Ik zit hier weer te wachten op haar eindelijk is ze daar en klaar we stuiven er vandoor, nergens heen en fuiven in de nacht heel gemeen zoals bacteriën, virussen en consoorten die we op muziek niet hoorden we slaan ze lam, rot en dood moeten ijlend vluchten op een boot witte strepen maken golvende krassen water is nu eenmaal om te wassen…

Mijn doek blaast met volle wangen mijn kleuren door elkaar. De horizontale stroming in de dampkringlucht vult oorverdovend mijn strak gespannen lijf. Strijdend, vechtend wil ik mijn kleur behouden. Ik zou hem aan flarden rijden Ik bons tegen mijn doek, maar hij wijkt geen centimeter Ik moet het met lege ogen aanzien hoe hij me mengt…

Ik was mijn fiets aan de plas aan het stallen Je stond er -zelfbewust- zonder 'n spoortje angst op je waterski's Je maakte sprongen fratsen haalde je uit Je viel geen enkele keer in het water Jaren later zag ik je geen schim meer van 't meisje-van-vroeger daar op je ski's op die waterplas Al je plannen…

De jurk cirkelt rond in golvende beweging zij verbindt spanning.…

binnen mijn eigen kleine wereldje waar verpozing heerst schilder ik voor mezelf verrassingen creëer zonder de minste terughoudendheid in geel een speelse sfeer waarmee ik liefde uit het leven kan halen en volop het kind in mij beleef…

Vergeven zoals Water doet Het begint En stroomt mee De één kort Een ander langer Daarom zeg ik Vegeven is als water Het begint En verdwijnt In de stroom En alles begint bij Het oude opnieuw…

weerspiegel in verrassende varianten waarachtigheid nodig me uit om er te blijven bij stilstaan tot ik binnen handbereik jullie als verhevenheid durf neer schilderen…

Er is waarschijnlijk geen huishoudelijk apparaat Dat ik meer verfoei of meer hartgrondig haat En niemand kan me ooit van 't denkbeeld overtuigen Dat 't nuttig is voor 'n mens om stof te zuigen Van geen elektrisch ding, geen wrede kettingzaag Kreeg ik zoveel enge zweren in mijn maag Maar niemand zal me ooit het trotse hoofd zien buigen Voor…

´s Avonds nog heel laat zit ze achter de piano en brengt aangeschoten vogelklanken en zwaargewonde lettergrepen voort, en wordt door niemand in huis begrepen omdat ze zo goed is denkt ze. Een leven lang is ze bezig met beginnen en opnieuw beginnen. La Mer van Debussy speelt ze steeds weer opnieuw en denkt daarin te horen het gehinnik…

Men zei immer, als je nooit iets probeert, weet je ook niet of je het kunt, echter, als ik alles proberen zou, kroop er nu een konijn uit mijn mouw!…

telkens stroever gaan de klepperklumpkes want de leden hebben stramme leden en ze dansen in blessuretijd maar dat mag de pret niet drukken ook al moeten ze op krukken het gaat vast en zeker lukken want ook dansen is een strijd…

nog ver voordat de roest zich vormde was het de trots van menige fransoos... ondanks de dikwijls erbarmelijke staat is het nog altijd een gewild voiture geliefd bij verzamelaar alleen moet er nog heel veel werk worden verricht…

Je schildert gezichten op plaatsen waar geen mensen komen klopt jouw hart in schilderstreken je kleurt het zwart terug in het landschap vergane glorie maakt plaats voor duisternis en hoop in het grauwe moeras verzaken ambtenaren in groene taken verstand verjaagt gevoel die ziel gaat voor de wanhoop op de loop het koninkrijk…

Als vissen boven water verschijnen woorden, glinsteren even in de zon en duiken weer onder onbegrepen, zwemmend in vreemd taalgebied. Ik lig in mijn bootje te schommelen in mijn sluimerend bestaan -wollige wolken komen voorbij gedreven- en hengel naar een mooi glimmend vet vers zal ze moeten wezen. Het bijtend gedicht bevrijd ik…

Een idee komt aan gedreven niet vast omrand of wit of grijs hamer, kwast en schroevendraaier onthullen zich deels zichtbaar. Zwaaiend met tas steek ik over om de spijkers op te halen die liggen in de hooiberg is mij toegefluisterd.…

Voor Bram Vandaag toch weer Het nodige geleerd: Niet alleen zeldzame Postzegels - maar ook Leden van de hervormde Kerk kunnen zijn geperforeerd…

Jij bent inspirerend een onuitputtelijke bron van gevoelens en gedachten ze buitelen om en om Weet ik niets te maken dan zeg jij weer iets liefs waaraan mijn gedachten blijven haken Ja! Ik heb weer iets creatiefs…

Wat je zegt is waar binnen de context van het doel dat je voor ogen hebt maar niet iedereen heeft hetzelfde doel dus zweeft waarheid ergens tussen stilte de muggen bij de vijver zwijgen het spiegelbeeld van de natuur kent nu slechts toekomstdromen van vergankelijkheid in tederheid consumenten zwerven naar het winkelwarenhuis voor…

Sluizen openen in broekbossen en draslanden. De moed zwelt aan om zich van schroom te verlossen. Zomerkoelte doorklieft, doorregen van een toekomstig onvergeten. Golven in eindeloze stromen die van geen wijken weten. Samen knijpen ogen broederlijk de gemarmerde leden strak en stijf. Het is de stormvloed die zich bevrijd uit het kwetsbaar verkrampte…

En alle ogen richten zich op de man die op de persconferentie van de grote bergbeklimmer gevraagd heeft: en als je eenmaal boven bent wat ga je daar dan doen?…