorden het volk juicht gedwongen uit angst voor geweld uiteindelijk sterf ik in een poel van bloed ***** Richard the Third, Diever…

Laten we aan het einde van het seizoen Artis Natura Magister nog eens aandoen Ons goed fatsoen gewis van zijn eer ontdaan Ten overstaan der mispuntige apenrots Slaan we knotsgek de papagaaienlaan op Prietpraat nabouwend en verrek! Hobbelt daar niet die vogelvrije Van Gogh Met klapgomkauwende drommel om zijn nek? "Hallo Beo" wauwelt Theo gedistingeerd…

hij leefde op voet van oorlog met de zwarte rafelranden van zijn kindertijd die dicht op zijn geïrriteerde huid bivakkeerden grillig hinkte hij uit de maat met de wereld zilte tranen vonden hem na de stenen door de ruit zijn schreeuw en gebalde vuist zij brachten hem ver van huis…

een lichtflits de harde knal vervolgens grijze rook gegil en geschreeuw mensen vallen achter hun bagagetrolleys op de vloer hier wegkomen is een hele toer doden en gewonden blijven achter op de grond welke besmeurd is met glasscherven en bloed van veel mensen welke hier op deze Brusselse luchthaven hun ongewenste…

Dat stervelingen, elkaar niet begrijpen. Dat stervelingen, elkaars geloof niet geloven. Dat is heel erg begrijpelijk. Dat stervelingen, elkaars bloed wel kunnen drinken. Dat stervelingen, elkaar naar het leven staan. Dat stervelingen, oorlogen voeren en doden, terwijl we al sterfelijk zijn. Dat is onbegrijpelijk. Dat is ongelofelijk…

hoe ver kun je gaan zonder dat de hemel huilt de druppels vallen stukslaan op beton verdampen tot leegte tot iets dat nooit heeft bestaan wat kun je vragen om te ontwijken wat kun je dan nog raken zodat het breekt en dat je met lege handen staat en valt - en de scherven niet meer opstaan…

Marmeren zerken gelardeerd met geaderd bloed dat moest stromen, om te kiemen zoektocht naar vloeibaar goud uit de schoot van het ongedeelde, gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, het diepste zwijgen wordt eenzijdig afgewogen de geplukte oogst van een verre droom, verdeling…

er hing een adem te verstikken in een zucht om te snijden   water hield op met stromen werd bloeddamp uit poriën   al het lawaai stierf eenzaam de stilte klonk steeds harder   ik bombardeerde mijn ziel en niemand die het hoorde…