hij zingt vannacht een wandelliedje tegen de maan of voor wie er verder nog luistert hoor hoe zij fluistert: kom laat je maar gaan graag niet te zacht want ik wil alles horen wat je hebt bedacht ik schijn je ondertussen wel bij in het duister hij zingt vannacht een droomliedje tegen de maan en voelt zich bijna zelf een ster…

De rode knecht verhaast zich met demonen hemellichaam zonder borst fakirbed voor kindse bevalling venus stremsel van de macht heeft de melkweg drooggelegd demonen lachen zich tot barsten verbeten zuigeling aan je navelstreng geworden tot de rode knecht vrijerig met vele manen wordt de kosmos stilgelegd…

Aan de vijver, waar ik wacht zie ik van oneindig ver licht weerkaatsen van een ster in de spiegel van de nacht. Op zijn wieken brengt de wind met een toenemend geruis de geluiden om hun huis het vertrouwd geknars van grind als wie ‘t buitenlicht ontstak kalm terugkeert op zijn schreden. 'Zal ze kijken, daar beneden?’ Ik herken de stem…

Waar tijdlijnen door een snijpunt gaan, is uit een nagalmende oerknal geboren, de oorsprong waar tijd nooit stil kan staan. Er gaat iets in eindeloze ruimte verloren in een baan van cirkels en hyperbolen. Er zijn zacht ruisende echo’s te horen van zingende golven die eeuwig ronddolen op klanken van ontelbare rotaties geleden. Iets onbekends…

breek de tijd in nieuwe uren die langer dan een lichtjaar duren in de gesloten ruimte van het zwart heelal waarin ik klinkend zingen zal…

Zoals iemand terugvinden, die verdwenen is zij bleef op dezelfde plek en de wereld veranderde Haar terugvinden, verdroogd en gemummificeerd vervolgens jezelf tegenkomen en jezelf gedeeld De tijd die je met haar was en gebleven omwille van aan jezelf denken en jezelf in volheid te zijn De zwarte engel op de linkerschouder tekent op de witte…

ik ben een heks zie zei ze iedereen is waarheid en draag leugens met je mee waarachter wij staan achter een waarheid scherp de zeis verborgen waarheden ontsprongen iedereen een ster de kring wordt alsmaar groter O.T.O zei ze sikkel snijdt groeven in de oudheid oogst het graan omcirkelt de Melkweg in een nacht waar wij in één lijn…

(De mens is een wees van zijn eigen erfgoed) Ik schilder letters alsof ik sterren aan de hemel plak Ik werp kometen alsof ik de wereld vertak in kunstmatige wetten Ik verplaats het hemelgewelf alsof ik planeten uit mijn schoot werp En droom werelden alsof ik de kosmos nog naar iets nieuws herschep…

Buiten spelen tussen sterren op gedroomde witte stenen waar de aarde niet van hier was maar een stipje van de maan een blauwe fee in zwart fluweel die zilverlichtend werd beschenen zoals astronauten zagen lichtjes dansend op hun tenen In een zee die niet van hier was zoveel mijlen hier vandaan en kon verstillen als je wou zo aan de rand…

Ik pak wolken van de grond graaf bloemen uit de lucht pak sterren van de straat ’t is de maan die hoog staat. Ik graaf bloemen uit de lucht pak wolken van de grond, want stel je voor, dat er iemand met zijn lompe poten opstond?…

De laatste punten ver weg die we met onze gewone ogen nog kunnen zien. Punten van de absolute verstilling. De sterren zijn rond. Maar ze schitteren als kruisjes. Altijd loop ik met een sterrenkijkertje rond. Een buisje op een statief. Van buiten blauw en van binnen van blik. Met een stralend statiefje als antennesprieten. Even doe ik…

Hoog aan de hemel flonkert oeroud sterrenlicht spoelt in stilte aan. Vlammend valt een meteoor door de steilten van de nacht.…

Als de naakte waarheid gekleed gaat in spiegels van de ziel Als door een magneet keren de gedachten elke betekenis om die ik aan iedere boodschap geef Ze raken me aan en diep verzink ik in het tochtig gat van het eigen zijn onwetend in een wereld onmetelijk en te groot voor het menselijk oog: De iris is als een kosmos…

Het is aeonen geleden dat de hemel tot de aarde sprak dat de wind land en water brak in zeven zeeën in een uitbarsting van hevige weeën dat ieder elkaars taal verstond en Orion de Schorpioen verslond Zo is de tijd vergleden lichtjaren verder naar het heden Er woekert flora uit oeroude zaden verspreid door weer en wind die men op…

Ik zag de goden zich met tomeloos plezier verbazen om hun eigen onvermogen ik zag ze spelen, uit verveling zomaar iets proberen, eerst geschrokken, daarna vol verrukking kijken naar de eerste zonnestralen ik zag de tijd beginnen en ik zag het universum eeuwig lachen om een zelfbedachte grap.…

het plukken van de dag mag misschien voor sommige mensen dagwerk zijn de dichter echter plukt elke dag verwondering als bij het sterrenplukken op een mooie avond ergens in het zuiden... een beetje dromen van bescheiden geluk en daarvoor zo mogelijk de juiste woorden vinden…

Allemaal hetzelfde sterretje, Zij denkt: het is de hond Hij denkt, het is mama Ik denk: er staan er te weinig Want we zien er maar één We laten haar in de waan Hem ook Ik denk, dat de onzichtbare sterren Mijn geliefden zijn!…

verder veel verder dan het blauw schitteren sterren als de prachtigste bloemen hemelkleurend…

In een langgerekte parabool verlegt een flonkerend stuk gruis zijn baan. De traag rondwentelende aarde brengt zijn wilde zonneval tot staan. Een neertuimelende fakkel wordt ontstoken, hij boort zich lichtend door luchtlagen. IJle rooksporen verdampen in mistende vlagen. Een blinde wesp, een speldeknop van licht is eindelijk tegen de lamp gelopen…

Tekens als ik naar de hemel kijk, dat prachtige firmament Vraag ‘k me af, hoe groot het is Of ‘k de sterren die ik zie, allemaal bij naam herken De enormiteit van het grootst luchtruim, verwonderd me keer op keer De sterren stralen vooral bij een heldere lucht telkens weer de donkere lucht weerkaatst terug op aarde, de sterren…